Ilco van der Linde, Doener des Vaderlands

Een jongen van amper vijftien zit op z’n kamertje als zijn vader – voormalig verzetsman en organisator van Bevrijdingsdag in Haarlem – binnenstapt en zegt: ‘Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om jongeren te bereiken met onze boodschap over oorlog en het belang van vrijheid. Hoe zou jij dat nou aanpakken?’ Die jongen was Ilco van der Linde. Die vraag was uiteindelijk het begin van diverse nationale en internationale maatschappelijke campagnes en bewegingen zoals de Bevrijdingspop-festivals, MasterPeace, dance4life, Respect, Liberty Concerts, Liberty Talks en het Mandelahuisje.

Tekst: Vonk Tekst & Design – Foto: Fraukje Vonk Photography

Ik begreep daar niets van, dat je vanwege je kleur een etiket kreeg opgeplakt, je dorp niet mocht verlaten of geen toegang had tot een bepaald strand.

Ubuntu

Het is een zonnige dag als we Ilco spreken op het terras van het Mandelahuisje, sinds 2014 zijn thuis. Maar tegelijkertijd een locatie waar verbinding wordt gevierd, gevoed en hersteld: ‘Deze haven is 102 jaar oud. Het jacht van koningin Emma lag in deze haven, dan kon zij zo de Zuiderzee opvaren. De havenmeester hield vanuit de Havenmeesterwoning haar schip in de gaten. In 2014 kwam de woning vrij, en toen heeft de burgemeester een wedstrijd uitgeschreven om zo heel Amsterdam te vragen met ideeën te komen voor dit schiereiland. Zevenhonderd mensen reageerden en werden uitgenodigd. Iedereen kreeg tien minuten de tijd, dan ging het alarm en moesten ze weer wegwezen. Tijdens mijn tien minuten voelde ik: dit moet een oase blijven, een plek om te verbinden in een wereldstad waar zoveel mensen langs elkaar heen leven. Ik dacht meteen aan Ubuntu, de Afrikaanse filosofische traditie waar Mandela heilig in geloofde. Ubuntu staat voor mens zijn in verbondenheid en solidariteit. Toen Mandela net president was, beloofde hij een grootscheeps woningbouwproject aan krottenwijkbewoners. Die nieuwe huisjes zijn er ook gekomen en dat zijn in de volksmond Mandela-huisjes gaan heten. Blijkbaar is het mogelijk op een dag te besluiten het de andere dag helemaal anders te gaan doen. Mijn idee was dus om alles hier op het schiereiland op te dragen aan het gedachtegoed van Mandela. De jury koos mijn idee. Nu kunnen mensen hier trouwen, overnachten, we hebben een prachtig zomerterras, we verkopen producten van boeren uit Amsterdam Noord. Ik help sociale ondernemers op weg met alles wat ik zelf de afgelopen dertig jaar heb geleerd, zodat ze hun bedrijfjes kunnen starten. Ook zijn hier veertien mediators die gratis mensen helpen om bij conflicten te bemiddelen. Zo vind je hier allerlei manieren van verbinden. Alles bij elkaar levert het nu genoeg inkomsten op. Ik krijg namelijk geen subsidie, dus ik moest zelf manieren verzinnen waardoor het zou lopen.’

Grotemensenkwestie

Zorgen dat iets van de grond komt is wel aan Ilco besteed. Hij heeft niet voor niets de officieuze eretitel ‘Doener des Vaderlands’ gekregen van de voormalig Denker des Vaderlands, Professor Hans Achterhuis. Dat doen begon dus al vroeg, met de vraag van zijn vader om te helpen Bevrijdingsdag meer onder de aandacht van de jongeren te brengen. Ilco: ‘Die ene vraag van mijn vader heeft heel veel bij mij losgemaakt, het maakte dat ik voelde dat ik ertoe deed. Ik was vijftien jaar en maakte me enorm druk over racisme en apartheid. Ik begreep daar niets van, dat je vanwege je kleur een etiket kreeg opgeplakt, je dorp niet mocht verlaten of geen toegang had tot een bepaald strand. Ik zag in dat dat heel veel te maken had met of we de les van de Tweede Wereldoorlog wel goed hadden begrepen. Hoe prachtig is het dan als je vader je zomaar ineens vraagt te helpen deze hele grotemensenkwestie? Hoe zorgen we nou dat mensen geïnformeerd blijven over Bevrijdingsdag, over oorlog en vrijheid, over gelijkheid, dat ze luisteren naar wat we te vertellen hebben?’

