Vonk for Life | Raymond Veenman

In Vonk for Life zet ik mensen met een mooi, moedig of bijzonder verhaal in de spotlights. Mensen die het leven omarmen. In deze editie: Raymond Veenman. Raymond verloor zijn geliefde Emily aan kanker. In 2021 fietste hij Tour for Life om geld op te halen voor wetenschappelijk onderzoek naar kanker. De belofte aan zijn Em: al moet ik met mijn kin over de grond over de finish… nam hij iets te letterlijk. Ondanks zijn val was de Tour een onvergetelijke ervaring en een bijzondere afsluiting van een zware periode. 

Pure liefde

Ik leerde Emily kennen in 2016 toen ik in Limburg een training gaf voor de zorgsector. Ik kwam de ruimte binnen en daar zat ze. Bam, we voelden meteen een klik, maar op dat moment zaten we allebei in een relatie, dus we deden niets met dat gevoel en verloren elkaar weer uit het oog. In 2017 ging ik, na de scheiding van mijn toenmalige vrouw, een tijdje bij mijn oma wonen, in de buurt van Maastricht. Emily woonde in Eijsden, een kwartiertje rijden onder Maastricht. Ik zocht weer contact met Emily en toen bleek dat zij inmiddels ook haar relatie had beëindigd, was de eerste date al snel geregeld. Het was pure liefde, zoals ik dat nog nooit eerder had ervaren. Dat groeide al heel snel uit tot een LAT-relatie. Ik woonde inmiddels weer in Breukelen, in Utrecht, dicht bij mijn kinderen, en zij in Eijsden, zodat haar kind dicht bij zijn vader kon opgroeien.

Foute boel

Eind april 2020, het coronavirus had net ons land op de kop gezet, kreeg Em wat onverklaarbare klachten. Ze voelde ook iets in haar borst, geen knobbeltje maar eerder een soort verdikking. Er werd een spoedmammografie geregeld, maar op het laatste moment ging dat toch niet door omdat de huisarts haar nog niet had gezien. Drie weken later belde ze me hijgend op. Ze zou naar me toekomen, maar ze voelde zich zo slecht dat ze eerst naar de huisarts wilde. Ik dacht nog: misschien heeft ze corona. De huisarts stuurde haar direct door naar de spoedeisende hulp en daar bleken haar leverwaardes niet goed te zijn. Voor verder onderzoek moest ze door de scan. Ondertussen was ik naar haar huis in Eijsden gereden en toen ik daar was, kreeg ik een Facetime-oproep van Em. Ik kreeg meteen de internist onder mijn neus, die me vertelde dat ze plekjes op de lever van Em hadden gezien. Geen corona dus, maar echt flink foute boel. 

Vuurbal van tumoren

Ik heb Emily opgehaald en vanaf dat moment kwam ze in een mallemolen van onderzoeken terecht. Bij elk onderzoek heb je weer hoop dat het meevalt, maar keer op keer werden we teleurgesteld. Vooral van de uitslag van de PET-scan was ze helemaal ontdaan. Ze zei: ‘Ray, er zit een vuurbal van tumoren in m’n lever.’ De diagnose was primair borstkanker met uitzaaiingen in de lever en de prognose was zo slecht, dat ze toen al een niet-reanimeren aangezegd kreeg. Het feit dat ze nooit meer beter zou worden, zette zich direct vast in haar hoofd. Toch sloeg de combinatiebehandeling van chemotherapie en immunotherapie in eerste instantie wel aan. Dat stemde Em weer positief, ze wilde weer vechten voor haar leven. Of dat stemmetje in haar hoofd, dat haar zei dat ze nooit oud zou worden, toch van invloed is geweest? Ik zal het nooit weten.

Springen en dansen en feesten 

Op 5 september 2020 zijn we getrouwd in Limburg, een paar bergen van de finish van Tour for Life verwijderd. Die bruiloft kwam eigenlijk in een opwelling. We waren allebei al getrouwd geweest en het was wel goed zo, tot Em in de zomer zei: ‘Ik wil graag nog één ding met je doen en dat is trouwen.’ Ik kon niet anders dan ja zeggen, natuurlijk. Het idee was om in oktober te trouwen, als Em klaar zou zijn met de chemokuur. Maar op een dag belde ze me en zei: ‘Dat trouwen van ons, dat gaat op 5 september gebeuren, dan is het nog goed weer.’ In vijf weken tijd hebben we alles geregeld: een tent, de catering, een generator. Onze trouwerij was een echt minifestival, met uitzicht over de heuvels van het Limburgse heuvelland. We hebben met zo’n honderd man staan springen en dansen en feesten, gelukkig nog niet wetende wat ons te wachten stond. Achteraf was het grote mazzel dat we het zo konden doen, in oktober al werden de coronamaatregelen aangescherpt en ging het land weer in gedeeltelijke lockdown.

Uitbehandeld

Toen Em in oktober met de chemo stopte, was de tumor geslonken. De artsen waren positief verrast. Ook al zeiden ze dat ze geen idee hadden hoe Em’s toestand volgend jaar zou zijn, het feit dat ze het over ‘volgend jaar’ hadden, gaf ons weer hoop. Het bleek valse hoop. In december wilde Em stoppen met de morfinepleisters, kort daarop kreeg ze allerlei vage klachten. Afkickverschijnselen, dachten we. Maar de klachten werden erger, en ze kreeg ook pijn in haar onderrug. Vlak voor kerst waren we bij de oncoloog en die besloot direct na de kerst een scan te laten doen. Die scan is er niet meer gekomen. Nog voor de kerst was haar buik zo opgezet en waren de klachten zo hevig, dat ze werd opgenomen in het ziekenhuis. Uit onderzoeken bleek dat haar lever al zo opgezet was, dat die alles aan het wegduwen was. De dag na kerst hoorden we dat Em uitbehandeld was. 

