Vandaag ben ik jarig. Voor de 52e keer. Nooit heb ik echt belang gehecht aan mijn verjaardag. Misschien vroeger, toen ik klein was, want verjaren betekent dat je cadeautjes krijgt. Maar de verjaardag zelf? Ach, wat zegt een getal?
Nog maar drie dagen geleden reden Lief en ik op de Deutsche Autobahn. Van Baustelle naar Baustelle, op naar ons tweede thuis op een camping in mooi Italië. Om twee minuten over tien in de ochtend vliegt ene Thomas met zijn rode Honda CRV bij oprit 28 de A60 bij Rüsselsheim-Mitte op. De grijze Opel Vivaro die daar op de rechterbaan rijdt ziet hij niet. Een black-out, verklaart hij later. In volle vaart ramt hij de linkerflank van zijn rode Honda in onze grijze bus. Een harde knal, en ineens rijden we op de linkerbaan. Goddank rijdt daar niemand anders. Goddank dat Lief twee handen aan het stuur had en ons ongeschonden naar de vluchtstrook kon manoeuvreren.
Stomverbaasd kijken we elkaar aan. De buitenspiegel schommelt nog wat na aan een laatste draadje, het stuur staat uit het lood en trilt van de schrik. De rechterzijkant van de auto is van voor naar achter beschadigd en het rechtervoorwiel is er niet best aan toe. Met knipperende alarmlichten rijden we naar een veilige plek, met de rode Honda achter ons aan. Het wachten op de politie, de sleepwagen, de taxi naar het autoverhuurbedrijf en het ophalen van de huurauto volgt.
Daar sta je dan, met een bus afgeladen met spullen: vier nieuwe tuinstoelen, een gaskachel, een barbecue, een fiets, een vloerkleed, wat kleding, tulpen en paling voor de Italiaanse familie. En een fikse hond. Zie dat maar eens in een personenauto te krijgen. Dan moet je prioriteiten gaan stellen. Eerst de hond. Dan de tulpen en de paling. Tenslotte nog wat kleding. De rest moet achterblijven in de bus. Die gaat terug naar Nederland.
Om twee minuten over tien in de avond, precies twaalf uur na ‘De Klap’, rijden we in een rode Renault Kadjar met Duits kenteken de camping op. Thuis. Rust. Tijd om even terug te kijken. Best apart hoe rustig we allebei bleven. Niet laten meeslepen, maar handelen. Een ding tegelijk.
En vandaag? Vandaag ben ik jarig. Voor de 52ekeer. En ik ben verdomd blij dat ik het mag vieren. Zonder tuinstoelen, zonder gaskachel, zonder fiets én in de regen. Maar mét Lief en hond.
Salute!
Wat ben ik toch trots op mn kleine 52-jarige meisje…….prachtig geinspireerd schrijfsel lieverd, heerlijk om te lezen. Ik hoop dat je nog heeeeel lang zulke prachtige schrijverijen zult blijve produceren.
Ben het helemaal met Dicky eens maar dan liever met een andere inhoud. Proost en het regent hier ook?
En of je blij mag zijn! En hond en Lief ook. Met jou. Proost!
Oeps, het leven is grillig, blijkt maar weer. Mooi pakkend geschreven Femke! Nogmaals van harte!