Een honderdje voor een wondertje

‘Een popconcert!, was het antwoord dat ik mijn vader gaf, omat ik meteen voelde dat muziek het antwoord was. Mijn vader vroeg wat dat zou moesten kosten. ‘Doe maar honderd gulden’, zei ik in al mijn onschuld. Dat honderdje kreeg ik en dat jaar werd Bevrijdingspop geboren. Mijn inmiddels bekende honderdje voor een wondertje.’

De ambtenaar van wat?

‘Een popconcert, hoe doe je dat? Gewoon, door te doen. Ik fietste door de stad en hoorde een drumband. Wie weet is dat een mooie ruimte! Daar ben ik naar binnengegaan, en hé, die ruimte was groot genoeg. Op mijn vraag of en hoe ik die ruimte zou kunnen huren, kreeg ik te horen dat ik naar de ambtenaar van jeugdparticipatie moest. Ik had geen idee. Maar zo’n ambtenaar is eigenlijk ook gewoon blij als iemand van vijftien binnenstapt met een idee. Wanneer gebeurt zoiets nou? Ik trof een hele aardige ambtenaar die zei: ‘Ja jongen, dat is mogelijk. Maar heb je al podiumdelen? Nee? Nou, die heb ik nog wel ergens voor je.’

Waarom niet, jongen?

‘Zo ga je verder. Je belt wat rond en vindt wat bandjes. De conciërge van mijn school vroeg ik of hij wat pamfletten kon maken. De melkboer vroeg ik om drinken voor de artiesten. Overal was het antwoord: waarom niet, jongen? Als je een mooie vraag hebt, vanuit een ideaal, zeggen mensen in negen van de tien gevallen ja. Voor mij opende het heel veel deuren en ramen, harten en gedachten en ogen.’

Een vraag is een cadeau

‘In Vrij Nederland heeft weleens boven een interview met mij gestaan: ‘Een vraag kan ook een cadeau zijn’. Als ik mensen vraag om aan iets mee te doen, ben ik er ook stellig van overtuigd dat ik ze iets te geven heb. Het wordt namelijk een heel mooi project en daar mogen zij ook een klein beetje aan meewerken. Ik denk dat mensen dat over het algemeen ook leuker vinden dan wanneer je echt komt bedelen en onderdanig gedrag vertoont. Voor die persoon geeft het namelijk ook heel veel voldoening om mee te kunnen doen. Zoveel mensen rennen maar door en staan er niet bij stil hoe belangrijk het is om een paar procent van hun tijd en geld in iets moois te investeren. Om aan het eind van je leven terug te kunnen kijken, en zien dat je iets hebt geschapen, ergens aan hebt bijgedragen. Ik denk dat dat me steeds heeft gesterkt, ook bij latere projecten, in de gedachte: ga er maar heen, vraag het maar, nee had je al. En meestal zeggen mensen dus ja.’

Luchtverplaatsers niet gewenst

‘Er zijn helaas ook mensen die het een beloven en het ander doen. Op een of andere manier ben ik daar overgevoelig voor. Ik hou van mensen die de daad bij het woord voegen, doeners, mensen die houden van de kunst van het proberen, die scheppen vanuit een urgentie. Een spirit die je vaak bij ondernemers, kunstenaars en activisten terugvindt: je hebt een droom en gaat er gewoon voor. Er zijn duizend redenen om te bedenken waarom iets niet kan, maar toch ga je beginnen omdat je vindt dat het moet. Natuurlijk zijn er ook ondernemers die alleen het grote geld najagen, maar er zijn er heel veel die voor zichzelf zijn begonnen omdat ze een droom waar willen maken. Activisten, die heel veel mensen bij elkaar halen om iets groots onder de aandacht te brengen, of kunstenaars die niks verdienen en toch voelen dat ze moeten creëren. Die spirit, daar hou ik van. Maar mensen die je iets beloven en het dan niet nakomen, dat begrijp ik niet. Je had het toch niet hoeven beloven? Ik hou van toewijding.’

