In Vonk for Life zet ik mensen met een mooi, moedig of bijzonder verhaal in de spotlights. Mensen die het leven omarmen. In deze editie: Paco Busteros León. Het was 30 maart 2006 toen de grond onder Paco en zijn vrouw Christa openspleet en de spreekwoordelijke zwarte duivel oprees uit de hel. Christa kreeg de diagnose longvlieskanker, een vorm van kanker waar nog weinig over bekend is en waaraan ze drie jaar later overleed. Alle reden voor Paco om zich in te zetten om meer wetenschappelijk onderzoek naar deze oneerlijke ziekte mogelijk te maken.
Stinkende rugzak
Ik ben geboren en getogen in Mexico-Stad. Eind jaren 80 wilde ik meer van de wereld zien en besloot ik een rondreis door Europa te maken. Rugzak op en gaan. Begin december ’89 – ik was 19 – zat ik in een hostel in Amsterdam, ik was smerig en de geur die uit mijn rugzak kwam vertelde me dat ook mijn kleding wel een sopje kon gebruiken. Een goede vriendin van onze familie woonde in Leiderdorp, dus ik zocht een telefooncel en vroeg of ik die nacht mocht komen slapen en meteen een was kon draaien. De vriendin en haar man zouden die avond op stap gaan, maar de oppas was thuis dus ik kon langskomen. Die oppas was Christa.
De trein naar Parijs wachtte
Het was meteen duidelijk dat we elkaar leuk vonden. Ik ben een paar dagen in Leiderdorp gebleven, maar toen moest ik weer verder. De trein naar Parijs wachtte op me. Mobiele telefoons, internet, dat was er allemaal nog niet, maar we hielden contact door middel van brieven en tekeningen. Het volgende voorjaar kwam Christa naar Keulen, waar ik carnaval vierde met een vriend, en vervolgens ben ik met haar teruggegaan naar Nederland. Een paar weken later volgde het afscheid. Ik moest terug naar school in Mexico.
Terug naar Nederland
Onze liefde werd serieuzer en Christa kwam me opzoeken in Mexico. Ze wilde met alle liefde naar mijn thuisland emigreren, maar we kwamen er al snel achter dat dat niet praktisch was. Zij studeerde voor pedagoge, en het Spaans dat zij sprak was niet voldoende om haar werk goed te kunnen doen in Mexico. Ik volgde een grafische opleiding, en kan mijn werk overal doen. Op mijn 21e, het was 1991, ging ik terug naar Nederland en ik ben er nooit meer weggegaan. Ik ging Grafische en Typografische Vormgeving studeren aan de Hogeschool van Beeldende Kunsten, Muziek en Dans in Den Haag. Na een aantal jaar als artdirector in loondienst, was het in augustus 2007 tijd voor mijn eigen ontwerpbureau, TEQUILA DESIGN. Maar voor het zover was, kwam die zwarte duivel op bezoek.
Kanker maakt geen onderscheid
In maart 2006 kwam de vreselijke diagnose: Christa had mesothelioom, asbestkanker, longvlieskanker, borstvlieskanker. Zo veel verschillende namen, met maar één uitkomst: ongeneeslijke kanker. Mesothelioom komt heel weinig voor. In 2006 kregen 437 mensen de diagnose mesothelioom, waarvan 74 vrouwen. De oorzaak van mesothelioom is bijna altijd blootstelling aan asbest, iets waar Christa in haar jarenlange carrière als peuterjuf nooit mee te maken heeft gehad. En dan komt deze vorm van kanker in 93 procent van de gevallen voor bij mensen ouder dan 60 jaar. De kans dat deze vorm van kanker Christa zou treffen was dus ontzettend klein, en toch gebeurde het. Kanker maakt geen onderscheid, dat blijkt maar weer.
Van zes maanden naar drie jaar
Het feit dat deze vorm van kanker zo weinig voorkomt, brengt één nadeel met zich mee: er wordt niet veel onderzoek naar gedaan. Dat betekende dat Chris volgens de artsen nog zes maanden te leven had, met behulp van chemo zou ze dat nog kunnen rekken tot een maand of negen, maar op meer tijd moesten we niet rekenen. Dat konden we niet accepteren. Gelukkig had een oom van mij connecties in Duitsland en zo zijn we in Keulen terecht gekomen, waar verschillende klinische onderzoeken werden gedaan die in Nederland nog niet goedgekeurd waren. Dat betekende dat we alles uit eigen zak moesten betalen, terwijl inmiddels twee van de drie behandelingen die zij kreeg – ook in Nederland – gangbaar zijn en vergoed worden. Dat laat meteen maar zien hoe belangrijk voortschrijdend inzicht is. Iedereen moet de kans krijgen om op de best mogelijke manier behandeld te worden. Christa heeft uiteindelijk nog drie jaar van het leven kunnen genieten. Dat zijn tweeëneenhalve mooie jaren langer dan de artsen haar in Nederland hadden gegeven!
Christa Mensert Memorial Ride
Op 7 september 2009 is Christa bezweken aan de gevolgen van kanker. Een van haar wensen was dat mensen bij haar uitvaart geen geld zouden uitgeven aan bloemen, maar dat ze dat geld zouden doneren aan het Instituut Asbestslachtoffers. Op deze manier droeg ze na haar dood nog bij aan voorlichting over asbestkanker. Dat bracht mij op het idee om de Christa Mensert Memorial Ride in het leven te roepen. De opbrengst van deze fietstocht – met twee afstanden voor volwassenen en een dikkebandenrace – ging ook naar Instituut Asbestslachtoffers. Na de tiende editie van dit evenement, in 2019, heb ik besloten dat het mooi was geweest. Het kostte mij jaarlijks zeker anderhalve maand fulltime en het was niet meer te combineren met mijn eigen zaak. Bovendien was ik elk jaar na de Ride ziek, en dat werd steeds erger. Het werd me gewoon te veel.
Topsporter in het verkeerde lijf
Inmiddels ben ik alweer jaren dolgelukkig met Marije. Dat neemt niet weg dat het heel verdrietig is dat Christa is overleden. Een op de twee mannen en een op de drie vrouwen krijgt vroeg of laat kanker en onderzoek kan levensreddend zijn. Daarom heb ik mijn zinnen gezet op Tour for Life. Een prachtige sportieve uitdaging waarmee ik ook nog eens kan bijdragen aan innovatief, wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Zo breng ik mijn passie voor sport samen met de strijd tegen kanker. Wie mij ziet verbaast zich weleens dat ik zo graag sport. Ik ben een topsporter die is geboren in het verkeerde lichaam. Ik word heel chagrijnig als ik niet kan sporten, maar heb ook nogal aanleg om dik te worden. Tour for Life is voor mij een motivatie om aan mijn eigen gezondheid te werken en me tegelijkertijd in te zetten voor de gezondheid van anderen. Win-win, toch?
Ook je verhaal delen?
In Vonk for Life zet ik mensen met een mooi, moedig of bijzonder verhaal in de spotlights. Mensen die het leven omarmen, ook al heeft het soms een rauw randje. Vind jij het leuk om een keer jouw verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Vonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Vonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.