Nu ik vermoed dat Jesse autisme heeft, verdwijnt het gevoel van verdwaald zijn ter plekke. Ineens ben ik in een puzzeltocht beland. Geen eenvoudige, dat geef ik direct toe, maar als we de puzzelstukken nu maar één voor één weten te vinden, zal het plaatje uiteindelijk duidelijk worden. Ik houd niet van dralen en al zeker niet van treuren. Aan de bak ermee. Gesprekken – met mij – en onderzoeken – bij Jesse – volgen. Ondertussen gaat het thuis steeds iets beter. Het duiveltje lijkt het onderspit te moeten delven en laat zich steeds minder vaak zien. Mijn innerlijke rust doet iets met ons allebei. Als ik het onderzoeksrapport krijg, blijkt echter dat de focus toch vooral heeft gelegen op ‘de scheiding’. En hoewel de scheiding voor Jesse een trigger kan zijn geweest, is er meer aan de hand. Ik weet het zeker, maar wie ben ik om tegen de specialisten in te gaan. Ik neem even de tijd om alles tot me door te laten dringen, om even de dingen op hun beloop te laten.
Dan trekt school aan de bel. Jesse heeft in klas 1 (groep 3) van de Vrije School een nieuwe juf. Een prachtig mens dat een prachtklus klaart, maar jong, onervaren en precies wat Jesse niet nodig heeft. Ze zit met de handen in het haar. Jesse is onhandelbaar, vernielt zijn werk, loopt de klas uit. Kortom, er moet iets gebeuren en snel. Opnieuw dringt mijn therapeut aan op een onderzoek naar autisme. Een intelligentieonderzoek bij Jesse volgt en een gesprek met mij over zijn ontwikkeling. Ditmaal is de diagnose onmiskenbaar: een Autisme Spectrum Stoornis. Of ik daarvan schrik, is de vraag. Nee, dat doe ik niet. Mijn kind is mijn kind en welk etiket daar ook op geplakt wordt, verandert niets aan hem. Integendeel, ik heb het gevoel dat ik het eerste stukje van de puzzel in handen heb en de beschrijving heb gekregen naar het volgende puzzelstukje.
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.