De ‘G’ van Geweldenaren‏

Jesse is inmiddels 14 jaar, en een boom van een kerel. 1 meter 89 was de laatste ‘score’, maar dat kan maar zo alweer achterhaald zijn. Zijn – inmiddels te kleine – racefiets heeft hij aan de wilgen gehangen, en de fietshelm en klikpedalen zijn vervangen door Nike Air-basketbalschoenen maat 49, een Lakers-tenue en een Chicago Bulls snapback. Nu nog op zoek naar een club. Het liefst reist hij direct af naar de US of A, om bij de Brooklyn Nets in de Eastern Conference van de NBA furore te maken. Maar dat vond deze vervelende moeder net iets te hoog gegrepen. Een balletje door een netje heen krijgen is één ding, maar het omgaan met competitiedrang en overfanatieke teamgenoten of – erger nog – tegenstanders, is van een heel andere orde. Via één van de geweldige hulpverleners van MEE kwam ik op het spoor van Basketbal Vereniging Oegstgeest, waar sinds enige tijd een G-team actief is.

Nu ben ik van mening dat ik ruimdenkend en onbevooroordeeld ben en opensta voor alles, maar nu moest ik toch even twee keer slikken. Mijn kind in een G-team. Waarbij de ‘G’ staat voor ‘Gehandicapt’, mocht daar enig misverstand over bestaan. Na het idee een paar weken te laten sudderen in mijn hersenpan, legde ik het idee voor aan Jesse. Hij bekeek de website van BV Oegstgeest, en zijn potentiele teamgenoten en hij sprong een gat in de lucht!

De eerste proeftraining begon Jesse wat stroef, maar dankzij zijn geweldige trainers en teamgenoten kwam hij al snel los. En, geloof het of niet, ik weet zeker dat ik hem gedurende dat uur een paar centimeter zag groeien. Bij het onderlinge wedstrijdje werd hij aangemoedigd en geprezen en als er gescoord werd, waren de high fives niet van de lucht. Teamgenoot of ’tegenstander’, het maakte niet uit. Een basketbalseizoen volgde, en geen enkele keer hoefde ik hem aan te sporen te gaan. Door weer en wind, slagregens en hagelbuien fietste hij enthousiast naar de training. Het enige minpuntje was het ontbreken van wedstrijden. Zoveel basketbalverenigingen met G-teams zijn er niet in de buurt, en voor een wedstrijd heb je toch echt een tegenstander nodig. Maar toen, aan het einde van het seizoen, kwam daar het geweldige bericht: het G-team van BV Oegstgeest mocht een wedstrijd spelen tegen het G-team van Katwijk!

En wat een wedstrijd was het! De tribune was gevuld met vrienden en familieleden, die de spelers enthousiast toejuichden. De kinderen waanden zich grootheden als LeBron James, Kobe Bryant en Lisa Leslie, en als er gescoord werd sprongen sommige spelers elkaar letterlijk op de nek. High fives en complimenten vlogen door de lucht. Jesse daarentegen genoot op zijn eigen manier. Met een stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht scheurde hij op z’n Air Jordans over het veld, legde de bal zo nu en dan in het netje of gaf een beslissende pass. En in dat schijnbaar onverstoorbare gezicht, zag ik twee ogen steeds meer gaan glimmen. Toen uiteindelijk de wedstrijd werd afgefloten en het scorebord (pardon: wedstrijdblad) 41 punten voor Katwijk aangaf en 58 voor Oegstgeest brak er dan toch een glimlach door op het gezicht van mijn Michael Jordan, en deelde hij in de feestvreugde met zijn trainers, teamgenoten en supporters.

Sindsdien weet ik het zeker. De ‘G’ staat helemaal niet voor ‘Gehandicapt’! De ‘G’ staat voor ‘Geweldenaren’!

PS: Toen ik Jesse na de wedstrijd vertelde dat ik een toeschouwende trainer van Katwijk had horen zeggen dat ‘die nummer 14 een verdomd goed balletje kan gooien’, groeide hij nog een centimeter, en zag ik in de glimmende ogen even de afbeelding van een ticket naar de US of A opgloeien… Brooklyn Nets, in gedachten is hij al onderweg! Zorgen jullie wel even dat daar een team van ‘Geweldenaren’ op hem wacht?