Mijn woord van 2020? Dankbaarheid.

Dankbaarheid? Ben je niet goed snik? Nee, misschien niet, maar toch is dit het woord dat bij me opkomt als ik terugkijk op het jaar dat achter ons ligt. Een zwaar, onrustig jaar dat gekenmerkt werd door een gebrek aan knuffels en ander fijn sociaal contact. En toch is het dankbaarheid dat overblijft, zo op de drempel naar 2021. Laat me het uitleggen…

Veelbelovend begin

2020 begon als elk ander jaar, veelbelovend, vol mooie plannen. Het werk was niet aan te slepen – heel fijn als je zelfstandig ondernemer bent -, de vakanties stonden al rood gemarkeerd in de agenda en het trainingsschema dat mij moest klaarstomen voor de Tour for Life in augustus, prijkte aan de keukenmuur. Op 12 maart sprak Bruno Bruins, toen nog minister voor Medische Zorg & Sport, de inmiddels fameuze woorden: ‘Mensen in heel Nederland worden opgeroepen zoveel mogelijk thuis te werken’. Twee dagen later hadden we nog een gezellige samenzijn met de nichten en neven van mijn Lief in het Leidse. Dat waren de laatste knuffels en zoenen van het jaar, anders dan die van mijn Lief zelf natuurlijk. Om 12 uur werden we de tent uitgebonjourd, de horeca moest sluiten.

Lekker flexibel

Die maatregelen zouden duren tot 6 april. Dat betekende – dachten we toen – dat we gewoon volgens plan begin april naar Italië zouden kunnen gaan om onze mooie stek aan het meer van Lugano klaar te maken voor verhuur. Konden we mooi zelf in mei ook lekker vakantie vieren. Dat plan moesten we keer op keer voor ons uit schuiven. Het leerde ons wel lekker flexibel te zijn. Op 21 april maakte Rutte bekend dat het verbod op evenementen werd verlengd tot 1 september. Dat hield in dat de Tour for Life niet door kon gaan. Een fikse domper, want als ik ergens naartoe had geleefd, was dat het wel. Mijn deelname werd doorgeschoven naar 2021, en al snel besloot ik dat er een alternatief tussendoel moest komen, om mezelf te motiveren lekker door te trainen. Maar wat?!

I f*cking did it!

In juni hoorden we dat we weer richting Italië mochten. Maar hoe moest dat dan met dat mondkapjesgedoe? Bovendien was het werk voor ons beiden nog steeds niet aan te slepen, dus vakantie zagen we maar even vanaf. Steeds vaker keken foto’s van een prachtig meer en ontspannen vakantievierders ons aan. Mid juli zei Lief ineens: ‘Mijn project is eerder klaar dan verwacht, zullen we toch maar gaan?’. Toen was ook ineens mijn tussendoel duidelijk: de Stelviopas bedwingen, een op 2758 meter hoogte gelegen bergpas in de Italiaanse Alpen. De klim vanuit Bormio is 21,1 km lang, overbrugt 1.533 hoogtemeters en finisht na 40 haarspeldbochten op 2.758 m hoogte. Het stijgingspercentage is gemiddeld 7,1%, met uitschieters van ruim 14%. Op 12 augustus reden we richting het meer van Lugano. Na een korte, onrustige nacht stapten we weer in de auto, richting Bormio. Ik heb me anderhalf jaar lang helemaal gek getraind. Alle discipline die ik in me heb, heb ik gegeven. Elke training heb ik keurig afgewerkt: kracht, interval, duur. Toen ik aan de voet van die indrukwekkende berg stond, wist ik één ding zeker: ik had niet meer kunnen geven. En nu kwam het erop aan. Wát was het zwaar. Wát was het mooi. Wát was het indrukwekkend. En wát was het zwaar. Wát was het freaking gaaf. En had ik al gezegd dat het zwaar was? Maar wát was het boven alles onvergetelijk… Als een klein kind heb ik staan janken onder dat bord: ‘Passo dello Stelvio – 2758 metri sopra il livello del mare‘. Een rit die misschien niet de schoonheidsprijs verdiende, maar I fucking did it! Wat mag je dan dankbaar zijn, als je lijf je toestaat zo’n prestatie te leveren.

Zes weken la dolce vita

Na deze monstertocht begon dan echt onze vakantie. Die steeds langer duurde. Was het oorspronkelijke plan twee weken, steeds kwam er weer een weekje bij. Door de coronaperikelen moest Lief afwachten wanneer hij bij het volgende project aan de slag zou kunnen. En wachten kan ook prima met zicht op het meer van Lugano. Ik klapte af en toe eens mijn laptop open om wat te werken en verder toerde ik een beetje rond door de prachtige voor-Alpen. In die (bijna) zes weken werd ook pijnlijk duidelijk dat ik zwaar verslaafd ben. Aan mijn fiets. Of aan endorfine, serotonine en dopamine, zo je wilt. Twee dagen niet fietsen en ik word een kansloze piekeraar.

