Helemaal de weg kwijt…

Ik ben regelmatig de weg kwijt. En dan doel ik niet op mijn geestelijke dwalingen, die zal ik een ieder besparen. Nee, letterlijk de weg kwijt. Ieder gevoel voor richting is mij volkomen vreemd. Als ik uit een winkel kom, loop ik gerust dezelfde route die ik gekomen ben weer terug, en bedenk pas na vijf minuten dat ik al die winkels al eens eerder heb gezien. In omgekeerde volgorde. En als ik ’s nachts heb geplast heb ik geen idee of ik linksaf (de veilige slaapkamer) of rechtsaf (een diep trapgat) moet. Meestal gok ik maar wat. Soms zit het mee, maar vaker zit het tegen. Lief heeft dan ook speciaal voor mij het traphekje weer van zolder gehaald, dat nog ergens tussen de oude wiegjes, loopstoeltjes en flessenwarmer lag te verstoffen. Hij weet sowieso goed met mijn beperking om te gaan. Na de eerste gezamenlijke autorit naar onbekende bestemming is Het Grote ANWB Wegenboek stante pede ingeruild voor een TomTom. De duurste, meest uitgebreide versie welteverstaan. Geen enkel risico! Maar als ik op de fiets zit, is er geen TomTom en geen Lief om me te redden. Zo vond ik mijzelf vanmorgen terug in de sloppenwijken van Leiderdorp. Ik had bedacht dat ik na een uurtje sportschool het best meteen die lekkere biefstuk voor vanavond kon gaan halen. Dus in plaats van de weg naar huis te nemen – die weet ik inmiddels; dat is linksaf! – ging ik rechtsaf, want daar ligt het winkelcentrum. Meestal. Op wonderbaarlijke wijze weet ik mij steeds weer met fiets en al in een zwart gat te manoeuvreren waar ik niet meer uit kan ontsnappen. Het enige dat mij dan rest is rond te blijven fietsen en de Hawkingstraling zijn werk te laten doen tot het zwarte gat verdampt. Gelukkig voor mij bevind ik me – tot nu toe – altijd in zwarte gaten die heel snel verdampen. Stel je voor dat ik 20 jaar onderweg ben. Leg dat thuis maar eens uit! Maar goed. Ook nu fietste ik binnen afzienbare tijd (tenslotte, wat is een uur of twee op een mensenleven?) het zwarte gat weer uit. Maar waarom draaien die verdomde dingen altijd? Ik vond mijzelf terug op een locatie die op de kaart overduidelijk LINKS van de sportschool lag, terwijl ik toch echt RECHTSAF was gegaan. En nee, niet drie keer rechtsaf, zover snap ik het ook nog wel. Kortom, vele kilometers later strompelde ik eindelijk bij de slager naar binnen voor de felbegeerde – en inmiddels welverdiende – biefstuk. Ik hoef niet uit te leggen dat ik op de terugweg niet voor de sluiproute heb gekozen. Wel ben ik thuis meteen achter de computer gekropen om een TomTom voor op de fiets te kopen. En ik heb meteen de nieuwste stem gedownload: die van Darth Vader. Als ik dan toch ooit nog eens in een zwart gat beland, weet ik in ieder geval zeker dat hij de weg kent.