In een landrover de wereld over

In 2007 vertrok Ilco met zijn gezin om in een Land Rover de wereld te bereizen. Uiteindelijk trokken ze door 52 landen in Afrika en het Midden-Oosten. ‘We doen allemaal ontzettend ons best ons leven zo in te richten dat we de hele tijd van alles zeker weten. We hebben bijvoorbeeld allemaal een begrafenisverzekering, dat soort dingen. Breng verrassing in je leven. Dat is met reizen zo mooi. Je bent met je gezin op pad, je ziet andere culturen, prachtig natuurschoon. Je brengt veel tijd met elkaar door en je kunt je kinderen zelf lesgeven in een cruciale fase van hun leven. Ik heb geschiedenis gestudeerd en reizen is de meest ideale geschiedenisles. Waar je ook bent, kun je het verhaal vertellen dat erbij hoort. Verhalen over de slavernij bijvoorbeeld, wanneer je bij de rastafari’s in Ethiopië bent en de songteksten van Bob Marley vertaalt. Met je rug tegen een piramide zitten en dan over de oudheid praten. In het huis van Nelson Mandela zijn en daar zijn levensverhaal vertellen. Mooier onderwijs kan je toch niet geven aan je kinderen? En het is ook leuk om dat te doen. Zo had ik ook een heel programma over filosofie en geloven gemaakt: Believe It Or Not. Daar hebben mijn kinderen het nu nog over!’

Leven zoals de mensen van het land

‘Jezelf zo’n reis cadeau doen, dat zou ik echt iedereen aanraden. Afgezien van de diesel is het ook helemaal niet zo duur. Onderdeel van ons plan was om te leven zoals de mensen in het land waar we waren. Leven de meeste mensen in Afrika van een dollar per dag? Dan gaan wij dat ook proberen. Dus we haalden gewoon boodschappen bij de lokale markt. Soms aten we vijf dagen alleen tomaten en dan drie dagen ananas. Door af en toe verhalen en foto’s te verkopen aan een tijdschrift, verdienden we nog wat en konden we weer een paar maanden vooruit. Zo simpel kan het zijn, en tegelijk zo mooi.’

De auto als huis

‘Voordat we op reis gingen, zijn we met zijn allen om tafel gaan zitten. Waar zijn we al geweest en waar willen we nog naartoe? Iedereen riep van alles, en ik concludeerde: ‘Als we dat willen, wordt het een reis van twee jaar.’ We keken elkaar aan, en zeiden: ‘Waarom niet?’ Een paar weken later kocht ik een Land Rover met een tent op het dak en een maand of wat later vertrokken we uit Amsterdam om pas twee jaar later weer terug te komen. Ons huis hadden we verkocht en onze spullen ergens opgeslagen. De auto was ons huis. Dat je overal kunt neerstrijken, wat geeft dat een gevoel van vrijheid.’

Gestrand in een zinderende hitte

‘Natuurlijk gaan mensen allerlei dingen vragen. Je bent toch helemaal niet technisch? Nee, maar ik heb wel vertrouwen. Als er een probleem is, zullen er altijd mensen zijn om ons te helpen. Ja, we hebben een keer stilgestaan in een woestijn met 55 graden. De auto hield ermee op, zo maar. Geen mens te bekennen. Sta je dan, in die zinderende hitte. Op zo’n moment denk ik: we hebben eten en drinken voor een paar dagen, ik heb een satelliettelefoon voor als het echt drama wordt. Heb vertrouwen! Op een of andere manier liggen er dan toch een uur later tien man onder je auto. Bewoners uit een nabijgelegen dorp die hadden opgevangen dat wij daar stonden. Eén van die mannen zei: ‘Als ik naar m’n neef kan in Khartoem haal ik dat onderdeeltje op wat jij nodig hebt, als jij m’n buskaartje betaalt.’ Twee dagen later was hij terug. We hebben dat onderdeel erin gezet en de wagen rijdt nog.’

Vertrokken, onbekend waarheen

‘School was ook een interessante. Er was een ambtenaar, die zei: ‘Als u bent ingeschreven, dan heeft u zich aan de leerplicht te houden.’ Ik antwoordde met: ‘Waar kan ik me dan uitschrijven?’ Zo gezegd, zo gedaan. Het zogenaamde nadeel is dat je – ondanks dat je Nederlander blijft en je paspoort houdt – geen AOW meer opbouwt in die twee jaar. Ik krijg dus ongeveer een procent minder AOW dan de rest van de samenleving. Maar er heeft wel twee jaar lang ‘vow’ achter onze naam gestaan: vertrokken, onbekend waarheen. Poëtischer kan het toch niet?’

