Al een tijdje heb ik geprobeerd het te negeren, maar nu lukt het echt niet meer. Dat vré-se-lij-ke tv-spotje van Monuta. Rinkelt er een belletje? Nou, bij mij wel. Een hele klokkentoren hoor in mijn hoofd. Man, man, man, tenenkrommend. Laat me je vertellen hoe het spotje gaat.
Er komt een mevrouw het beeld inlopen. Het is op de boulevard van een of andere troosteloze badplaats. Een meeuw krijst. Natuurlijk, want dat doen meeuwen in troosteloze badplaatsen. Op een bankje zit een man. Ze zeggen elkaar schuchter gedag. Daar begint de ellende al. Waarom zo schuchter, in godsnaam? Die mensen zijn waarschijnlijk 40 jaar getrouwd geweest, leer ik later. Maar goed. Dat is nog tot daaraantoe. De mevrouw gaat zitten, kijkt haar man een beetje lacherig aan. Ik hou daar niet van, als iemand me lacherig aankijkt. Enfin, de man kan er blijkbaar prima tegen, want hij geeft haar een bos prachtige rode rozen. ‘Kijk eens’, zegt hij lief. De vrouw kijkt eerst naar de rozen alsof ze een bos slangen krijgt. Ze laat ze nog net niet vallen. Dan begint ze te lachen.
Te lachen! Waarom? Waarom ga je lachen als iemand je uit de grond van zijn hart een bos rode rozen geeft? Omdat je jezelf verheven voelt boven deze wereld? Maar dan, dan komt de aap uit de mouw en de stoom uit mijn oren. Ze zegt – ja, let op! – ‘Volgens mij waren het tulpen, gele tulpen.’
Het volgende shot zien we mevrouwlief op de begraafplaats staan. Ze zegt tegen haar dochter: ‘Papa wilde ons eerste afspraakje nog eens overdoen.’ En daar begint mijn theewater echt te fluiten. De man wilde hun eerste afspraakje nog eens overdoen. Gezien het filmpje en zijn afzender zal de man daar een serieuze reden voor gehad hebben. Was hij stervende? Begon hij te dementeren? Doet er niet toe. Hij wilde hun eerste afspraakje op een bankje op een boulevard van een troosteloze badplaats overdoen. Hoe lief! Hij nam bloemen voor haar mee. Prachtige mooie rode rozen. Hoe lief! Waarom, in hemelsnaam, waarom moet je als vrouw dan zeggen: ‘Volgens mij waren het tulpen, gele tulpen?’ Wat bezielt je? Wat kan jou het schelen? Al kwam de beste man met zelf geplukte paardenbloemen aan! Waarom?
Dan loopt mevrouw met dochter weg bij de kist. Op de kist liggen gele tulpen. De voice-over zegt: ‘Een bijzonder afscheid, je kunt je erop voorbereiden.’ Dat kan. Inderdaad. Maar kom dan godskolere niet aan met zo’n betweterige opmerking als: ‘Volgens mij waren het tulpen, gele tulpen?’ Als ik Monuta was, had ik het script gewijzigd.
Ik vind het een grafwijf. En dat zal ik blijven herhalen zolang ik die spot voorbij zie komen. Wat er ook met die man aan de hand was, haar hersenen zijn al een tijdje behoorlijk dood. Als het kon, had ik als dooie die tulpen van mijn kist afgeflikkerd. “Ga jij lekker met je bloeiende prei ergens anders heen!”