Leven na een herseninfarct. Hosanna of ook wel eens K.U.T.?

Zaterdag 29 oktober is het Wereld Beroerte Dag. Sinds 4 december 2020 is dat voor mij ineens een dag om bij stil te staan. Wat ben ik dankbaar dat ik er nog ben. Maar toch ben ik soms, heel soms even pislink dat alles anders is…

Razendsnel handelen

Elk jaar krijgen bijna 50.000 Nederlanders een beroerte, dertig procent daarvan is jonger dan zestig jaar. Ik was daar één van. Het was vrijdagavond, 4 december 2020, 9 uur en we zaten gezellig op de bank. Ineens hing mijn linkermondhoek naar beneden, brabbelde ik iets onverstaanbaars terwijl ik tegen mijn lief aan zakte en mijn lichtje uitging. Mijn lief en zijn dochter herkenden goddank de signalen van een beroerte en belden 112. Er stond in no time een ambulance voor de deur en binnen anderhalf uur zat er een katheter in mijn lies die dat lelijke stolsel uit mijn hersenen haalde. Met dank aan dat razendsnel handelen – en aan het feit dat er goddank nog plek was voor spoedeisende hulp – kan ik het navertellen. 

Groot herseninfarct 

Vrijdagnacht werd ik wakker in het HMC Westeinde. Ik had een groot herseninfarct gehad, oorzaak onbekend. Ik had drie weken eerder een sportmedische test gehad en was cum laude geslaagd. De bloeddruk, cholesterol en hartfrequentie van Dafne Schippers, de longinhoud van Inge de Bruijn en nét niet de VO₂max van Annemiek van Vleuten. Bloedonderzoek, hartfilmpje en onderzoek van de hersenen en bloedvaten konden dan ook niet verklaren waarom er was gebeurd wat er was gebeurd. Ik moest nog even blijven om te controleren of ik geen hartritmestoornissen had, maar ook dat was niet het geval. Zondagmiddag mocht ik naar huis – volgens de artsen ‘zonder restverschijnselen’ –, maandagochtend was ik weer aan het werk en dinsdag zat ik weer op de fiets. Bizar.

Huilertje stuk

Dat ‘zonder restverschijnselen’ klinkt als ‘and she lived happily ever after’. Dat klopt ook wel, ik ben happy as hell, maar zeker niet zonder restverschijnselen. En dat maakt me soms verdrietig. Dat brengt me direct bij restverschijnsel numero uno… Emoties. Hersenletsel kan zorgen voor veranderingen op het emotionele vlak. Er zijn mensen bij wie de emoties afgevlakt zijn. Maar bij Viggo Waas bijvoorbeeld, gebeurde het omgekeerde. Zo vertelde hij bij Humberto dat hij emotioneel incontinent was geworden na zijn herseninfarct en dat hij om alles moest huilen. Mijn emoties zijn op zich niet veranderd, maar huilen kan ik niet meer. Nou was ik nooit zo’n vreselijke jankerd, maar als je huilertje echt stuk is, is dat heel irritant. De emoties zijn er wel, maar even lekker een potje janken, dat zit er niet in.

Bloedende dronkenlap

Iets anders dat niet meer weg lijkt te gaan, is mijn sleepbeen. Direct na mijn infarct merkte ik aan mijn vermogensmeter dat ik twintig procent kracht aan de linkerkant van mijn lijf was kwijtgeraakt. Dat heb ik inmiddels weer teruggetraind. Maar de kleine spiertjes, die mijn voet ‘aansturen’, die willen nog niet echt. Gevolg? Ik loop als een dronkenlap, struikel over mijn eigen voeten en stoot voortdurend mijn tenen. Wat dan weer een bloedbad oplevert, vanwege de bloedverdunners die ik tegenwoordig moet slikken. Gelukkig heb ik er met fietsen geen last van… Wat ook heel apart is, is dat de doorbloeding aan de linkerkant van mijn lijf minder is dan aan de rechterkant. Bij zware inspanning, vooral indoor, wordt mijn linkerhand een ijsklomp. En wie naar mijn voetzolen kijkt – de gemiddelde mens wil dat niet, maar de masseur en de pedicure doen het weleens – weet niet wat ‘ie ziet. Links lijkt wel een slagveld, zo uitgedroogd, en rechts is er niets aan de hand.  

Geen gezeik, gas erop

Dit klinkt als een enorme klaagzang, maar zo is het niet bedoeld. Ik ben 364 dagen van het jaar zielsgelukkig dat ik er nog ben en dat ik mezelf ook nog herken. Ik zit niet met een halfverlamd lijf achter de geraniums, maar fiets met twee – spreekwoordelijke – vingers in de neus (en een wond op m’n reet, dat dan weer wel ;-)) van Italië naar Nederland. Ik kan nog praten en schrijven, en klap elke dag fluitend mijn laptop open om aan het werk te gaan. Maar toen ik zag dat Wereld Beroerte Dag eraan zat te komen, wilde ik graag één keer vertellen dat het niet alleen maar hosanna is in het lijf en hoofd van Femke Vonk. Gisteravond hoorde ik in het programma Restaurant Misverstand een deelnemer zeggen: ‘Je zou willen dat het als vroeger was, maar dat is het niet meer.’ De man huilde en ik voelde een heel klein beetje van zijn pijn. Toen dacht ik: huilen kan ik niet, maar schrijven wel. Ook een mooie uitlaatklep, toch?

Megabrein

Zaterdag is het Wereld Beroerte Dag. Daarom is er maandag 31 oktober een informatiemarkt voor patiënten, medewerkers en bezoekers in het @Erasmus MC, met een megabrein waar je door- en omheen kunt lopen. Meer weten over beroertes? Check dan de website van het Erasmus MC Stroke Center.