Vakantie is iets anders dan reizen

‘Geld is ook zoiets. Dan moet je mensen uitleggen dat vakantie en reizen iets anders is. Tijdens een vakantie vliegt het geld er vaak doorheen. Maar reizen kun je ook low-budget doen. Wij vingen bijvoorbeeld onze eigen vis en die grilden we, zittend aan een riviertje. Het is allemaal zo moeilijk niet. Je moet natuurlijk wel iets aan reserves hebben, als je helemaal niks hebt, houdt het op. Maar veel mensen vinden het bijvoorbeeld belangrijk om een nieuwe auto te kopen, daar heb ik helemaal niks mee. Ik heb een oud barrel van m’n vader geërfd. Vlak voordat we vertrokken liet ik nog een advertentie van een mooie auto zien aan mijn vrouw: ‘We kunnen ook deze kopen hè, dit is wat we in twee jaar gaan uitgeven.’ Maar nee, dat was geen optie. Het is een kwestie van kiezen, waar geef je je geld aan uit?’

Schade inhalen

Op zijn vijftiende begon Ilco dus met Bevrijdingspop in Haarlem. Daarna werd hem gevraagd om dat over heel Nederland te doen. Later volgden de Bevrijdingsfestivals, het 5 mei Bevrijdingsconcert op de Amstel, Racism Beat It, Kunstbende en Dance4Life: ‘Elke keer zette ik het op tot het stond en vervolgens droeg ik het over. Tijdens Dance4Life was ik best veel op pad en ik had jonge kinderen. Dat is het nadeel van zo’n internationale job; je bent veel weg en dan mis je je kinderen. Die wereldreis was dan ook echt een mooie manier om die schade in te halen.’

Volkerenmoord

‘Tijdens die reis zag ik hoeveel conflictgebieden er zijn waar vrijwel niemand van weet. Neem het drama dat in Rwanda is gebeurd. De hele wereld keek weg tijdens de genocide van 1994. Ik heb het Kigali Genocide Memorial bezocht en dat is echt heel heftig. Als je naar binnen gaat, moet je over glasplaten lopen. Onder die glasplaten liggen allemaal ‘gewetens’ van mensen die elkaar hebben afgeslacht tijdens die volkerenmoord. In de Children’s Room vertellen oma’s welke dromen hun kleinkinderen zijn ontnomen door de genocide. In weer een andere ruimte staan twee schermen. Op het ene scherm zie je wat er gebeurde tijdens de genocide in Rwanda, op het andere scherm zie je de vergadering van de Verenigde Naties op precies hetzelfde moment. Die vergadering waar gezegd werd: het valt nog mee, we hebben het er over een week weer over. Maar toen was het al te laat, dat is zo confronterend. De VN doet z’n best, maar is zo vaak ook een politieke speelbal.’

Wegkijken is het tegenovergestelde van liefde

‘Dat wegkijken, dat onverschillige, dat is zo afschuwelijk. Wegkijken is het tegenovergestelde van liefde. Vanuit dat besef ontstond mijn idee voor MasterPeace: een mooie, jonge, nieuwe, frisse, bottom-up vredesbeweging van mensen van over de hele wereld die proberen escalaties te voorkomen. Hoe simpel kan het zijn? Train mensen hoe je nieuwe gewapende conflicten kunt voorkomen. Als er een conflict is, herhalen mensen aan beide kanten steeds harder hun eigen standpunt. De spanning loopt steeds hoger op. Op een gegeven moment vliegen ze elkaar in de haren en vernietigen ze elkaars levens, huizen en culturen. En, guess what, aan het eind moet je nog steeds met elkaar praten. Kan je dat dan niet beter meteen doen, voor je gaat vechten?’

