Tien over 7 ’s ochtends. Ik schiet rechtop in bed, het hart in de keel. Drie wekkers tegelijk piepen, bliepen en rinkelen en mijn mobiel vertelt me in vijf talen dat het tien over 7 is, tijd om op te staan. Tijd om op te staan? Ik lig net! Om onverklaarbare reden zat ik om half 4 nog met vriendinlief in een marathon ‘zinvol ouwehoeren’. Alle wekkers én telefoon gaan op snooze en ik laat mezelf acuut terugzinken in de diepe coma waar ik uit kom. Volkomen zinloos natuurlijk, want als ik 10 minuten later weer rechtop schiet, is m’n kop nog steeds van watten. Met mijn ogen nog dicht ga ik op zoek naar aspirines die natuurlijk op blijken te zijn. Terwijl ik probeer m’n ogen met koud water aan te sporen open te gaan, springt er iemand op mijn nek. ‘Mama!!!! Vandaag is mijn partijtje!!!! Eindelijk!!!!’
‘Ja schatje, eindelijk…’, weet ik uit m’n mond te persen.
Gelukkig droog ik redelijk snel en goed weer op, dus op naar school, gewapend met een zak piratenkleren. Want vanmiddag gaan we op piratenspeurtocht in het Panbos. Yeah!!! Op tijd staan we bij school: papa, mama, opa en oma. Jesse wordt acht dus hij heeft acht kindjes uit mogen nodigen. Weet je hoe ingewikkeld het kan zijn om je acht vriendjes over drie auto’s te verdelen? Heel ingewikkeld. Maar… uiteindelijk lukt het toch! Op naar het bos. Na vijf minuten staan we in de file. Ik zie mijn vader in de auto achter me zijn gehoorapparaat uit doen. Zo dankbaar als hij is dat hij sinds kort alles weer kan horen, nu mag het wel wat minder blijkbaar. Eenmaal in het bos worden de kinderen uitgeladen. Opa en oma verlaten opgelucht het slagveld en Jesse’s vader en ik krijgen welgeteld drie seconden de tijd om heel diep adem te halen voor we achter de meute aan moeten rennen om tegelijk met ze in het Theehuis te arriveren. Onderweg bedenk ik me dat ik toch echt die aspirines op mijn boodschappenlijstje moet zetten…
In het Theehuis komen de cadeautjes en de cake met slagroom op tafel. Na ieder uitgepakt cadeautje wordt de chaos groter en beginnen de kinderen harder te roepen en te gillen. De limonade vliegt over tafel en de slagroom eindigt overal behalve daar waar het hoort. Een vriendelijke meneer komt de kinderen uitleggen hoe de speurtocht in zijn werk gaat en daar gaan we. Wie had ook al weer bedacht dat een beetje rennen door het bos die jongens en meiden wel rustig zou maken? Ik geloof dat ik dat was… Al bij het voorlezen van de eerste aanwijzing worden de zwaarden (want: piraten) getrokken. Iedereen wil de eerste piratenkaart vinden en grof geweld wordt niet geschuwd. Na piratenkaart twee beginnen de meeste gezichten al te zakken, en in het bijzonder die van Jesse: ‘Thijs vindt altijd ALLE kaarten!’ Naar het voorlezen van de vierde aanwijzing luistert helemaal niemand meer en iedereen rent als een kip zonder kop door dat bos. Toch komt Jesse daar aanzetten met een kaart, helemaal trots! Dat het een kaart was voor de gelijktijdig plaatsvindende prinsessenspeurtocht drong niet tot hem door. Of er nou een prinses of een piraat op die kaart staat, wie kan het schelen?! Jesse wordt voorzien van de denkbeeldige veren en ik ga naarstig op zoek naar de plek waar die kaart vandaan komt. Huilende prinsessen kunnen we er nu helemáál niet bij hebben!
Vijf kaarten en een schatkist later zitten de kinderen achter een pannenkoek. Wij zinken neer aan een apart tafeltje en kunnen de aandrang om een fles whisky te bestellen nog maar net weerstaan. Met een colaatje beklinken we de afspraak dat we volgend jaar het partijtje uitbesteden…
Tien over 7 ’s avonds. Een gelukkig kind ligt in een diepe slaap en ik ga er direct achteraan. De slagroom in m’n haar plakt aan mijn kussen, maar het maakt niet uit. Hij is acht geworden en dat hebben we allemaal geweten. En daar gaat het toch om?!
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.