Calimero, move over!

Ik ben dus onderweg. Al weet ik nog niet precies waarheen, vage contouren van iets dat op een pad lijkt, beginnen zich af te tekenen.

Sinds ik aan de weg naar mijn nieuwe toekomst aan het timmeren ben, fladdert er met grote regelmaat een woord mijn oren in: ‘schrijven’. Ja, schrijven, daar gaat mijn hart van open, dat weet ik wel. Maar ik ben het kwijtgeraakt; die flow, dat gevoel van verloren raken in de tijd. Toch? Al zo’n jaar of twee is er geen fatsoenlijke tekst meer uit mijn vingers gekomen, mijn creativiteit is gewoon opgedroogd. Toch?

Eén van de redenen dat ik me de afgelopen twee jaren steeds ongelukkiger ging voelen was dat mijn schrijfstijl niet meer aansloot bij de veranderde stijl van het bedrijf waar ik werkte. Ongetwijfeld een goede richting, maar niet de mijne. Het maakte me onzeker en dat werkt verlammend. Ergens deze week werd ik wakker met een heel vastberaden gevoel. Misschien voldeed mijn schrijfstijl niet meer aan de eisen van de omgeving waarin ik mij bevond, dat maakt mij nog geen zielenpiet die naar haar opgedroogde poeltje van creativiteit gaat zitten staren!! Acht jaar lang heb ik wel dingen kunnen schrijven die collega’s waardeerden, heb ik kunnen bloggen tot groot plezier van velen, heb ik voor J/M een reportage mogen maken, en onlangs heb ik Planet Jesse uitgebracht met veel positieve reacties als gevolg. Dus schop onder m’n eigen kont en weg met dat Calimero-gepiep.

En dan ben je ineens lid van Tekstnet, de beroepsvereniging van tekstprofessionals in Nederland en Vlaanderen. Maar dan wel voor ’tekstschrijvers met kwaliteit’, vertelt hun website. Oh jee, toch die eierschaal maar weer opdiepen? Maar nee, creatief leven is voor moedige mensen, heb ik me laten vertellen, dus schouders naar achter, borst vooruit en op naar ‘Tekstnetwerken 2016’, het tweejaarlijkse evenement van Tekstnet.

En wat een inspiratie! De openingslezing ‘Doe wat je het liefste doet’, de workshops, de gesprekken, de herkenning (ik ben niet de enige die het allemaal nog niet zo goed weet): een cadeau.

In de trein naar huis realiseer ik me: ik ben zeker (nog) geen ondernemer, ik heb nog veel te leren, maar op mijn toekomstige visitekaartjes houd ik een plekje vrij voor het woord ’tekstschrijver’.

Calimero, move over!