In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. Deze keer aan het woord: Richard de Klein. Richard was ooit volleyballer op hoog niveau. Een afgescheurde bovenbeenspier gooide roet in het eten. Zijn letsel zal nooit meer helemaal herstellen, maar het heeft hem wel leren vechten. Inmiddels is Richard enthousiast triatleet en is hij in training voor Tour for Life, een monsterfietstocht van 1.300 kilometer van Italië naar Nederland.
Oudelullenteam
In mijn vroege jeugd deed ik aan judo, later ben ik overgestapt naar volleybal. Dat heb ik heel lang gedaan, op een redelijk hoog niveau. Na mijn studie verkaste ik naar Duitsland om daar te werken en na wat omzwervingen kwam ik in 1998 in Bottrop terecht. Daar werd ik in 2001 mede-eigenaar werd van een praktijk voor fysiotherapie: PhysioCenter Bottrop. Het volleyballen werd al iets minder. Toen de kinderen geboren werden, kwam het sporten op een nog iets lager pitje te staan. Zodra de kinderen oud genoeg waren om zelf te gaan sporten, wilden ze op voetbal. Ik bleef een beetje volleyballen in het ‘oudelullenteam’ van Havoc. Maar in 2017 deden deze oude lullen maar mooi mee met het NK Volleybal voor Recreanten en werden we zesde van Nederland. Op de zaterdagen stond ik bij de kinderen als trainer of coach langs de lijn.
Tijd voor een andere levensstijl
Minder sporten in combinatie met mijn bourgondische levensstijl – ik hou wel van lekker eten met een wijntje erbij – zorgde voor de nodige extra kilo’s. Op een gegeven moment woog ik ver boven de honderd kilo. Ik kreeg allerlei gezondheidskwaaltjes en er was zelfs verdenking van trombose. Tijdens een bezoek aan de huisarts bleek mijn bloeddruk torenhoog. Geen twijfel mogelijk: het werd hoog tijd om mijn levensstijl te veranderen. Dat was in maart 2018.
Gescheurde bovenbeenspier
Alsof de duvel ermee speelde: nog geen week later scheurde ik, tijdens een vriendschappelijke volleybalwedstrijd, mijn bovenbeenspier af. Heel voorzichtig ben ik richting het ziekenhuis vervoerd en werd ik geopereerd. Daar zat ik dan: zes weken in het gips, thuis op de bank. Niet sporten, niet werken, totaal afhankelijk van anderen.
Naar de finish gepraat
Toen ik eenmaal hersteld was, durfde ik niet meer te volleyballen. Ik moest andere doelen stellen. Duursporten was tot dan toe niet aan mij besteed. Mijn eerste doel was het wandelen van de halve nachtmarathon in september van dat jaar. Toen ik dat had gehaald, ging ik een stapje verder. In januari 2019 ‘rende’ ik de 10 kilometer met een collega-kameraad. De eerste vier kilometer heb ik ook daadwerkelijk hardgelopen, de andere zes kilometer ben ik op sleeptouw genomen. Tien kilometer was nog te hoog gegrepen, mijn hartslag schoot naar 170, 180 slagen per minuut. Ik was niet in staat om de run alleen uit te lopen, mijn vriend heeft me naar de finish gepraat.
Als laatste op de kant
Mijn collega’s kwamen vervolgens met het idee om aan een triatlon mee te doen. Dat heb je natuurlijk in zo’n fysiopraktijk, met al die sportieve mensen. Ik was niet direct heel enthousiast: ik kon net een beetje hardlopen, zwemmen heb ik altijd al een broertje dood aan gehad en de laatste keer dat ik op een fiets zat, was dertig jaar geleden. Maar op een of andere manier stond ik in augustus 2019 toch aan de start van die triatlon. Ik was de eerste die in het water lag. Maar na vijftig meter was de energie op, en als laatste sleepte ik me weer op de kant. Ik heb de volkstriathlon uitgelopen, maar vraag niet hoe. Finishen was het doel.
Mijn trouwste supporter
De afgelopen jaren ben ik door een diep dal gegaan. Zowel sportief als op persoonlijk vlak. Ik heb keuzes gemaakt die, achteraf, niet handig en slim waren. Gelukkig bleef Belinda, mijn trouwste supporter, altijd aan mijn zijde. Ze is bij bijna alle evenementen aanwezig geweest, om me aan te moedigen, maar ook om me – waar nodig – een schop onder mijn kont of wat tegengas te geven.