En doorrrrr…

Bij thuiskomst in september was het tijd om het strakke trainingsschema weer op te pakken. Met Paul van Dam, instructeur van de NTFU en eigenaar van Passion4Biking, ging ik weer vol aan de slag, op naar Tour for Life 2021. In m’n uppie, want na zeggen en schrijven één georganiseerd evenement was het weer #RideSolo wat de klok sloeg. Maar het ging als een dolle. Op 12 november deed ik een sportmedische test met ademgasanalyse. In het Alrijne werd ik volledig binnenstebuiten gekeerd: longinhoud, bloeddruk, cholesterol, alles perfect, met als klap op de vuurpijl en keigoeie fietstest. Conclusie van de sportarts: goede gezondheid, zeer goede fietstest en geen sportieve beperkingen. Omslagpunt van 200 Watt eind 2019 naar 225 begin 2020 naar 255 Watt nu! Wie kan rekenen, snapt dat ik hier vleugels van kreeg.

En toen ging het licht uit…

Drie weken later kwam ik blijkbaar iets te dicht bij de zon. Mijn vleugels smolten als een goed Icarus betaamt. Ik landde alleen niet in de Egeïsche Zee, maar in een ambulance die me in allerijl naar de Spoedeisende Hulp van HMC Westeinde bracht. Het was vrijdagavond, 4 december, 9 uur. Ik zat op de bank met Lief en zijn kids toen ik ineens in elkaar zakte en onbegrijpelijk begon te praten met mijn linkermondhoek op half 7. Gevalletje 112 dus. Op 5 december werd ik wakker in het Haagse ziekenhuis: ‘Mevrouw, u heeft een herseninfarct gehad.’ Zo sta je op de Stelvio, en zo word je afgevoerd met een herseninfarct. Goddank ging het allemaal razendsnel, en zat er binnen anderhalf uur een katheter in mijn lies die dat lelijke stolsel uit mijn hersenen haalde. Met dank aan dat razendsnel handelen – en aan het feit dat er goddank nog plek was voor spoedeisende hulp – kan ik het navertellen, zonder restverschijnselen.

• 

• 

…en weer aan!

Vrijdagnacht werd ik wakker in het HMC Westeinde, zondagmiddag was ik weer thuis, maandagochtend was ik weer aan het werk en dinsdag zat ik weer op de fiets. Ik ben helaas wel zo’n twintig procent van de kracht in mijn benen kwijt, maar met een beetje geluk – en dat het geluk regelmatig aan mijn kant is, is wel bewezen – train ik dat weer terug. Aan mij zal het niet liggen. Mijn doel is nog steeds de Tour for Life eind augustus en daar zal ik me een slag in de rondte voor trainen. Sommige mensen vinden het raar dat ik daar zoveel belang aan hecht. Ik krijg dan opmerkingen als: maar je gezondheid gaat voor! Dat begrijp ik niet helemaal. Die fiets, dat ís mijn gezondheid.

Conclusie: een jaar vol dankbaarheid

Dus ja, het is dankbaarheid dat mij rest, zo op de drempel naar 2021. Dankbaar voor de veerkracht en flexibiliteit die ik blijk te hebben, dankbaar dat het coronavirus aan mijn deur en de deur van mijn geliefden voorbij is gegaan, dankbaar dat ik bakken superleuk werk heb, dankbaar voor alle leuke klanten die ik heb, dankbaar voor die eindeloze vakantie die ik heb mogen vieren, dankbaar dat ik de liefste Lief van de wereld heb, dankbaar voor de pijn in mijn poten die ik voelde toen ik die Stelvio bedwong, dankbaar voor de vrijheid die ik kan voelen als ik op de fiets zit, dankbaar voor de 11.000 kilometer die ik dit jaar op de fiets heb mogen afleggen, dankbaar voor alle mooie momenten die dit jaar bracht. En boven alles ben ik dankbaar dat ik er er nog ben, met iets minder kracht, maar in blakende gezondheid.

Op naar een 2021 vol knuffels en nog meer dankbaarheid

Ik wens al mijn geliefden, al die leuke klanten, en vooral alle schatten van Make Marketing Magic, alle mede-Tour for Lifers die nu al – zonder ze ooit ontmoet te hebben – als familie voelen, alle sponsoren, en alle lieverds die ik niet genoemd heb, een fijn kerstfeest, maar vooral een goed, gezond, gelukkig 2021, vol knuffels!!