Pikachu-Tandarts

Als je een oude foto krijgt doorgestuurd, en je weer even terugbent in de behandelkamer van de meeste briljante tandarts ever: dé Pikachu-Tandarts! Van een kleine Jesse, een begripvolle tandarts en een strenge assistente. Dat alle tandartsen hier maar van leren mogen

** — ** — **

Ik heb een nieuwe tandarts. En niet zomaar een tandarts. Nee, de meest geweldige tandarts van Leiden en omstreken, met een hoofdletter T. Ik ben erfelijk belast met een gebit dat van een piepschuimachtige substantie gemaakt moet zijn, waar alles wat enigszins op een bacterie lijkt zich schaterlachend een weg doorheen vreet, daarbij met twee vingers in de neus ragers, stokers en flosdraad ontwijkend.

Bleef iedere eerdere tandarts met de handen in het haar desperaat in mijn mond staren, zo niet Tandarts. Met frisse moed gaat hij elke uitdaging aan. Hij boort, hij hakt, hij renoveert, hij kroont en slaat bruggen alsof er niets mooiers in het leven is. Goed, zal je zeggen, dat klinkt naar wat een tandarts hóórt te doen. Klopt. Maar er is meer. Tijdens mijn eerste bezoek aan Tandarts mocht Jesse ook eindelijk in de stoel. De mond ging open… Helaas, mijn piepschuim bleek dominant over het stalen gebit van z’n vader. Hoe voorzichtig en oppervlakkig het beginnende gaatje ook werd geboord, de toon was gezet. Daar kon ook Tandarts niets aan veranderen. Om erger leed te voorkomen werd een afspraak gemaakt om Jesse’s kiezen te sealen.

Een maand later toog oma met Jesse richting Tandarts. Nagels lakken is pijnlijker, maar dat ging er bij Jesse niet in. Benauwd blikte hij van oma naar de stoel en weer terug: ‘Oma, mag ik mijn Pokémon-kaarten vasthouden in de stoel?’. Voordat oma was bijgekomen van haar verbazing over zoveel verzamelde moed, rolde ze in de volgende verbazing. Tandarts ging in geanimeerd gesprek met Jesse over de Pokémon-kaarten! ‘Spaar jij ook Pokémon-kaarten? Ik ook! Welke vind jij het coolst? Ivysaur? Ik Machoke! Zullen we ruilen?!’

En daar lag Jesse, in de stoel, mond wijd open, in iedere hand zeven nieuwe Pokémon-kaarten.

Dan moet ik zelf naar Tandarts voor een behandeling waar ik niet bepaald op zit te wachten. Jesse is al dagen bezig om zijn dubbele Pokémon-kaarten bij elkaar te zoeken, want die moeten mee. Netjes ingepakt worden de kaarten aan Tandarts overhandigd. Zoals was beloofd, de dubbele kaarten terug. En verdomd… Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, trekt Tandarts een stapel Pokémon-kaarten uit zijn zak. Alsjeblieft Jesse!

Als van een andere planeet zitten Assistente en ik te luisteren naar een gesprek over Pokémon, Energy, Trainers en Feebas die evolueert in Milotic. Als ik begin te lachen word er gedreigd met het intrekken van mijn verdoving, dus ik hou braaf m’n mond en ga liggen. Met een mond vol wattenrollen, werktuigen en afzuigslangen lig ik machteloos te luisteren naar de bizarre wendingen van het gesprek.

Jesse is duidelijk van het type dat Lorna Wing heeft beschreven als ‘active but odd’, dat heel actief initiatief neemt tot sociaal contact, maar voor wie de regels nog niet helemáál duidelijk zijn. Heb ik bij de conversatie over Clefairy, Mewtwo en Pikachu al moeite mijn hoofd in de plooi te houden, als Jesse begint te vertellen hoe enorm klein het pyjamaatje van papa’s nieuwe vriendin is, wordt het wel heel lastig om mijn mond ontspannen open te houden. Ik kom niet meer bij, maar alsof alles de normaalste zaak van de wereld is, zetten Tandarts en Jesse hun gesprek voort. Pas als met een roze rubberen lap en twee klemmen mijn hopeloze kies wordt drooggelegd, valt Jesse stil. Wow, wat gebeurt er nu met z’n moeder? ‘Mama, het lijkt wel of je hele dikke lippen hebt!’.

Ik kan er niets aan doen, maar ik zie mezelf ineens liggen als een enorme opblaaspop. De tranen rollen over mijn wangen en ik kan niet meer stoppen met lachen, waarbij het ernstige gezicht van Jesse boven die ineens absurd lijkende roze lap ook niet echt helpt om tot bedaren te komen. De dreiging met een waterpomptang helpt.

Het afsluitende huzarenstukje begint, waarbij Assistente op dringende toon wordt verzocht om het ene na het andere hulpstuk. Jesse is verbaasd over deze wisseling van toon en bekijkt het boeltje eens ernstig. Hij besluit de sessie met een verzuchtend: ‘Goh, mijn meester kan soms ook zo streng zijn…’

Dankjewel Tandarts, dat je zo onbevangen met mijn kind in gesprek gaat. Dankjewel Jesse, voor de meest heerlijke tandartsbehandeling die ik ooit heb mogen ondergaan. Ik heb genoten van jullie!

Meer weten?

Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.