Lachend achteruit rennen

Toen ze dat hoorde, was ze opgelucht. Opgelucht dat ze ons niet keer op keer weer slecht nieuws zou hoeven te vertellen. Dat was Em en dat maakt het ook zo oneerlijk. Kanker kiest geen leeftijd, geen fitheid, het kan iedereen overkomen. Als Em en ik gingen hardlopen, kon zij bij wijze van spreken lachend achteruit rennen en liep ik te hijgen en te puffen. Toch koos kanker haar. En het werd een gevecht. Ik gun het niemand, zo veel pijn. Em wilde van elk moment dat het kon, genieten. ’s Nachts verging ze van de pijn, maar overdag was ze toch weer de spontane, gezellige Em. Maar op een gegeven moment houdt het op, dan is de pijn te allesomvattend. Op 9 januari 2021 overleed mijn lieve strijdbare Emily. 

Niet lullen, op de fiets!

Gelukkig hebben we goed afscheid kunnen nemen, op een manier die bij haar paste. Voordat Em haar ogen voorgoed sloot, heb ik haar beloofd om het avontuur Tour for Life, wat óns avontuur had moeten zijn, ook zonder haar naast mij af te maken. Die belofte heb ik ingelost, samen met mijn zwager Youri, schoonzus Alexandra en mijn schoonvader Chris hebben we als ‘Team Emily’ de Tour volbracht. Fysiek was het zwaar, maar goed te doen. Ik had ook weinig moeite om motivatie te vinden om te gaan trainen. Ik keek gewoon naar de foto van Emily en dacht: niet lullen, Ray, op de fiets! Al dat afzien, in de voorbereiding en tijdens de Tour zelf, staat immers in schril contrast met wat Em heeft meegemaakt, met wat al die mensen met kanker meemaken. 

Onvergetelijke ervaring

Ik heb Tour for Life vooral als heel mooi ervaren. Al die mensen, waarvan je eigenlijk niemand kent, zijn verbonden met elkaar omdat ze voor hetzelfde doel bezig zijn. Je zit acht dagen met elkaar in een bubbel, met de fietsers, de begeleiders, de vrijwilligers. Het was een onvergetelijke ervaring. Geloof me, ik had er liever niet willen zijn, maar ik ben blij dat ik de wereld heb kunnen vertellen waarom het zo belangrijk is wat het Daniel den Hoed Fonds doet. Voor mij was het ook een afsluiting van een periode. Ik blijf zeker fietsen, maar niet zo fanatiek meer als in de aanloop naar Tour for Life.

Vier dagen te vroeg

Op dag vier maakte ik een lelijke val. Ook toen bleek weer de saamhorigheid. Terwijl ik herstelde van de klap en mijn fiets werd gerepareerd, hebben Youri en Chris ieder een helft van de vijfde etappe gereden. Toen ik mijn dochter belde om te vertellen dat ik was gevallen, zei ze: ‘Pap, je had wel gezegd, al moet ik met mijn kin over de grond over de finish, maar je bent vier dagen te vroeg!’ Op vrijdag zat ik gelukkig weer op de fiets en heb ik de Tour zelf kunnen uitrijden. Vooral de laatste etappe voelde als heel bijzonder. Die heb ik bewust alleen gefietst, ik wilde in alle rust laten bezinken wat er was gebeurd in de dagen ervoor. Het was een emotionele rollercoaster, ik zat afwisselend jankend en lachend op de fiets. Vijftig kilometer voor de finish stond een vriendenclub uit Eijsden te wachten met de fiets, zij hebben me geëscorteerd naar de finish in Valkenburg. Vlak over de grens stond familie van Em op ons te wachten, in de buurt van Eijsden stond vrienden van Em en mij met een groot spandoek, nog een stukje verder stonden vriendinnen van Em te zwaaien en aan de voet van de Cauberg stond het zoontje van Em met zijn vader. Tenslotte fietsten we die Cauberg op, al mijn vrienden en familie stonden daar te wachten. Zo kan een finish zijn, geweldig.

Tour van mijn Leven

De Tour for Life was letterlijk de Tour van mijn Leven. Het was ook een mooie afsluiting van een zware, emotionele en bijzondere periode. Ik ben dankbaar dat ik Em heb mogen kennen, onze tijd samen was zo bijzonder. Wat ons is gebeurd, gebeurt altijd bij een ander, nooit bij jezelf. Tot nu. Maar er is nog zo veel moois om voor te leven, dat is ook wat Em wilde: dat ik doorga met leven, dat ik geniet en weer gelukkig word. Ik heb lieve kinderen, een fijne familie, een mooi bedrijf en ik heb inmiddels ook weer het geluk gevonden met een nieuwe vriendin, een vriendin van Em. Ik denk dat ze van daarboven zelfs dát geregeld heeft voor me… dat koester ik, elke dag weer.

Raymond wilde de wereld vertellen hoe belangrijk het is wat het Daniël den Hoed Fonds doet. Draag ook jouw steentje bij. Met toestemming van Ray mag dat via mijn sponsporpagina. Zodat er nog meer innovatief wetenschappelijk onderzoek naar kanker kan worden gedaan!

Ook je verhaal delen?

In Vonk for Life zet ik mensen met een mooi, moedig of bijzonder verhaal in de spotlights. Mensen die het leven omarmen, ook al heeft het soms een rauw randje. Vind jij het leuk om een keer jouw verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Vonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Vonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.