Collega verloren aan kanker
Het volgende gezamenlijke plan, was de Tour for Life, eind augustus 2020: een sponsortocht van 1.300 kilometer door de bergen, van Italië naar Nederland, om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. In 2015 hebben we een collega verloren aan kanker, hij was 52 en al twintig jaar eigenaar van onze praktijk. We waren net bezig met het opstarten van een praktijk op een nieuwe locatie, toen hij ernstig ziek werd. Hij heeft de nieuwe praktijk niet meer mogen zien. Dat was heel heftig. Kanker is sowieso een hele actuele ziekte, waar we helaas ook in onze praktijk vaak mee in aanraking komen. Ik kon dus eigenlijk alleen maar ja zeggen, terwijl de langste afstand die ik op dat moment op een fiets had afgelegd, zo’n dertig kilometer was. Met een trainingsschema in de hand ben ik aan de slag gegaan. Tot het coronavirus roet in het eten gooide. Zoals zoveel evenementen is de Tour for Life een jaar opgeschort. Maar inmiddels heb ik wel lol in het fietsen. Voor vijftig kilometer draai ik m’n hand niet om, bij de honderd kilometer wordt het pas echt leuk.
Het hoofd leeglopen
Toch gaat mijn hart nog het meest uit naar hardlopen, dat moet ik ook minstens drie keer in de week doen van mezelf. Schoenen aan en een half uur vol gaan, even het hoofd leeglopen. Met fietsen lukt me dat niet in zo’n korte tijd, hardlopen is een stuk efficiënter wat dat betreft. Maar straks stof ik mijn Tacx-fietstrainer weer af en komt het trainingsschema weer tevoorschijn. Dat heb je voor een evenement als Tour for Life echt wel nodig, dat red je niet op een rondje door het Twentse vlakke land. Maar nu sport ik nog even zoals het uitkomt. Vandaag een half uurtje de schoenen aan, morgen misschien een stukje zwemmen, en mocht ik een keer vroeg wakker zijn, stap ik even op de fiets. Begin oktober heb ik met mijn broertje Roy, en wat vrienden en collega’s zelf een kwart triatlon gedaan. Gewoon voor de gezelligheid, het gaat er niet om wie de snelste of de beste is. Eindelijk hadden we weer even de mogelijkheid om zoiets te doen.
Gek op data
Ik hou alles bij. Alles wat ik kan meten, meet ik. Ik heb powerpedalen op mijn fiets, een powermeter op mijn schoen, een Garmin-sporthorloge, en gebruik Strava en TrainingPeaks. Hoe meer cijfertjes, hoe meer opgewonden ik ervan word. Maar ik luister daarnaast ook goed naar mijn gevoel. Het is gewoon fijn om dat wat je voelt, bevestigd te zien door absolute getallen. Dankzij mijn powerpedalen op de fiets, zie ik ook in welke mate mijn rechterbeen – waarvan mijn bovenbeenspier was afgescheurd – zwakker is dan mijn linkerbeen. De verdeling is 65/35, dat is vrij extreem. Dat verklaart ook waarom ik na honderd kilometer fietsen links meer spierpijn heb dan rechts. Helemaal goed komt dat niet meer, ik mis het laatste stukje strekking in mijn knie en dat blijft zo. Balen, maar er is prima mee te leven. En ja, ik weet dat veel collega’s en vrienden die ik volg op Strava beter presteren dan ik. Het heeft een tijdje geduurd voor ik dat kon accepteren. Dat heb ik gelukkig niet meer zo erg. Ik voel me goed en ben inmiddels zowat 35 kilo lichter. Er zijn nog steeds mensen die me voorbijlopen omdat ze me niet meer herkennen.
Leren vechten
Motivatie is nooit zo’n probleem. Maar toen ik afgelopen zomer in Frankrijk voor het eerst meer dan 2.000 hoogtemeters fietste, heb ik mezelf wel even toe moeten spreken: kom op, stel je niet aan, dit kan je! Dat knieletsel zal nooit meer helemaal herstellen, maar het heeft me wel leren vechten. Met de Tour for Life hoop ik aan mezelf en aan anderen te kunnen laten zien dat als je iets heel graag wil, hoe onrealistisch het ook lijkt, je je doel kunt bereiken.
Richard steunen? Dat kan hier!
Ook een Sportvonkje?
Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.