Gister was het dan zo ver: de Joop Zoetemelk Classic. Toen ik me op 10 december inschreef voor de 150 kilometer, ‘de klassieke afstand’, had ik geen idee waar ik vandaag zou staan. Maar eerst even terug. In augustus 2016 stopte ik met werken bij AkzoNobel. Dat was ook het einde van één, twee, soms drie keer in de week op de fiets naar Hoofddorp of Amsterdam-Zuid. Bovendien had ik bedacht dat dit ook een mooi moment was om te stoppen met roken. Het resultaat… De kilo’s vlogen eraan. Het eerste jaar had ik wel iets anders om me druk over te maken, maar op een gegeven moment keerde de rust in mijn leven terug en begonnen de kilo’s me dwars te zitten. Begin 2018 hakte ik de knoop door. Het moest klaar zijn met die luie kilo’s. Ik wilde 25 kilo kwijt, maar boven alles weer fit worden!
Personal training
Begin april 2018 had ik mijn intake-gesprek bij Lieke van Results! Personal Training. In oktober, zes maanden later, stond de teller op -14 kilo. Maar na de spurt van de eerste maanden ging het afvallen steeds langzamer. Om mezelf een handje te helpen, bedacht ik dat ik het wielrennen weer op moest pakken. In oktober reed ik op een prachtige Merida Speeder 900 weg bij Bike Totaal Neuteboom.
Persoonlijke wielrenschema
Het was weer heerlijk om te wielrennen. Maar mijn gemiddelde snelheid was met maximaal 20 kilometer per uur niet echt om van onder de indruk te raken en de kilo’s gingen ook niet echt sneller. Tijd om het wat serieuzer aan te pakken. Ik nam contact op met Diane Valkenburg van Beter Trainen voor een persoonlijk trainingsprogramma met als hoofddoel mijn gemiddelde snelheid wat op te krikken en als tweede doel: wat sneller afvallen. Als Sinterklaascadeau voor mezelf deed ik op 5 december een VO2max-test en een week later kreeg ik mijn eerste trainingsprogramma doorgestuurd. In diezelfde week trok ik de stoute fietsschoenen aan en nam contact op met Wim Zoetemelk van Pro-Indoor Cycling voor een kennismakingsles op de Wattbike. Ik was meteen verkocht!
The next step
Ondertussen kwamen er steeds vaker berichten van Tour for Life voorbij op mijn Facebook-timeline. Kwijlend las ik de berichten, maar nee, dat was teveel. Ik leek wel gek met m’n 51 jaar. En trouwens… tegen de tijd dat ik mee zou kunnen doen, ben ik al 53. Nee, dat was teveel. Of toch niet? Hoe dat proces verder ging, daar heb ik al eerder over verteld. Conclusie: ik ga het gewoon doen. Alles is te trainen. Toch?
Terug naar de Zoetemelk Classic
Nu weer even terug naar de Zoetemelk Classic van gister. Het voelde als een soort nulmeting. Straks moet ik acht dagen lang 150 tot 180 kilometer in het zadel, berg op, berg af. Ik heb nog anderhalf jaar om te trainen, maar toch. Hoe zal deze 150 kilometer voelen? Het weer werkte mee. Niet te koud, niet te warm, en – heel belangrijk – windkracht 3. Dat is prima te doen. Vol goede moed ging ik van start. En ik ging als een speer. Voor vertrek had ik bedacht dat zolang ik een gemiddelde van 20 kilometer per uur kon halen over die 150 kilometer, dat ik dan een tevreden mens zou zijn. Maar ik zag mijn al snel op 25 kilometer per uur staan. En dat bleef maar zo. Na drie uur had ik 75 kilometer weggefietst. Maar dan begint het inwendige stemmetje je tegen te werken.
Stemmetje: ‘Kom op, blijf boven die 25 kilometer per uur. Je kan het!’
Fem: ‘Zeg, ik zou tevreden zijn met 20 kilometer per uur. Rustig aan, straks rij je je stuk.’
Stemmetje: ‘Nee joh, kom op, dat red je wel. [Rekent] Dan ben je om half 2 terug!’
Fem: ‘Rustig aan, geen haast, ik zit pas op de helft.’
Stemmetje: ‘Pas op de helft. Man! Dit stukje wat je nu hebt gedaan, hoef je nog maar één keer te doen, dan ben je er al!’
Fem: ‘Ja ja, maar m’n benen beginnen zeer te doen en m’n kop doet pijn.’
Stemmetje: ‘Niks eten, niks stoppen, doorgaan. Bij de honderd kilometer mag je even stoppen.’
Fem: ‘Ik lijk wel gek.’
Stemmetje bij de 100 kilometer: ‘Hij gaat prima zo! Je hebt 2/3 gehad!’
Fem: ‘Ik moet even stoppen. 2/3 gehad. Ja, maar dan moet ik verdomme nog 1/3. En de wind steekt op.’
Stemmetje: ‘Je geeft toch niet op? Slappeling!’
Fem: ‘Wie had het over opgeven?’
Pittig maar prachtig
Nou goed, zo gaat dat dus. De hele weg door. En hoe dichter bij de finish, hoe dwingender het stemmetje praat. Doorgaan. Niet opgeven. Tegenwind? Jammer dan. Snot voor je ogen? Pech gehad. Door, door, door! Even meewind. Wat heerlijk! Lekker cruisen langs de Amstel. Een bochtje. Toch weer tegenwind. Brandende benen. Even zitten. Wat was ik blij toen ik dat grote reclamebord hoog langs de A4 ter hoogte van Swift eindelijk zag staan. Ik wist dat het een eind was, 150 kilometer. Ik wist dat mijn innerlijke stemmetje het me nu en dan moeilijk ging maken. Maar al met al was het een prachtige tocht. Pittig, maar prachtig. En yes! Mijn gemiddelde snelheid stond op 24,5 kilometer per uur. Wat een vooruitgang!
Alles is te trainen
Voorzichtig stelde ik me voor dat ik deze rit nog zeven dagen achtereen zou moeten doen. Berg op, berg af. Zwaar, heel zwaar. Maar alles is te trainen. Toch? Nee, toen ik me inschreef voor de Zoetemelk Classic had ik geen idee waar ik nu zou staan. En nu? Nu heb ik geen idee waar ik over een jaar zal staan…
***
Meer weten over mijn weg naar de Tour for Life? Begin dan even bij het begin >>>
Wat is t weer een prachtig weergegeven verhaal Fem. Behalve dat t mn moederhart af en toe pijn deed bij t lezen van jouw ‘ lijdensweg☺? ‘ ….ik hou van jou en ben trots op jou. xxx
Die ‘lijdensweg’ is juist de kick! Anders geen voldoening!