De schaamte voorbij

Als je fietst, produceer je snot. Heel veel snot. Wat de wetenschappelijke verklaring daarvan is, ik zou het niet weten, maar als ervaringsdeskundige kan ik je verzekeren dát het zo is. En hoe harder de tegenwind, hoe groter de productie. De meeste mannelijke wielrenners lozen dat snot door een neusgat dicht te duwen en vervolgens hard uit te blazen door de neus. Als je geluk hebt, houden ze rekening met de wind. Heb je pech, dan belandt die fluim in jouw gezicht. Vrouwelijke wielrenners doen dat natuurlijk niet. Althans, ik niet. Ik snuif en snotter door, en als het heel ernstig is, haal ik eens een keer mijn handschoen of – oh hemel – mijn mouw langs mijn neus.

Onder een theedoek

Tot vandaag. Met een dikke windkracht vijf fietste ik langs de Ringsloot richting Nootdorp. Het snot klotste rond in mijn hoofd zoals het water uit de Ringsloot klotste. Door al dat gesnuif en gesnotter begon er iemand tegen mijn voorhoofdholte te tikken. Van binnenuit, welteverstaan. Eerst zacht, maar met elke meter werd het geklop harder. Dit ging niet goed zo; als ik nog veel langer m’n neus zou ophalen, zou ik het weekend onder een theedoek moeten doorbrengen, met m’n neus boven stomende pannetjes met Dampo. Dat snot moest weg!

Slow motion

Bijkomend voordeel van een goede fysiotherapeut: dat ik eindelijk m’n nek zover kan draaien dat ik achter me kan kijken en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan zeggen dat er niemand achter me fietst. En nee, er fietste niemand achter me. In de verste verte niet. Bovendien goot het inmiddels van de lucht, dus een paar klodders snot meer of minder, geen hond – of fietser – die erom zou malen. Zou ik? Durfde ik? Het was dat, of ziek worden. Als in slow motion zag ik mijn rechterhand van mijn stuur komen, richting mijn rechterneusgat. Als een volleerd wielrenner duwde ik mijn neusgat dicht en blies uit door mijn linkerneusgat.

Frisse lucht

Weg met het snot, leve de frisse lucht! Alsof ik tien kilo lichter was, fietste ik verder richting Nootdorp. Daar draaide de route en fietste ik met het windje in de rug terug naar huis. Zonder snot in de kop en een hele ervaring rijker.