Vonk for Life | Ronnie Zoer

In Vonk for Life zet ik mensen met een mooi, moedig of bijzonder verhaal in de spotlights. Mensen die het leven omarmen. In deze editie: Ronnie Zoer. Ronnie fietst al jaren de HomeRide, om geld in te zamelen voor het Ronald McDonald Kinderfonds. Voor vijfhonderd kilometer fietsen in 24 uur draait hij inmiddels zijn hand niet meer om. Daar kan ook nog wel een ritje van Italië naar Nederland bij.

Voortdurende zorg

Onze dochter Danique werd in 2001 geboren. Ongeveer een half jaar na haar geboorte kwam aan het licht dat zij meervoudig complex gehandicapt is. Dat betekent dat zij voortdurende zorg nodig heeft. Mijn vrouw Teresia, onze dochter Fleur en ik nemen met z’n drieën de zorg voor Danique op ons. Daarnaast kopen we extra hulp voor haar in vanuit het persoonsgebonden budget en sinds kort gaat ze twee dagdelen per week naar een zorgboerderij. Zelf kan ze niet veel, maar ze wordt meegenomen in haar rolstoel en overal bij betrokken. Ze merkt zeker op wat er om haar heen gebeurt. Laatst zette iemand een konijn op het blad van haar rolstoel. Nou, dat heeft het konijn geweten! Met een grote zwaai zwiepte ze het konijn weer op de grond, daar waar het hoort. Toen ze jonger was ging Danique ook naar een kinderdagcentrum in Groningen, maar op den duur ging dat niet meer. In de taxi, uit de taxi, naar binnen, naar buiten. Dat voortdurende temperatuurverschil zorgt ervoor dat ze zo veel slijm produceert, dat is heel vervelend voor haar. 

Besmet met het HomeRide-virus

Met Danique is het onmogelijk zo maar naar een willekeurige vakantiebestemming te gaan. Gelukkig biedt het Ronald McDonald Kinderfonds drie volledig aangepaste vakantiehuizen aan, in Beetsterzwaag, in Arnhem en in Valkenburg aan de Geul. Daar maken wij al jaren heel graag gebruik van. In een boekje van het Ronald McDonald Kinderfonds las ik over de HomeRide, een sponsorwielertocht. Tijdens deze tocht rijden de deelnemers – in teams – vijfhonderd kilometer in 24 uur. Het staat symbool voor de zorg voor een gehandicapt kind, dat gaat ook 24 uur per dag door en stopt nooit. Met het ingezamelde geld worden de drie vakantiehuizen, twaalf Huiskamers en twaalf Ronald McDonald Huizen draaiend gehouden. Een schitterend evenement om iets terug te doen, ook voor al die vrijwilligers die altijd klaar staan, zowel voor ons als vakantiegangers, als voor de gezinnen die dicht bij hun zieke kind in een ziekenhuis verblijven. Ik stapte in bij de tweede editie, in 2012, en inmiddels ben ik helemaal besmet met het HomeRide-virus. Alle jaren heb ik meegedaan, maar ik denk dat dit jaar – misschien volgend jaar – mijn laatste keer wordt. Danique is inmiddels 21, haar zus Fleur is 18. We mogen tot Danique 25 jaar is gebruik maken van zo’n vakantiehuis, maar we merken nu dat er voor Fleur weinig aansluiting is, dus misschien moeten we onze vakanties anders in gaan vullen.

Kanker maakt geen onderscheid 

In 2017 kwam ik bij Bike Motion, een evenement voor fietsfans, Heleen Fassaert tegen. Heleen was toendertijd de drijvende kracht achter Tour for Life. Of het niet iets voor mij was… Nou, ik dacht: als ik vijfhonderd kilometer kan fietsen in 24 uur, kan ik ook 1.300 kilometer fietsen in acht dagen. Behalve de fysieke uitdaging, sprak ook het doel van Tour for Life me enorm aan. Kanker raakt iedereen, ook ons gezin. Zo heeft mijn schoonvader twee keer kanker gehad, gelukkig is hij twee maanden geleden voor de tweede keer genezen verklaard. Maar ik heb ook collega’s gehad die minder fortuinlijk waren. Kanker maakt geen onderscheid en door geld op te halen voor wetenschappelijk onderzoek, kan ik hopelijk een steentje bijdragen in de strijd tegen kanker. Ik heb me ingeschreven voor de editie van 2020, zo kon ik de tocht net voor mijn vijftigste volbrengen. Het lot bepaalde anders. Door corona werd Tour for Life een jaar uitgesteld, maar in augustus 2021 was het dan eindelijk zo ver.

Blaren op de billen

Tour for Life heeft zo’n ongelofelijke indruk op me gemaakt. Ik heb me na afloop meteen ingeschreven voor de volgende editie. De schitterende route, de campings, de saamhorigheid, de verhalen onderweg en de beelden tijdens de avondetappe en natuurlijk het goede doel! Uiteraard heb ik ook flink afgezien, maar toch was het minder erg dan ik had verwacht. Op papier zijn vooral die eerste twee etappes enorm zwaar. Op dag één begin je al met de Mont Centis. Dertig kilometer klimmen met een stijgingspercentage van vijf tot elf, dat is pittig. Blik op oneindig en blijven bewegen met die benen. Overal komt een einde aan en als je onderweg ook nog een beetje van de omgeving probeert te genieten, dan komt het vanzelf goed. Na twee dagen besef je: als dit me is gelukt, lukt de rest ook. En ja, na vier dagen had ik de blaren op m’n billen en dat voel je, geloof me! Als het te erg werd, stond ik er even bij stil dat ik nog maar vier dagen met die pijn hoefde te fietsen. Mensen met kanker hebben dat vooruitzicht niet. Wat me ook sterkte waren verhalen als die van Danny. Hij heeft samen met zijn vrouw Lisette Tour for Life gefietst, maar inmiddels is Lisette overleden en fietste Danny ter nagedachtenis aan Lisette. Wat zou ik dan gaan piepen over een paar blaren. Ook Danique geeft me moed, ook al kan ze er niet bij zijn. Zij maakt dat ik heel relativerend in het leven sta. We maken ons allemaal zo druk, maar door haar realiseer ik: alles is betrekkelijk. Geniet van de dingen die je hebt, voor je het weet is het voorbij.

Wil je Ronnie helpen aan zijn startbewijs voor Tour for Life 2022? Dat kan hier!

Ronnie organiseert ook een startnummerbingo waar je leuke prijzen mee kunt winnen. Wil je meer weten? Stuur Ronnie dan een mail via rzoer70@gmail.com.

Geplaatst in Fem Vertelt, Tour for Life, Vonk for Life.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *