Sportvonkjes | Marlies en Marcel Vlek

In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. In deze editie aan het woord: Marcel Vlek. Marcel en zijn vrouw Marlies Vlek – Wijnbergen zijn trotse eigenaren van Hotel Landgoed De Holtweijde. Maar ze hebben nog een gezamenlijke liefde: fietsen. Samen fietsen zij in augustus van Italië naar Nederland om geld in te zamelen voor wetenschappelijk onderzoek naar kanker. Marcel: “Dat doel, dat is het absoluut waard om je een keer of twee per dag je longen voor uit je lijf te fietsen.”

Tour Culinair

Ik fiets al vanaf mijn 13^e jaar. Op volwassen leeftijd ben ik ook zakelijk ik in een aantal fietsclubjes terechtgekomen. Zo hebben we hier in Twente een groep bedrijven die de relatieborrels heeft ingeruild voor fietstochten. Daarnaast ben ik aangesloten bij de Tour Culinair, een groep van zo’n veertig horecaondernemers die een dag of vier per jaar Nederland doorfietsen. Met een aantal van hen heb ik in 2012 de Tour for Life gefietst. Dat was toen een enorm groot evenement met meer dan 850 renners en het sponsorgeld ging naar Artsen zonder Grenzen. 

Je acht dagen lang het lazarus fietsen

Zelf had ik vaker met een vriendengroep gefietst in de bergen, in de Dolomieten, de Provence, grote fietstochten met elke dag twee of drie cols en vooral een hoop stoere mannenpraat. Toch was die Tour for Life een fikse uitdaging: je fietst je acht dagen lang helemaal ’t lazarus, voor het goede doel. Ik deed dat samen met vijf horecaondernemers en vier vrienden. Samen vormden we een team en hebben we een flink sponsorbedrag binnengehaald. Ik vond het een prachtig evenement en om eerlijk te zijn, had ik toen eigenlijk niet zwaarder getraind dan wat ik gewoonlijk al deed. Toch kon ik de rit redelijk uitfietsen. 

Ik kom er wel

Marlies heeft altijd competitie gehockeyd. Toen wij dertien jaar geleden naar Twente verhuisden, kon ze een jaar lang niet meer met de zondagcompetitie meedoen en – laten we eerlijk zijn – ze wilde eigenlijk niet erkennen dat ze inmiddels veteraan was. Ze is toen ook langzamerhand overgestapt op het fietsen, maar dat was in eerste instantie nog niet echt woest serieus. Steeds vaker gingen we samen fietsen. Maar, zoals een goed echtpaar betaamt, daar stonden we nogal verschillend in. Ik ging, als echte man, zo hard mogelijk rijden om indruk te maken. Marlies, die niet gauw onder de indruk is, nam al snel ergens een afslag naar rechts en dacht: fiets jij je maar een ongeluk, ik kom er zelf wel.

De beer was los

Gelukkig vond ze het toch echt leuk, en de tweedehands racefiets werd vervangen door een serieus goede fiets. In 2014 hebben we de eerste vakantie zonder onze kinderen gevierd, in de Drôme in Frankrijk. Daar heb ik haar meegenomen de Col de la Chaudière op, een klim van twaalf kilometer. Vooraf zag ze daar best tegenop, maar ik wist zeker dat ze het kon. Ik zei: ‘Kijk niet naar andere mensen, zoek gewoon een cadans die je een uur kunt volhouden, en dan red je dat.’ Zo gezegd, zo gedaan. Natuurlijk kwam ze boven, enigszins geëmotioneerd dat ze het had geflikt. Toen kwam de afdaling, die vond ze wat minder, maar eenmaal terug op de camping liet ze zich ontvallen dat ze die vakantie toch wel graag nog een grote klim wilde doen: ‘De Alpe d’Huez ofzo.’ Dat leek me geen goed plan. In de zomer is de Alpe d’Huez vol met toeristen, en in elk van de 21 bochten moeten Jan, Piet en Karel door hun vrouw op de foto gezet. Bovendien was de Mont Ventoux voor ons veel dichterbij. Na wat gesputter van Marlies – te hoog, te lang, te steil – hebben we toch samen die kale berg beklommen. Nou, toen was de beer los.

Sikkeneuren

Eenmaal terug in Nederland fietsten we ook hier in de regio steeds meer tochten samen. Op een dag kreeg Marlies een ongeluk, bij Hellendoorn. Er reden wat mensen voor haar, een van hen maakte een zwieper, Marlies raakte in de berm met de nodige beschadigingen aan het lichaam en de fiets als gevolg. Zwaar pissed off was ze. Ik heb haar een week zien modderen in huis, toen ben ik naar mijn fietsenmaker gegaan en gezegd: ‘Ik kom de Cube van Marlies inruilen, ik wil voor haar een mooie Specialized.’ De zaterdagmorgen erna nam ik haar mee naar de fietsenmaker, waar de fiets klaarstond. Na een dikke week sikkeneuren, brak ineens de zon door op haar gezicht. Dat was het begin van wat inmiddels een vrouw is die mij er grijnzend eruit fietst als ze dat wil. 

Met twee vingers in de neus de Tour for Life 

Toen moest er natuurlijk een serieuze uitdaging komen. Ik had ervaring met de Tour for Life en zei: ‘Als je een rit zoekt die uitdagend én mooi tegelijk is, dan moet je de Tour for Life fietsen.’ Marlies heeft zich helemaal ingelezen, de routes bekeken en concludeerde: ‘Dit wil ik doen!’ Ik beloofde mee te gaan als begeleider: ‘Ik zorg dat je, behalve eten en slapen, alleen maar hoeft te fietsen.’ Ze heeft een trainer in de arm genomen en die heeft een trainingsprogramma voor haar geschreven, puur gebaseerd op hartslag. Samen hebben we op Mallorca getraind en meegedaan aan de Chouffe Classic in de Ardennen. Ze heeft de Tour for Life zo ongelofelijk gemakkelijk gereden, dat was voor mij zelfs een eyeopener. Op alle foto’s die ik van haar heb gemaakt – en dat waren er wat – staat ze met een gigantische smile. Ze heeft voor mijn gevoel echt met twee vingers in de neus de Tour for Life gefietst, ze heeft zich door niemand gek laten maken en alleen maar lekker gefietst. 

Op een stoeltje

Het heeft wel wat teweeggebracht. De eerste ochtend zat ik, een kilometer of acht in de Col du Mont-Cenis, de eerste klim, in mijn stoeltje langs de kant van de weg te wachten tot Marlies voorbijkwam. Het eerste groepje dat langsfietste vond ik leuk, het tweede groepje vond ik al iets minder leuk en toen het groepje van Marlies voorbijkwam dacht ik: Wat zit ik hier verdomme op m’n stoeltje te zitten? Ik moet op die fiets zitten. Ter plekke heb ik besloten om ook de Tour weer te gaan rijden.

Een bezoeking

Eind september hebben we ons ingeschreven en voor mij een trainingsprogramma laten opstellen. Voor het eerst ging ik ook met hartslagmeter fietsen. Tot in maart heb ik braaf hier in de omgeving rondgefietst. Zwaar gefrustreerd. Dan was m’n hartslag weer te hoog, dan weer te laag, ik fietste in allerlei zones, behalve de goede. Ik vond het een bezoeking. Toen diende de coronacrisis zich aan en hadden we zakelijk te veel aan ons hoofd om nog aan fietsen te denken. In mei werd het duidelijk dat de 2020-editie niet door zou gaan, toen heb ik het trainingsprogramma helemaal losgelaten en ben gewoon lekker gaan fietsen. Marlies heeft zich al die tijd wel keurig netjes aan haar trainingsschema gehouden, zij heeft in 2020 maar liefst 12.266 kilometer gefietst. Prachtig om te zien. Het enige wat ik nog kan doen is mooiere spullen kopen, gezien mijn leeftijd zit progressie er niet meer. 

Twente in plaats van Mallorca

Het is heerlijk om dit met z’n tweeën te kunnen doen, ons bedrijf is groot genoeg om het team een ochtend of een middag alleen de boel te laten runnen. Dan pakken we de auto en rijden naar het Teutoburgerwoud, daar kunnen we in 120 kilometer tweeduizend hoogtemeters draaien. Omdat we eigen baas zijn en de kinderen al een paar jaar de deur uit zijn, hebben we als stramien dat we elke twee maanden een week of tien dagen pleiten gaan. In maart gaan we het liefst naar Mallorca met vrienden, in november naar Spanje, vorig jaar hebben we voor het eerst in januari op Grand Canaria gefietst. Dit jaar ging natuurlijk veel niet door. In maart hebben we met vrienden acht dagen door Twente gefietst, 650 kilometer gereden en een bescheiden aantal hoogtemeters gemaakt. Weer eens iets anders dan Mallorca.

Klein en nietig

In 2012 ging het sponsorgeld van Tour for Life naar Artsen zonder Grenzen, een mooi doel, maar de motivatie om geld op te halen voor kankeronderzoek door het Erasmus MC is veel groter. Niet alleen hebben we vrienden aan leukemie verloren, ook onder de duizenden gasten die we jaarlijks over de vloer krijgen bij Landgoed De Holtweijde, en waarvan velen inmiddels goede bekenden zijn, worden regelmatig mensen geconfronteerd met kanker. Toen Marlies de Tour for Life reed, heb ik uitgebreid gesproken met de marketingdame van het Daniël den Hoed Fonds, en als je hoort wat zij doen! Dat is het absoluut waard om je een keer of twee per dag je longen voor uit je lijf te fietsen en gigantisch af te zien. Tijdens die acht dagen heb ik me regelmatig heel klein en nietig gevoeld. Je neemt onbewust maar aan dat daar allemaal gezonde mensen op de fiets zitten. Tot ik de dagfilm zag waarin het verhaal van Team Lagendijk werd verteld. Kippenvel. En op een dag stapte deelnemer Erik bij mij in de auto, of ik hem mee wilde nemen naar het eindstation van die dag. Bleek ook kanker gehad te hebben, hij is inmiddels genezen verklaard, maar als je dat verhaal hoort, denk je wel: wat heb ik eigenlijk te zeuren over kleine dingen? Als team hebben we ons als doel gesteld 15.000 euro op te halen. Inmiddels zitten we op 13.675,00 euro, dus dat moet gaan lukken. Nog een paar maanden en dan is het zo ver. Wij zijn er klaar voor!

Team De Holtweijde steunen? Dat kan hier!

Ook een Sportvonkje?

Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.