De opdracht: schrijf een handpalmverhaal – een literair genre dat uit korte fictionele teksten bestaat, korter dan een kort verhaal, doorgaans niet langer dan één pagina – over een hand. Nou, als de juf dat zegt, dan doen we dat maar…
Gedachteloos stak hij zijn handen onder de kraan om ze met water te vullen. Hij bracht zijn gezicht naar beneden en plensde het koude water in zijn gezicht. ‘Verdomme’, dacht hij. ‘Ben ik er weer ingetrapt!’
Aandachtig keek hij naar zijn linkerhand. Zijn duim, waarvan de nagel helemaal vervormd was door het jarenlange bijten. De wijsvinger, blauw en opgezwollen dankzij de aanvaring met een hamer. De middelvinger, zwart van de lijm en andere troep die hij er met de beste wil van de wereld niet meer af kon boenen. Dan zijn ringvinger: zo’n beetje de enige die nog ongeschonden was. Een keurige vinger in een hand die verder getekend was door het harde, zware werk. Als laatste zijn pink. Het rotding, dat altijd kriebelde en irriteerde en jeukte – het ging niet weg. Logisch, want hoe kon je ook krabbelen aan iets dat er alleen nog maar in je gedachten was. Een lege plek waar ooit zijn pink had gezeten. De boosdoener, die ervoor zorgde dat hij met grote regelmaat zijn gezicht probeerde te wassen met twee handenvol lucht, omdat het water al was weggeglipt door het gat in zijn hand, waar hij zijn pink wel voelde maar niet zag.
Hij sloot zijn handen opnieuw, nu bewust zijn linker ringvinger tegen zijn rechter pink, en waste zijn gezicht, nu wel met water. Hij was weer klaar voor een nieuwe dag.