Jesse is inmiddels 15 jaar, een boom van een vent die het lekker doet op school, goed kan basketballen en – oh ja – ook nog autisme heeft. Dat hij daar met een prettige dosis humor mee om kan gaan, bewijst het volgende voorval.
Wij zijn een samengesteld gezin, met een daarbij behorend samengesteld servies. Jesse en ik doen de afwas: ik was, hij droogt en zet weg. Eénmaal bij de borden aangekomen, vraag ik: “Jesse, zou je het erg vinden om de gestreepte borden onder op de stapel te zetten en de effen borden daar bovenop?” Jesse trekt zijn schouders op, en bromt – zoals een puber met de baard in de keel dat betaamt – “Hoezo?”
Ik vind ’t eigenlijk een beetje gênant, maar leg toch uit: “Nou, ik vind het gewoon fijner als de gestreepte borden bij elkaar staan en de effen borden ook.” Jesse draait zich langzaam naar me om, ik zie een grote, spottende, glimlach om zijn mond verschijnen als hij zegt: “En WIE heeft hier precies autisme?”
Tsja…
Haha, mooi!
Heerlijk !!!!!!!!!!!