In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. Deze keer aan het woord: Désirée Rosier. Twintig jaar geleden maakte Désirée kennis met zeekajakken, tijdens een sportief weekje in Turkije. Pas tien jaar later wakkerde de liefde voor het kajakken weer op, maar toen was het ook meteen goed raak. De kajak brengt rust en tevredenheid in het leven van Désirée. En een grote dikke glimlach.
Tien jaar wachten op de liefde
Twintig jaar geleden ging ik op vakantie naar Turkije voor een weekje mountainbiken, canyoning en zeekajakken. Vooral het zeekajakken vond ik geweldig. Toch duurde het nog tien jaar voor ik werkelijk iets met die liefde ging doen. Ik had me op een gegeven moment ingeschreven bij een fitnessschool, toen ik me realiseerde : dit is niks voor mij. Ik ben een buitenmens, ik wil de natuur in. Ineens kwam het gevoel dat ik had bij dat kajakken weer bovendrijven. Dat wil ik! Ik ben op internet gaan zoeken en kwam bij Leiderdorpse Kano Vereniging Rijnland terecht. Ondanks dat ik helemaal niet zo’n clubmens ben, voelde ik me daar direct thuis. Je leert er van alles, van kanovaren op klein binnenwater en kanopolo tot kajakken op open zee. Maar waar ik vooral blij van word, is dat iedereen bereid is elkaar te helpen. Het vibreert er gewoon, heerlijk!
Koeien knuffelen
Ik geniet van de trainingen, op conditie of op techniek. Eens kijken hoe lang ik er nu over doe voor ik bij de Kaag ben, of lekker een rondje doen puur op techniek. Maar waar ik vooral van hou, is even lekker het water op. Ik vind het heerlijk om ’s ochtends heel vroeg, of juist aan het eind van de middag na werk, de boot te pakken en te gaan varen. Even proberen of ik neus aan neus met een koe kan komen – koeien knuffelen noem ik dat – of naar de sterren kijken. Heerlijk alleen, gewoon even ‘zijn’.
Met een fameuze bongo-slide het strand op
Ik hou inmiddels ook wel van een uitdaging. De eerste drie jaar heb ik met de vlakwatergroep gevaren, maar die verhalen van de ervaren grootwaterkajakkers, man, dat klonk te gek! Tijd om dat ook te leren. Eén van mijn eerste ervaringen op de Noordzee zal ik nooit meer vergeten. Het was een prachtige dag, maar wel met een uitdagende branding. Die was zelfs zo uitdagend dat ik, beginneling toen nog, op een gegeven moment tegen de instructeurs riep: ‘Bel de reddingsbrigade maar, ik ga écht niet door die branding terug.’ Dat was natuurlijk geen optie. Ik zette alles wat ik geleerd had in: terug peddelen richting zee zodra je je kont opgetild voelt worden en snel weer richting strand voordat de volgende golf met je aan de haal gaat en je probeert onder te dompelen. Het was een enorme strijd, maar opgeven kan niet. Ik werd alle kanten opgegooid, maar ik bleef rechtop in mijn kajak. Door terug te grijpen op wat ik tijdens de theorieles had geleerd, goed te voelen en adequaat en kalm te acteren, belandde ik uiteindelijk in de fameuze bongo-slide veilig op het strand. En toen kwam die grote dikke glimlach! Dat is kajakken: mijn materiaal, mijn techniek, maar ook mijn mentale staat en mijn eigen gedrag, daar staat of valt het mee. Een mooie metafoor voor het dagelijks leven.
Van nul naar honderd in twee seconden. En weer terug
Een jaar of drie geleden begon ik te kwakkelen met mijn gezondheid. Mijn energie vloog van nul naar honderd in een paar seconden, maar vloog ook net zo snel weer terug. Ik was hyper en tegelijkertijd bekaf, om gek van te worden. Ik heb een eigen massagepraktijk, Kwintessentieel. Stond ik daar aan de massagetafel, de ene keer stuiterend, de andere keer te moe om mijn benen te verzetten. Een hele tijd heb ik het mezelf verweten. Sprak ik mezelf toe: potverdorrie Dees, wind je niet zo op, dit kan je toch zelf wel oplossen?! Uiteindelijk ben ik toch de medische mallemolen ingegaan en wat bleek: de ziekte van Graves, een chronische schildklierziekte.
Amor fati
Ik kreeg medicatie, en hoewel ik daar geen fan van ben, begreep ik dat dat op dat moment het beste was. Maar tijdens mijn amor fati-wandeling in de duinen sprak ik ook hardop mijn verlangen – of beter: mijn missie – uit: over een jaar sta ik weer op eigen benen. Van ‘chronisch vitaal’ naar ‘chronisch ziek’, daar had ik even tijd voor nodig om daar aan te wennen. Inmiddels ben ik inderdaad gestopt met de medicatie, en roep ik ’s ochtends om half zeven vanaf de yogamat: I am invincible!
Groepssport
Toch voel ik me nog wel wat onzeker af en toe. Daardoor heeft het zeekajakken even op een lager pitje gestaan. Het is een groepssport waarbij je er met elkaar en voor elkaar moet kunnen zijn, zo niet, kan het echt levensgevaarlijk zijn. Als ik me niet honderd procent voel en ik zou toch meegaan, breng ik ook een ander in gevaar. Ondertussen ben ik wel blijven trainen op techniek, conditie en duur en dat gaat hartstikke goed. Langzaam begeef ik me weer op groot water, maar met beleid. Als ik me even niet zeker voel over mijn energie en reserves, dan maak ik een lekkere tocht in de regio of elders op vlakwater. Even lekker koeien knuffelen en zwaluwen kijken. Gewoon zijn en die rust en tevredenheid in me voelen. Ja, ik ben super energiek en kan de hele wereld aan, maar ik ben ook hartstikke kwetsbaar. Dat mag, zeker als ik daar in de natuur ben, op het water, in mijn kajak. Dat voelt dan echt als een zegen, om de natuur als liefde te hebben. Maar eh… volgend jaar ga ik weer vol mee de zee op!
Ook een Sportvonkje?
Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.