Toen ik – zo ongeveer een jaar geleden – weer begon met fietsen, kocht ik een sportieve Merida Speeder 900, een zogenaamde hybride fiets. Voor de niet-ingewijden: dat is het eenvoudigst te omschrijven als een racefiets met een recht stuur. Klopt niet helemaal, maar je hebt er nu vast beeld bij. Een racefiets? Niks voor mij, joh!
Uitgepijlde routes en mooie trainingsrondjes
Op die mooie, sportieve Merida heb ik heel wat kilometers gemaakt. Van prachtige uitgepijlde routes zoals de Zoetemelk Classic, de Dam-tot-Dam-classic, Christa’s Ride en de Meewindkoers tot tientallen trainingsrondjes; van de Hollandse polders tot de Italiaanse voor-Alpen.
Een zak jeukpoeder in mijn hoofd
Ergens onderweg, terwijl ik kilometer na kilometer wegvrat, ontstond een vreemd idee in mijn hoofd. Eerst als een klein grassprietje dat ergens tegen mijn hersenpan kriebelde en dat prima viel te negeren tot een enorme zak jeukpoeder die schreeuwde om aandacht. Ik besloot de Tour for Life te gaan fietsen; een gruwelijke monstertocht waar een normaal mens geen seconde over prakkiseert. Dat kan natuurlijk prima op de Merida, vond ik. Maar steeds meer mensen om mij heen – mensen die er verstand van hebben, of in ieder geval doen alsof – bleken daar anders over te denken. In de bergen heb je toch wel erg veel voordeel bij een racefiets. Andere houding, anders trappen, noem het maar op. Ook dit idee moest zich even vormen in mijn hoofd. Moest dat nou echt? Kon ik niet gewoon als enige dit op een hybride gaan doen? Of misschien toch?
Ik moest eraan geloven
In de Italiaanse Alpen begon dat idee concrete vormen aan te nemen. Misschien hadden al die ‘deskundigen’ wel gelijk en moest ik er maar aan geloven. Dus eenmaal terug in de Lage Landen moest het maar gebeuren. Een Trek moest het zijn, daar was ik al heel snel uit. Daarmee was mijn liefde voor het fietsen jaren geleden begonnen. Onderzoek bracht me bij de Trek Domane, een endurancefiets voor – ik citeer – ‘de echte kilometervreter die gaat voor lange afstanden en ook nog wil genieten van de omgeving’. De fiets waar Fabian Cancellara de Strade Bianche mee won in 2016. Het zusje van de Trek Emonda, waarop Bauke zaterdag – op het moment dat ik mijn nieuwe liefde afrekende – Il Lombardia won.
Klikkerdeklik
Een nieuwe fiets met andere klikpedalen en nieuwe schoenen. Dat wil zeggen: een nieuwe houding, een nieuwe manier van schakelen, een nieuwe manier van remmen, een nieuwe manier van bochten nemen en vooral een nieuwe manier van in- en uitklikken. Daar ging ik dan gister, voor m’n eerste trainingsrondje. Na een half uur stonden er maar liefst zeven hele kilometers op mijn – ook nog eens nieuwe – navigatiesysteem en liep het zweet over mijn rug onder mijn oude fietsjasje. Inklikken, uitklikken, inklikken, uitklikken, inklikken – Mis! Wegglijden. Au! Blauwe plek – nog een keer inklikken, uitlikken, inklikken. Stoppen, omdraaien, zelfde weg van Hoogmade naar Leiderdorp nog een keer. En weer terug. En nog een keer. Na vijf kwartier was ik volkomen gebroken.
Prille verliefdheid
Ik ben verliefd op mijn nieuwe fiets en zoals bij elke prille verliefdheid gaat dat gepaard met de nodige onzekerheid. Maar hé, voor je het weet is de verliefdheid omgeslagen in een immens houden van en ken ik iedere ronding, bocht en elk geluidje. Wordt vervolgd…
***
Meer weten over mijn weg naar de Tour for Life? Begin dan even bij het begin >>>