Ik fiets. Veel. Vaak. Ver. Tenminste, ik heb me laten vertellen dat veel mensen 150 kilometer in de auto al ver vinden, laat staan op de fiets. Maar het kan altijd verder. En zinvoller. Zo zou ik altijd al graag eens meedoen met een sponsortocht. Alpe d’Huzes, Tour de ALS, Giro di KiKa, dat werk. Dus toen het algoritme van Facebook had besloten dat ik berichtjes van Tour for Life voor mijn neus moest krijgen, had ik al snel hun website van voor naar achter en weer terug gelezen. Geld bij elkaar fietsen voor de Daniel Den Hoed Stichting, wow! Maar van Bardonecchia in Italie naar Sittard – maar liefst 1.300 km – in acht dagen? Dat is veel te ver voor mij. Nog een keer lezen. 19.000 hoogtemeters? Ik vond de rit van Porlezza naar Sighignola al een hele prestatie van mezelf. 1.978 adembenemende hoogtemeters en 46 bloedhete kilometers. Nee, de Tour for Life was te hoog gegrepen voor mij. Letterlijk.De Zoetemelk Classic, de King’s Ride en de Zuiderzee Klassieker. 150 kilometer per keer. Daar moest ik het maar bij houden. En daar train ik dan ook fanatiek voor. Netjes volgens een op maat gemaakt trainingsprogramma: twee keer per week krachttraining bij Lieke van Results! PT, twee keer per week fietsen buiten op de weg en – als het even lukt – een keer per week op de Wattbike bij Zoetemelk Pro Indoorcycling.
Zo ook afgelopen vrijdag. Op de stem van trainer Heleen trapte ik de ene na de andere interval weg, van hartzone ‘bijna dood’ naar hartzone ‘slaapverwekkend’ en weer terug. Behalve de stem van Heleen hoorde ik nog een andere stem, die heel zachtjes fluisterde ‘Tour for Life’, ‘Tour for Life’. In de trance van hartzone 6 dacht ik ineens: misschien kan ik het wèl. Niet dit jaar; dan valt de Tour in de laatste week van mijn vakantie in Italië met Lief en kinderen. Maar de volgende editie misschien?
Tijdens het uitfietsen plaatste ik een berichtje op het Instagram-account van Tour for Life: ‘Hoe oud is de oudste vrouw die meedoet?’ Direct kwam het antwoord: 60+. Dat is 7+ jaar ouder dan ik op het – nog steeds fictieve – moment van deelname. Nog 1.000 vragen spookten door mijn hoofd. Hoe moet dat met mijn lieve Jip the Red Lab? Hoe kom ik in Bardonecchia? Hoe kom ik aan sponsoren? Hoe kom ik zelf aan geld voor inschrijving, voor begeleiding, voor de training vooraf?
Tijdens de vrijdagmiddagborrel besloot ik mijn dromen – en vragen – maar eens met Lief te delen. Zijn reactie? Doen! Ja, en als Lief het zegt, moet ik luisteren. Toch? Meestal. Als het me uitkomt… We hebben nog een lange weg te gaan voor het augustus 2020 is, maar het plan is daar. Heb ik in ieder geval genoeg tijd om te wennen aan het idee dat ik volkomen gestoord ben.