Vandaag nemen we afscheid van een tijdperk. Een tijdperk van een gouden team, van een half woord is genoeg, van een helpende hand die er al was voor je er om had gevraagd. Geen beer te groot want samen sleepten we ‘m wel van de weg af, samen konden we alles overwinnen, wat de één niet wist vulde de ander wel in, wat de één niet lukte, pakte de ander wel op. Meisjes, het was één groot feest met jullie te werken. Bedankt voor al die keren dat we ons gek hebben gelachen, bedankt voor de keren dat jullie me hebben opgeraapt als ik weer eens over één of ander enthousiast projectje gestruikeld was. Ik zie mezelf nog staan in een kantoorgang met een vlaggenlijn van kleurkaarten, in tranen, omdat ik nog negen andere dingen moest doen maar mezelf dit had opgelegd, om maar eens één voorbeeldje te noemen. Als vanzelf waren jullie daar om me te helpen, altijd. Bedankt voor jullie vertrouwen, voor jullie vriendschap, voor alle gesprekken, voor het ongelooflijke teamgevoel.
Vandaag nemen we afscheid van een tijdperk, we nemen afscheid van elkaar als collega’s, maar we nemen geen afscheid van onze vriendschap.
Lieve meiden, jullie zitten in mijn hart, voor altijd. Dank jullie wel voor een geweldig ervaring.
En nu… een dag trappen, happen, en vanmiddag heffen we het glas. Op ons!
x
Al ben ik géén collegavriendin (helaas) . . . . . .ik wil toch even kwijt WAT MOOI, WAT WARMHARTIG, en wát een blijk van het prachtige mens dat JIJ bent . . . . . Dank je wel dat ook ik mee mocht lezen.
Dank je wel Fem, het was een grote eer deel uit te mogen maken ons lieve, gouden team. Wij waren synergie op pootjes, de vleesgeworden 1+1=3. Ik zal de herinnering koesteren en proberen ooit zo’n samenwerking / vriendschap te kunnen evenaren. Het ga je goed, we blijven contact houden. Veel liefs, Jo