Verbinden met muziek, kunst en sport

‘De dialoog aangaan is stoer. Het lijkt misschien soft gedoe, maar degenen die de dialoog aangaan, zijn helden. Dat zijn de mensen die proberen bruggen te slaan, die snappen dat er meer dan één waarheid is, die proberen te verbinden over alle oordelen heen. Dat is wat ook muziek onder andere kan doen. Soms kan er niets meer, maar dan kan je in ieder geval nog muziek maken met je vijand. Waarom MasterPeace? Het beste stuk van een kunstenaar noem je zijn meesterwerk, zijn masterpiece. Zo is het de grootste kunst van de samenleving om over je eigen gelijk heen te stappen, om samen te zoeken naar een uitweg. MasterPeace traint jongeren, met name in conflictgebieden, om door middel van muziek, kunst, sport en dialoog nieuwe conflicten te voorkomen. Wat is bijvoorbeeld de beroemdste artiest waar iedereen in jouw dorp naar luistert? En waar luisteren ze in dat dorp naast je, waar je zo’n hekel aan hebt, dan naar? Hé, dat is dezelfde artiest. Nodig die uit, kom samen, maar… die artiest treedt alleen maar op als jullie in vrede samenkomen. Dat is de versimpelde versie natuurlijk, maar in de kern werkt het wel zo. Wat is het probleem in Bangladesh, in dat dorp aan de rivier? Dat ze stroomopwaarts heel veel rommel in de rivier gooien, en dat spoelt lager aan. OK, probleem duidelijk. Waar houden ze van in dat dorp stroomopwaarts? Oh, zij houden allemaal van wedstrijden op het water? Mooi, dan kunnen we een roeiwedstrijd organiseren en dan kunnen we strijden via het roeien. Dat is inmiddels een enorm succes in Bangladesh; in al die dorpen langs de rivier houden ze roeiwedstrijden. Daar leven ze gezamenlijk naartoe en ondertussen snapt iedereen nu dat als je bovenaan de rivier troep erin gooit, de mensen er verderop last van hebben. Met sport en muziek kun je mensen tot elkaar brengen en op een heel andere, nieuwe, manier verbinden.’

Alles wat een kind moet weten, zit er al in

‘Leidinggeven betekent voor mij dat je mensen hun eigen ding laat doen binnen het grote geheel. Iemand heeft weleens gezegd dat ik extreem inclusief organiseer. Ik vind het belangrijk bij iedereen op zoek te gaan naar hun talent. Iedereen kan wel iets betekenen in jouw project. Laat ze daarin groeien en draag dat stukje dan over. Ik denk dat er in iedereen wel een Nelson zit. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar daar moet je jezelf vooral niet in verliezen. Negentig procent van de mensen is betrokken, daar zit een kern in van mooi en positief, alleen wordt het niet altijd gestimuleerd. Dat is ook waar educatie om draait. Educatie betekent in het Latijn: eruit halen. Maar wij hebben het met z’n allen omgevormd tot ‘erin pompen’. Ik verzin wat jij moet weten, dan ga ik het erin rammen en als jij het dan maar reproduceert, dan krijg je een goed cijfer en dan zijn we gelukkig. Maar het mooie is dat alles wat een kind moet weten, er al in zit. Binnen een jaar leert het ademhalen, lachen, drinken, lopen – zonder ook maar enig boek te lezen. Alle basiskennis zit al eeuwenlang in onze ziel. Die moet je er alleen zien uit te halen, net als een diamantair. Hij maakt niet de diamant, hij zorgt alleen dat hij kan schijnen. Dat is mijn werk, kijken welke diamant er in mensen verborgen zit en ze dan te helpen om zo mooi mogelijk te schijnen. Maar uiteindelijk doen ze het zelf.’

Doorgaan zonder mij

Ilco staat erom bekend dat hij zichzelf in elk project uiteindelijk misbaar wil maken: ‘De Bevrijdingsfestivals draaien, MasterPeace draait, Dance4Life draait en ga zo maar door. Ik hoef er niets meer aan te doen en dat was ook mijn bedoeling. Zo’n project moet een eigen leven gaan leiden, niet van een persoon afhankelijk zijn, anders is het ten dode opgeschreven. Want dan zal, op het moment dat jij je energie er niet meer aan kan geven, het project doodbloeden. Vanaf de eerste seconde moet je bezig zijn: hoe kan het doorgaan, ook zonder mij? Er is een heel mooi gedicht van Kahlil Gibran, mijn lievelingsdichter, uit Libanon. Het gedicht gaat over kinderen en zegt: kinderen komen wel door je, maar ze zijn niet van je. Op een bepaalde manier zie ik mijn projecten ook als kinderen: ze geven me inspiratie. Die inspiratie krijg ik cadeau, daar maak ik iets mee, en dan geef ik het weer terug. Dat is toch ook wat je met kinderen doet? Je geeft ze van alles mee, maar uiteindelijk moeten ze wel op eigen benen gaan staan. Zo zie ik dat ook met projecten.’

‘The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.’

