Het is een feit, ik ben verslaafd. Aan mijn fiets. Of aan endorfine, serotonine en dopamine, zo je wilt. Wetenschappelijk onderzoek – onder een totaal niet representatieve steekproef met een omvang van n=1 – heeft uitgewezen dat ik na twee dagen niet fietsen – of sporten in welke andere vorm dan ook – transformeer tot een losgeslagen stresskip. Ik word ineens zenuwachtig voor een interview met een klant die ik wekelijks spreek en het idee dat ik op een dag drie blogs uit moet werken, maakt me totaal opgefokt. En dat terwijl ik er op goede dagen rustig zo’n tien uit m’n mouw schud. Na drie dagen niet fietsen wordt de losgeslagen stresskip een kansloze piekeraar, die wakker ligt van het meest onzinnige detail (waarom kraakt de voortent, wat als de gasfles ontploft, hoe laat moeten we morgen boodschappen doen).
Rokende schijfremmen
Er zijn mensen die beweren dat dat te danken is aan de runner’s high (in mijn geval de cyclist’s high). Ik kan je garanderen dat ik geen enkel high gevoel ervaar tijdens het fietsen. Behalve toen ik op 2758 meter boven zeeniveau op de Stelviopas stond, toen was ik letterlijk high, dat dan weer wel. Maar verder? Als ik op het stuk van Gottro naar Naggio met 12,2% stijgingspercentage naar boven sukkel met een gemiddelde van 7,7 kilometer per uur, voel ik me niet bepaald high. En als ik van Naggio afdaal naar Cardano, met rokende schijfremmen en samengeknepen billen door al die korte kl***bochtjes, ervaar ik ook niet bepaald een euforisch gevoel.
De fiets op
Toch is er maar één remedie voor dat gepieker en gestress: de fiets op. Na twee bochten voel ik letterlijk het cortisolgehalte in mijn lijf dalen. Mijn focus is op de weg voor me – nooit omhoog kijken 😉 – en mijn verstand gaat op nul. Of misschien niet helemaal op nul, maar in ieder geval is er na een half uurtje niets meer om over te piekeren. Allerlei ideeën borrelen op, maar altijd positief. En terwijl dat stresshormoon daalt, worden er allemaal feelgoodstofjes aangemaakt. Ik moest weer even opzoeken hoe het zat, maar volgens gezondNU gaat het om de neurotransmitters endorfine – goed voor een gelukzalig en euforisch gevoel en minder pijn –, serotonine – het gelukshormoon dat de eetlust, gemoedstoestand en slaap reguleert – en dopamine – dat ervoor zorgt dat je gemotiveerd bent om door te gaan en een gevoel van beloning geeft. (Grappig feitje: dopamine schijnt het natuurlijke neefje van het chemische stofje amfetamine te zijn en als je rookt zorgt de stoot dopamine die vrijkomt in je hersenen ervoor dat je dat gevoel van beloning ervaart. Ben ik vier jaar van het roken af, blijk ik opnieuw dopamineverslaafd te zijn.)
Optimale geestelijke gesteldheid
Dus als ik straks, als ik weer thuis ben, vol in m’n trainingsschema duik, als ik ’s ochtends om vijf uur ergens in de polder fiets of voor de zoveelste keer in een week een foto van de dorpskerk van Aalsmeer (want: op de helft van de intervaltraining) op Instagram post, laat me dan maar. Het is slechts een teken van optimale geestelijke gesteldheid. Pas als ik dat allemaal niet meer doe, als ik geen teken van leven meer geef op Strava, en ik geen ‘fietsselfies’ meer post van fiets tegen kerk/fontein/boerenhek/vul maar in, dan moet iemand hulp in gaan schakelen. Ik beloof plechtig: dan laat ik me vrijwillig opnemen.