In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. In deze editie aan het woord: Willem Assendorp. Een keeper met knieproblemen, dat is vragen om een strijd met de weegschaal. Maar inmiddels heeft Willem die strijd gewonnen. Hij mag zich Malloot van de Mont Ventoux noemen, en heeft een verdomd goeie reden om nóg een keer kapot te gaan tijdens de Tour for Life 2021.
Boze weegschaal
Van huis uit ben ik keeper, de voetbalsport was mijn grote liefde. Tot ik knieproblemen kreeg, toen moest ik stoppen. Na een tijdje niksen, ontdekte ik het tennissen. Dat ging eventjes lekker, maar toen die knieën weer opspeelden, moest ik ook dat opgeven. Wat dan? Als je niks doet, komen de kilo’s er langzaam maar zeker bij. Toen de weegschaal me wel heel lelijk begon aan te kijken, heb ik rustig aan het fietsen opgepakt. Een collega ging de Roparun doen, een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam, voor het goede doel. Lopen was natuurlijk geen optie voor me, maar als begeleider mee op de fiets, dat leek me wel wat. Sportief gezien is dat natuurlijk geen enorme uitdaging: je fiets met de lopers mee in een tempo van zo’n tien tot twaalf kilometer per uur. Maar het is wel een test in uithoudingsvermogen: je zit immers uren in het zadel en je bent van zaterdag tot maandag in touw zonder al te veel slaap.
Klimmen tegen MS
In de zoektocht naar sponsoren – want dat hoort er natuurlijk ook bij – maakte iemand me attent op Klimmen tegen MS. Dat is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij deelnemers te voet of op de fiets de Mont Ventoux beklimmen en zich laten sponsoren om zo geld op te halen voor onderzoek naar de ziekte Multiple Sclerose. Mijn vrouw, Diana, heeft MS, dus ik was meteen getriggerd. Ik keek op de website van Klimmen tegen MS en dacht meteen: dit is waanzinnig! Ik bracht het thuis ter sprake, want zoiets houdt nogal wat in. Er moet een fiets komen, die moet je helemaal laten aanmeten, je moet kilometers maken, de sportschool in. Kortom, er gaat nogal wat tijd inzitten, en ondertussen ben ik wel mantelzorger. Maar Diana was meteen voor. Dat is natuurlijk onbetaalbaar.
Malloot van de Mont Ventoux
Ik heb me aangemeld bij Basic Fit, kocht een fiets en deed een bikefit. En dan nog wennen aan dat in- en uitklikken. Daar ging Willem, op een donderdagmiddag op het grasveldje voor de deur. Ik dacht: als ik dan val, val ik zacht. Maar goed, al met al went dat vrij snel, dus tijd voor het echte werk. Ondertussen sprak ik met een collega die de Mont Ventoux had gefietst, over hoe hij dat had ervaren. Hij zei: ‘Willem, één ding. Als je dat wil doen, moet je afvallen, afvallen, afvallen.’ Ik woog op dat moment rond – lees: boven – de honderd kilo. Ik ben gestopt met cola en chips, in plaats van vier koekjes bij de koffie nam ik er nog maar een, en die vlaai op de zaak sloeg ik af. En trainen natuurlijk. Naar Limburg, de heuvels in, spinnen in de sportschool, krachttraining. Toen ik voor het eerst aan de voet van de Mont Ventoux stond, woog ik tien kilo minder. En ik heb ‘m bedwongen, die kale berg, uit alle drie de richtingen, op één dag. Ik mag mezelf dus Cinglé du Mont Ventoux noemen – wat zoveel betekent als Malloot van de Mont Ventoux. En behoorlijk mallotig was het ook wel. Die laatste beklimming was 26 kilometer. De eerste twintig kilometer gaat nog wel. Dan moet je nog dat laatste stuk, dat is gewoon tien, elf, twaalf procent. Om je heen is alles kaal. Ik heb vier, vijf keer moeten stoppen bij een bocht. Alles deed zeer aan me: pijn in m’n rug, m’n nek, m’n benen. Maar ik wist waar ik het voor deed: voor al die mensen met MS, en natuurlijk vooral voor mijn Diana. Ja, als je dan klaar bent, dan weet je wat euforie is. Geweldig!
Strebertje
Onderweg terug naar Nederland belde mijn zus: ‘Ik heb 400 euro van de zaak gehad, ik mag je sponsoren!’ Tja, wat doe je dan? Nog een keer dan maar. Dat jaar ben ik meer op duur gaan trainen en heb ik een echte klimfiets aangeschaft. In 2018 heb ik de klim weer drie keer gedaan, en deze keer een uur sneller. Eenmaal thuis stak het strebertje in mij alweer snel de kop op. Wat is de volgende uitdaging? Toen zag ik iets over de Tour for Life voorbijkomen. Maar ja, da’s wel een dingetje: acht dagen van huis, terwijl ik mantelzorger ben voor mijn vrouw. Na veel wikken en wegen heb ik met mijn dochter Fabienne overlegd: ‘Kan jij een week voor mam zorgen?’ Dat vond ze helemaal prima. Nou, toen ging het snel. Ik heb een informatieavond bijgewoond, en me aangemeld. Twee keer per maand ging ik de heuvels van Limburg in en ik heb me gek getraind. In augustus 2019 fietste ik de Tour for Life, en man, wat een ervaring, prachtig mooi. En zwaar, loodzwaar. Op dag één heb je meteen een van de zwaarste beklimmingen te pakken: de Col de l’Iseran. Schitterend, maar ondertussen ga je wel kapot. En toch, die hele entourage, de motorrijders, de andere fietsers, de aanmoedigingen van de mensen langs de kant van de weg, de supporters van de andere rijders, dat drijft je. En dan kom je bij de finish in Sittard. Kippenvel.
Het mocht niet zo zijn
Dan komt weer dat zwarte gat: en nu? In november 2019 bleek mijn zwager kanker te hebben. Toen had ik mijn besluit snel genomen: ik ga nog een keer de Tour for Life fietsen. Ik sprak met hem af: als jij belooft dat je in augustus 2020 bij de finish in Sittard staat, ga ik ‘m fietsen. Het heeft niet zo mogen zijn, een maand later was het al over. Dat is echt zo hard. Maar ik had me al opgegeven, ik was al bezig met de sponsoring, samen met een andere zwager heb ik besloten de tocht toch te gaan maken. Helaas gooide corona roet in het eten, maar in 2021 staan wij aan de start in Bardonecchia met team Willem en William.
Bedankt kanjers!
Ik vind het echt geweldig hoe ik steun van het thuisfront krijg, van Diana, van Fabienne. Soms ben ik dagen, weekenden weg op de fiets. Dat moet je wel doen om te ervaren hoe het is om dagen achter elkaar het onderste uit de kan te halen. Zeker als je mantelzorger bent, is het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat je dat voor elkaar kan krijgen. Dus ik wil graag afsluiten met een enorm DANKJEWEL aan mijn kanjers!
Willem steunen? Dat kan hier!
Ook een Sportvonkje?
Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.
Je bent een topper Willem.