In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. Deze keer aan het woord: Marga Wispels. In 2012 kreeg Marga de diagnose borstkanker. Een borstamputatie, borstreconstructie en zwarte periode verder, viert Marga weer het leven. Afgelopen 3 september vierde ze haar vijftigste verjaardag. Haar cadeau? Een solofietsreis van 2.500 kilometer naar Santiago de Compostella Lourdes. Haar doel? Het prachtige bedrag van 2.500 euro ophalen voor KWF Kankerbestrijding. Het coronavirus maakte de reis soms wat grillig, maar inmiddels is Marga bezig aan haar laatste kilometers.

Foto embedded. Bron Tubantia. Marga Wispels is klaar voor haar uitdaging. Ze fietst in haar eentje naar Spanje om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. © Lars Smook

Langs de afgrond

In 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker. In een moment draait je wereld 360 graden. Ik dacht dat ik doodging. Toch heb ik, achteraf, het gevoel dat ik langs de afgrond ben geschampt. Ik had voorstadia van kanker in mijn borst, maar het gebied was zo groot dat mijn borst niet gered kon worden. Na een amputatie bleek dat mijn poortwachtersklier schoon was: geen uitzaaiingen. Ik hoefde niet bestraald te worden. Met een borstreconstructie met mijn eigen weefsel heeft de chirurg een nieuwe borst gemaakt. Ik ben daarna door een enorm dal gegaan, maar daar ben ik uiteindelijk wel goed uitgekomen.

Mooi verjaardagscadeau

Dit jaar – afgelopen 3 september – werd ik vijftig jaar. Een jaar of twee geleden begon zich een idee af te tekenen. Ik wilde 2.500 kilometer fietsen, vijftig dagen maal vijftig kilometer, naar Santiago de Compostella. Niet omdat ik zo nodig op pelgrimstocht te gaan, maar als cadeau voor mezelf. De sportieve uitdaging, de natuur, de mensen die je onderweg ontmoet, en uiteindelijk ook om geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Mijn man Huub stond meteen achter mijn plan. Hij vond 2.500 euro een mooi streefbedrag. Ik dacht: dat red ik nooit. Inmiddels staat er ruim 6.000 euro op de teller!

Liever een fiets dan een brommer

Ik ben altijd gek op fietsen geweest. Vroeger thuis kregen wij kinderen een brommer als we zestien werden. Maar ik wilde helemaal geen brommer. Ik was veel te veel bezig met duurzaamheid. Het werd een toerfiets. Toen ik verkering kreeg met Huub, een fervent fietser, heb ik alles geleerd over fietsen met bepakking: een lichtgewicht tentje, een klein gaspitje, van die handige dingen. Samen hebben we heel wat afgefietst.

Code oranje

Mijn ‘verjaardagsreis’ begon 16 augustus. Toen waren alle landen waar ik doorheen zou reizen nog code geel. Een dag of tien later kreeg Spanje code oranje. Naar Santiago de Compostella was dus geen optie meer. Ik dacht: laat ik eerst maar eens naar de Pyreneeën fietsen, misschien is alles dan wel weer code geel. Niet dus. Toen heb ik besloten naar Lourdes te fietsen. Ik ben niet katholiek, maar dat maakt Lourdes niet minder symbolisch. Al die religieuze beelden, dat sprak me niet zo aan. Maar het moment dat ik een kaars aanstak voor alle mensen die nu nog vechten tegen kanker, dat was mooi. Mijn doel was bereikt, ik kon aan de terugreis beginnen.

Binnen 48 uur België weer uit

Toen ik net aan de terugreis was begonnen, ging het regenen. Na een dag of drie, vier, was ik dat wel zat. Het regende zo hard, na twee uur fietsen was ik nat van m’n kruin tot m’n sokken. Zie dat allemaal maar weer droog te krijgen. Net toen ik overwoog te stoppen, ging gelukkig de zon weer schijnen. Op naar mijn finish. Maar afgelopen woensdagnacht lag ik te malen over de coronamaatregelen. België en Frankrijk hebben code oranje. Zou ik van Frankrijk België wel in mogen? Het bleek dat doorreis door België mag, maar dan moet je dat wel binnen 48 uur doen. Met mijn oorspronkelijke routeplan was dat niet haalbaar, zo hard fiets ik niet. Dus ik heb in overleg met Huub het plan gewijzigd. Ik fiets naar het meest noordelijke puntje van Frankrijk, dan via de kortste route naar Nederland zodat ik binnen 48 uur België weer uit ben. Eenmaal in Nederland moet ik in quarantaine. De laatste nacht kan ik bij vrienden met een boerderij overnachten, alleen, in een tuinhuisje. En dan op naar huis, daar ga ik de resterende dagen maar op zolder zitten. Het is lastig, maar ik wil het wel volgens de regels doen. Gelukkig heb ik nog vier opdrachten uitstaan voor de zonnekindpoppen die ik maak, en moet de btw-opgave van mijn webwinkel nog gedaan worden. Ik zal me niet vervelen.

OK met mezelf

Toen ik mijn plan met de wereld deelde, vroegen veel mensen of dat wel verstandig was, alleen, als vrouw. Ik heb me werkelijk niet één keer tijdens mijn reis onveilig gevoeld. Ik heb alleen maar aardige mensen ontmoet, terwijl ik echt wel op heel eenzame wegen heb gefietst. Soms kwam ik uren niemand tegen. Dat werpt je wel terug op jezelf. Na het dal waar ik doorheen was gegaan na de amputatie, wist ik wel dat ik OK was met mezelf. Maar ik was toch benieuwd of ik nog iets zou vinden in mezelf dat niet goed zat. Maar dat was niet het geval. Je kunt me blijkbaar overal neerzetten, ik red me wel.

Once in a lifetime

Natuurlijk heb ik weleens een dipje. Na de rit van gister – 90 kilometer heuvels en dikke tegenwind – was ik kapot. Lag ik ook nog wakker van dat coronagedoe. Ik belde Huub en zei: ‘Kom me maar halen’. Gelukkig kent hij me langer dan vandaag. Hij zei: ‘Marga, je bent moe. Rustig aan, we gaan samen een plan bedenken. Dat plan is er nu, nu is tijd om de laatste etappes te fietsen, op naar huis. Ik ben ook zo lang weggeweest, het is mooi zo. Maar ik heb het wel gedaan. Zo’n solorit met zo’n afstand, en onder deze omstandigheden, was eens in mijn leven. Maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb!

Marga steunen? Hier kan het! 

Ook een Sportvonkje?

Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke.vonk@outlook.com. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.