Vakantie. Met een kind met autisme. Vier weken vol uitdagingen, maar ook vol bijzondere momenten. Uren zit hij in zijn rubberboot op het steigertje. Net zo lang wiebelen tot de boot in het meer wipt. Snel uit de boot, op de steiger en het ritueel begint opnieuw. Wiebelen, plons, wiebelen, plons. Eindeloos. Zijn manier om even de wereld buiten te sluiten, om alle extra prikkels van zo’n vakantie te verwerken. Sommige kinderen bekijken hem nieuwsgierig. Ouders zie ik gluren als hij weer een uitspatting heeft, zichzelf voor het hoofd stompend, fladderend met zijn armen. Het gluren gaat over in aangapen als hij me vervolgens een dikke kus geeft en zegt: ‘Jij bent mijn redderes!’
Leven in een minderheidscultuur
Sinds ik weet dat Jesse autisme heeft, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Jaren van wanhoop maakten plaats voor hoop, mijn onbegrip voor begrip. Jesse heeft een andere hersenstructuur, zijn prikkel- en informatieverwerking verloopt anders dan bij mensen zonder autisme. In mijn eigen woorden: mijn zoon leeft in een andere cultuur. Een minderheidscultuur. Hij kan zich enkel staand houden in ‘onze’ wereld door begrip. Begrip voor het wel willen maar niet kunnen, voor de bombardementen aan prikkels die hij ongefilterd binnenkrijgt, voor het denken in eindeloze details. Hij leert langzaam onze ‘cultuur’ te begrijpen. Maar wat zou het fijn zijn als dat begrip wederzijds zou zijn, als we niet veroordelen, maar leren van zijn unieke kijk op de wereld en hem een handje helpen te overleven in deze voor hem vreemde omgeving. Als we reizen doen we dat immers ook; we hopen dat de lokale bevolking ons meeneemt in hun cultuur zonder onze cultuur te veroordelen. Wederzijds respect, tolerantie, begrip: maakt dat de wereld niet sowieso een betere plek?
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.