Ik fiets door mijn geboortestad, het zonnetje schijnt voorzichtig tussen grijze wolken door en warmt het zachte windje. Ik voel me top! Waarom ook niet, ik heb tenslotte net te horen gekregen dat mijn zoon autisme heeft!
Als voorbijgangers mijn gedachten konden lezen, zouden sirenes en zwaailichten me in no time achtervolgen en gedwongen eenzame opsluiting zou mijn straf zijn. Gelukkig kunnen ze dat niet en kan ik mijn gedachten straffeloos delen met partner, vrienden en familie, die mijn blijdschap stuk voor stuk delen. Allemaal zijn ze, in meerdere of mindere mate, jarenlang deelgenoot geweest van het gevecht dat mijn zoon en ik hebben moeten leveren. Eindelijk hoeven we niet meer te zoeken naar de juiste afslag, eindelijk zijn we klaar met duizelingwekkende rondjes draaien, we kunnen weer vooruit! Het zal niet snel gaan, we zullen twee stappen vooruit maken om er daarna weer één achteruit te gaan, maar wie heeft gezegd dat het leven geen uitdagingen mag kennen? In gedachten pak ik mijn ijzersterke kind bij zijn hand en vol vertrouwen en omringd door liefdevolle mensen nemen we deze afslag.
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.