Er was eens een klein meisje. Een klein meisje, op een strandje aan de Maas, bij de Rotterdamse watertoren, wachtend op haar vader die bijna klaar was met zijn werk. Ik stel me voor hoe het meisje haar vader een knuffel geeft, en naast hem meehuppelt naar haar veilige thuis, naar haar moeder, haar broers, haar zus.
Op 14 mei 1940 wordt het veilige thuis van het meisje in één klap weggebombardeerd. Het meisje is ongedeerd, maar veilig voelt ze zich niet meer. Het harde geluid van overbulderende vliegtuigen doet haar de handen voor de oren slaan, en dat zal ze haar leven lang blijven doen.
Maar de oorlog gaat voorbij en het meisje gaat verder. Ze wordt vrouw, ze wordt moeder, krijgt twee dochters en twee zonen.
Het meisje moet een besluit nemen dat kleine meisjes niet zouden hoeven moeten maken: ze voedt haar kinderen voortaan alleen op. Ze werkt hard, kent tegenslagen, maar ook prachtige momenten. Het meisje wordt grootmoeder, overgrootmoeder zelfs, en trekt als ouder geworden meisje nog de wereld over met haar zus. En de meisjes lachen zoals alleen meisjes dat kunnen doen…
Dan verliest het meisje haar zus, en daarmee haar zin om te lachen, om te leven zelfs. Het meisje wil weer naar de watertoren, daar langs de Rotterdamse Maas.
Haar wens wordt vervuld. Op 14 december brengen haar kinderen het kleine meisje terug naar de watertoren, waar haar vader op haar zal wachten om haar naar haar veilige thuis te brengen, naar haar moeder, haar broers, haar zus.
Lieve oma, geniet van je nieuwe veilige thuis. Lach alsjeblieft weer tranen met tuiten met je zus, knuffel iedereen die je lief is. Wij houden jouw lach en jouw knuffels hier in leven…
Dankjewel Femke voor je mooie verhaal, zeker ook hóe je het vertelt, heel warm, beeldend en mooi qua opbouw! Ik wens je een stralend nieuw jaar!
Dank je wel!!!
Wat mooi! Dank je wel….