Morgen poept de kat op de krant

Eind september vorig jaar kreeg Ilco voor het eerst in zijn carrière een project niet van de grond: het Liberty Concert dat op D-Day gepland was op het strand van Normandië. Eén journalist suggereerde zelfs dat de co-founders zich hadden willen verrijken aan het project. ‘Het concert had onderdeel moeten zijn van de viering van 75 jaar vrijheid. Natuurlijk was ik enorm verdrietig dat het niet lukte. Maar het ergst vond ik de beschuldiging. Al veertig jaar lang organiseer ik mijn projecten zonder tekorten, zonder faillissementen, zonder rechtszaken en al helemaal zonder zelfverrijking. Een goede vriend zei: ‘Niemand gelooft toch die dingen over jou’. ‘Morgen poept de kat op die krant’, zei een ander. Daar heb ik me aan vastgehouden. En aan een bijzondere quote van Mandela: The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.’

Officier in de Orde van Oranje-Nassau

In 2017 ontving Ilco een onderscheiding van Eberhard van der Laan, toenmalig burgemeester van Amsterdam. Ilco werd benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau, een onderscheiding voor mensen die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt op internationaal niveau: ‘Alles wat jij aanraakt wordt groot en goed’, sprak Eberhard tot Ilco in een volle Nieuwe Kerk. ‘Natuurlijk was dat even slikken. Maar als founder ben ik nergens zonder mijn collega’s en al die duizenden vrijwilligers, dus die onderscheiding was ook zeker aan hen te danken!’

Er zijn altijd overal weer nieuwe lentes

‘Als je projecten opzet als de mijne, dan kom je heel veel mooie mensen tegen. Jongeren met een twinkel in hun ogen omdat je ze geraakt hebt, omdat je ze gevraagd hebt iets groots te doen, omdat ik hetzelfde deed als mijn vader deed. Namelijk: hier heb je een honderdje, kom maar door met je wondertje. Door ze serieus te nemen en ze even op een podium te zetten, gaat er zoveel stromen. Hoe rot de wereld ook kan zijn, hoe naar we soms ook met elkaar omgaan, hoe zeer we ook weer langzaam naar een nieuwe oorlog toegroeien, er zijn altijd weer nieuwe lentes, mensen waar je wel in kan geloven. Die projecten halen dat soort mensen, die Nelsons, boven water, geven ze wind onder hun vleugels en dan zie je ze gewoon gaan. Iemand vroeg me eens: hoe hou je het allemaal vol? Nou, mijn manier om met pijn om te gaan is al die mensen mobiliseren. De pijn is er toch, de shitzooi in Syrië gaan jij en ik niet veranderen van hieruit. Maar wat we ondertussen wel kunnen doen, is mensen een menswaardige opvang geven, mensen voor elkaar laten zorgen, voedselbanken, vrijwilligerswerk, bloed doneren, integreren. Dat zijn de steentjes die je in het water kan gooien.’

Terug naar het begin

‘Het logo dat ik voer voor het Mandelahuisje lijkt heel sterk op het eerste logo van Bevrijdingspop, toen ik vijftien was. Daar zit ook een soort cirkel in. Wat ik ook doe, in mijn hele leven komt het er steeds weer op neer: wat je achtergrond ook is, wat je kleur, cultuur, geloof ook is, probeer elkaar steeds maar weer de hand te reiken. Uiteindelijk moeten we het toch met elkaar zien te rooien.’

Be a Nelson; het geheim van MasterPeace, dance4life en de Bevrijdingsfestivals

In 2015 bracht Ilco het boek  ‘Be a Nelson‘ uit. Het boek beschrijft het levensverhaal van Ilco aan de hand van vele anekdotes, ups en downs en geleerde lessen; magie achter de schermen van Ilco’s grote projecten. Daarnaast bevat het boek ruim twintig portretten van change-makers, ‘Nelsons’, uit de hele wereld. Van bekende artiesten tot onbekende krachten in binnen- en buitenland die zich actief inzetten voor vrede, soms met gevaar voor eigen leven.

 ‘Be a Nelson‘ kun je  online aanschaffen, of – veel leuker nog – bezoek het Mandelahuisje en koop daar een exemplaar.

Ilco in het kort

✩ Initiatiefnemer en kwartiermaker Herberg het Mandelahuisje

✩ Auteur van het boek ‘Be a Nelson‘

✩ Future Architect voor het LUNAR Institute

✩ (Co) founder dance4life (30 landen), MasterPeace (45 landen), Bevrijdingsfestivals (jaarlijks 1 miljoen bezoekers) en verschillende andere projecten/campagnes voor vrede, verbinding en mensenrechten

✩ Sinds april 2017 Officier in de Orde van Oranje-Nassau

‘It’s all about creating heart connections’