In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. Wat brengt de sport je, hoe blijf je gemotiveerd, train je volgens plan of volg je je gevoel, en natuurlijk: to Strava or not to Strava? In deze editie aan het woord: Frans van Roon. Frans is oud-voetballer en sinds een jaar of tien verslaafd aan fietsen. Zelfs de vervanging van beide heupen heeft hem niet kunnen stoppen.
Zo vader, zo zoon
Als jongetje van zes ging ik voetballen, net als mijn vader. Zolang ik me kan herinneren, speelde ik in het eerste elftal. Daarnaast deed ik aan fitness en hardlopen en regelmatig ging ik met mijn vader met de fiets op pad. Vanaf mijn twintigste ging mijn werk te veel tijd in beslag nemen, en hield ik het bij voetballen. Daar moest ik op mijn 36e helaas mee stoppen, vanwege fysieke klachten. Ik heb nog even aan fitness gedaan, maar op een gegeven moment was het stil op het sportvlak.
Van niks naar de Dolomieten
In 2011 leerde ik mijn toenmalige vriendin kennen. Zij fietste veel, ook in de bergen. Daardoor herinnerde ik me weer dat ik fietsen vroeger ook leuk vond. Na 25 jaar geen fiets te hebben gezien, zelfs geen boodschappen- of stapfiets, begon ik in januari 2012 met spinning. Drie maanden later fietste ik mijn eerste ritje van vijftig kilometer op de weg, op Hemelvaartsdag fietste ik de Klim Classic van 170 kilometer en eind juni reed ik mijn eerste echte col, in de Dolomieten. Een verslaving was geboren.
Manke eend
Mijn heupen gooiden na een paar jaar roet in het eten. Althans, tijdelijk. Al die jaren voetbal eisten hun tol. Ik had eigenlijk al heel lang last, van mijn spieren, mijn onderrug, mijn knieën. Het was inmiddels zo erg, dat mijn moeder me manke eend was gaan noemen: ik liep met m’n knieën naar buiten en m’n kont naar achter. Maar geen arts kon me vertellen wat het was. Begin 2018 had ik zoveel pijn, dat er uiteindelijk foto’s zijn gemaakt. Allebei m’n heupen bleken versleten. De huisarts stuurde me met de dvd met foto’s onder de arm naar de internist in het Reinier de Graaf Ziekenhuis. Die keek me een beetje meewarig aan. Wat ik allemaal nog deed aan sport noemde hij een wonder, menigeen had allang op de snijtafel gelegen, vertelde hij me. En dat was precies wat ook mijn bestemming was: mijn heupen waren zo slecht, ze moesten vervangen worden. Ik mocht nog wel kiezen wanneer ik onder het mes wilde en of ik mijn heupen een voor een wilde laten vervangen of allebei tegelijk. Tja, doe dan maar allebei, dan heb ik het maar gehad.
Kerst tussen de 70-plussers
Ik werd ingepland voor de operatie: augustus 2018. Maar dat kon niet, dan zou ik de Tour for Life fietsen! De arts verklaarde me voor gek, maar verplaatste wel de operatie naar eind van het jaar. Ik heb de Tour for Life gefietst, met pijnstilling en een dag pauze tussendoor, maar ik heb het gedaan. Een week voor kerst werd ik geopereerd. Zat ik daar, met kerst, in het verzorgingsdeel van het ziekenhuis tussen 70-plussers die ook geopereerd waren aan hun heup. Ik dacht: wat er ook gebeurt, voor de jaarwisseling ben ik hier weg. Na een week kon ik met twee krukken de trap op en af, dus ik mocht naar huis om te revalideren.
Taxi
Een dikke maand later zat ik alweer op de Wattbike. Ik liep nog met krukken, maar een uurtje of anderhalf wegtrappen op de Wattbike, op een licht verzet, ging prima. Ik begon met een maximaal vermogen van honderd watt, en trapte zo’n vijftig omwentelingen per minuut. Dat voerde ik beetje bij beetje op. Half maart fietste ik al mijn eerste toertocht van honderd kilometer: de Joop Zoetemelk Classic. Het was mijn eerste buitentocht, en meteen een aardige afstand, maar ik zei tegen m’n fietsmaatjes: als ik twee uur op een Wattbike kan trappen met 250 watt, kan ik ook best twee uur buiten fietsen, even op het gemak een stuk appeltaart eten en dan nog twee uur fietsen. En ik had me bedacht: gaat het niet, bel ik een taxi en ben ik zo weer thuis. Maar het ging. En de toertocht van 220 kilometer die ik twee maanden later deed ging ook goed. Tijd voor het serieuze werk.
Focus houden en doelen stellen
Op 1 juni beklom ik de Mont Ventoux. De aankomst op die ‘kale berg’, dat was wel heel bijzonder. Volgens de artsen zou het revalidatietraject minstens een jaar duren, maar ik stond daar maar mooi, vijf maanden na mijn operatie. Een kwestie van focus houden en doelen stellen. In augustus fietste ik mijn vijfde Tour for Life, met twee nieuwe heupen.
Het negatieve omzetten in iets positiefs
Inmiddels sta ik ingeschreven voor mijn zesde Tour for Life. Toen ik ‘m de eerste keer reed, in 2013, ging de sponsoropbrengst naar Artsen zonder Grenzen. Een mooi doel, maar eerlijk gezegd ging het me destijds meer om de sportieve uitdaging. Maar in 2014 verloor ik zowel mijn vader als mijn toenmalige schoonvader binnen enkele maanden aan alvleesklierkanker. Toen ik las dat de Tour for Life in 2015 voor het Daniel den Hoed Fonds werd gereden, was mijn beslissing snel genomen. Het hielp me het negatieve om te zetten in iets positiefs: fietsen om geld in te zamelen zodat een unieke behandeling op maat uiteindelijk bereikbaar wordt voor alle kankerpatiënten. Bovendien heeft het fietsen me geholpen het verlies te verwerken en een plek te geven. Als je hoofd vol zit met gedachten, en je gaat een flink stuk fietsen, dan heb je geen tijd om aan andere dingen te denken.
Gewoon lekker fietsen
Ik train niet volgens een schema, dat is niets voor mij. Wind tegen, wind mee, heuvels en cols, alleen of in een groep. Voldoende kansen om souplesse, weerstand, interval en duur te trainen. Vanaf januari train ik twee keer per week binnen, tot eind april. Zodra het kan ga ik lekker buiten fietsen. Ik hou ervan toertochten te fietsen. Andere routes en een nieuwe omgeving houden de lol er in. De Ardennen, een fietsclinic van Paul van Dam van Passion4Biking in Frankrijk en in juli zelf een weekje de bergen in. Lekker fietsen, maar ook vakantie vieren. Met mijn Garmin hou ik de afstand per maand, de gemiddelde hartslag en de gemiddelde snelheid een beetje bij, als indicatie hoe ik ervoor sta. Bij de indoortrainingen op de Wattbike kun je zien hoe je gemiddelde en maximale wattage zich ontwikkelt. Strava, daar doe ik niet aan. Wat ik doe is niet zo interessant dat iedereen dat moet weten. Als ik een leuke of speciale tocht heb gefietst, dan post ik wel een kort verhaaltje met wat foto’s op Facebook. De afstand wil ik er nog wel bijzetten, de gemiddelde snelheid, hartslag en wattages niet. Who cares? Ik ben blij dat ik weer lekker kan fietsen, ik weet inmiddels dat het ook anders kan.
Frans steunen? Dat kan hier!
Ook een Sportvonkje?
Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.