Jesse wordt geboren. Met uitzonderlijk veel pijn en moeite maar uiteindelijk is hij daar dan. Een prachtig kind met een paar heldere kijkers waar je vol verbazing naar moet kijken. Zoals hij met verbazing naar mijn borsten keek. Geen idee had wat hij daar mee moest. En huilen, zo vreselijk huilen. Na pallets hypoallergene voeding en een dozijn doorgesleten pantoffels van het nachtelijke ijsberen stopt na drie maanden plotseling het huilen. Een bijna voorbeeldig kind laat zich zien. Rustig, vrolijk, geen vuiltje aan de lucht. Een gevoelig kind weliswaar, voor voeding, voor spanning, voor prikkels om hem heen, maar aangepaste voeding en een stabiele vader en moeder doen wonderen. Tot daar als donderslag bij een – bij nader inzien niet zo – heldere hemel een scheiding zich aandient. Jesse, 4 jaar inmiddels, lijkt rustig op het nieuws te reageren. Te rustig. Geen enkele emotie.
Duiveltje
Maar na een paar weken blijkt hij een duiveltje in zich te hebben. En dat duiveltje kondigt zich niet aan. Het duiveltje komt, het duiveltje gilt, slaat, schopt, krijst, vernielt. En na uren tikt het duiveltje drie keer met zijn hielen en verdwijnt. In het niets. Een gesprek over waarom dat duiveltje er was, wat dat duiveltje voelde en wat het duiveltje nodig heeft, is onmogelijk. Er was geen duiveltje, er was geen woede, er was geen verdriet. Er zijn avonden dat ik, een volwassen vrouw van bijna 40, mijn vader huilend bel: ‘Ik gooi hem uit het raam, kom hierheen en zorg dat hij ophoudt, zorg dat hij gaat SLAPEN!’ Ergens twijfel ik aan mezelf, maar ergens ook weet ik dat ik het goed doe. Hier is meer aan de hand, maar ik ben niet bij machte om uit te vinden wat.
Klik
Ik kom bij een psycholoog terecht, gespecialiseerd in ouder-kindrelaties. Ik vertel, doe de ene na de andere anekdote uit de doeken, hij vraagt, ik vertel weer verder en dan laat hij het woord ‘autisme’ vallen. Voor we verder gaan praten over het omgaan met een ontspoorde driftkikker, moeten we uit laten zoeken of het hier niet om een autismespectrumstoornis gaat. Ik hoor het woord en voel een klik. Ondanks al mijn onwetendheid over autisme voel ik hier zoveel bij. Hier moet ik iets mee.
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.
Wat ben ik toch trots op een zó krachtige, wijze dochter en op zo’n mannetje (nu geen mannetJE meer hoor met z’n schoenmaat 49 🙂 ) dat ons allemaal zoveel geleerd heeft . . . . .xxx