Throwback Thursday: Thuis

Ruim vijf jaar geleden is het alweer; de dag dat ik voor het laatst door mijn oude huis liep. Met liefde kijk ik er vandaag nog even op terug. Vanuit mijn mooie thuis… #throwbackthursday #TBT

Ik had een thuis. Een jaren 30-huis, gekocht vol herinneringen van een 80-jarige man. Een man die daar met zijn geliefde oud is geworden, tot zij afscheid moest nemen en hij voelde dat het huis hem alleen niet meer paste. Met grote dankbaarheid nam ik het stokje van hem over en met liefde heb ik het huis vermaakt, tot een jas die mij perfect paste. Met een mooi nieuw mensje in mijn buik en mijn grootse vader heb ik de jas versteld, het huis gemaakt tot mijn thuis. De oude man zou trots zijn geweest als hij had kunnen zien hoe wij de ziel van het huis hebben behouden en hoe ik er perfect in paste.

En nu… nu wordt het huis verkocht. De Liefde Van Mijn Leven heeft mij gevraagd met hem het leven te delen, elke dag bij hem te zijn, en volmondig heb ik ‘ja’ gezegd. Dus zal mijn bijzondere huisje een ander gezelligheid en warmte gaan brengen. Voorzichtig heb ik het huis leeggeruimd, de zakken doorzocht, de achtergebleven kruimels weggegooid, het stof eruit geklopt en alle mooie herinneringen meegenomen.

Nog één keer loop ik door mijn lege huis. In iedere kamer liggen herinneringen. De babykamer, waar de strepen op de vloer me doen denken aan hoe mijn kind enthousiast in zijn ledikantje stond te springen tot het bedje door de kamer wandelde en ik, zijn mama, hem eindelijk meenam naar de gezelligheid. Het haakje in het plafond, waar de door mijn oma gemaakte voile lamp hing, eigenlijk een beetje scheef, maar te dierbaar om er iets aan te doen. De zolderkamer, waar die baby als jongetje heen verhuisde. De zolderkamer waar opa een paradijsje van heeft gemaakt, waar hij daglicht heeft gebracht, waar hij met blaren op zijn knieën neerkeek op de prachtige laminaatvloer die hij heeft gelegd. De kamer waar ik, met de tong uit de mond, een Italiaanse salamander op de muur heb geschilderd. De kinderkamer waar ik na mijn scheiding uren zat om mijn krijsende kind in slaap te krijgen, en waar ik uiteindelijk in tranen mijn vader belde: ‘papa, ik heb je nodig, ik doe ‘m iets aan’. De kleiner-dan-kleine slaapkamer, waar Lief en ik in elkaars armen sliepen en waar alle problemen als sneeuw voor de zon verdwenen, waar het alleen nog maar goed was. De huiskamer waar ik met mijn moeder, met vriendinnen uren heb gepraat. De huiskamer waar feesten waren, waar verdriet was, maar waar vooral geluk was. Waar slingers hebben gehangen, waar feestjes werden gegeven en intieme wijntjes werden gedronken. De huiskamer, waar ik een verleden heb gladgeschuurd en een nieuwe toekomst heb geschilderd; rood, vol passie, vol respect, begrip en warmte. Een toekomst met de Liefde Van Mijn Leven. Als in een perfecte dans, hebben we onze liefde ontdekt, onze kinderen alle ruimte gelaten, met kleine pasjes iedereen dichter bij elkaar gebracht. En nu is het tijd, is het goed, is het beter dan goed. Ik wil niet meer zonder hem, hij wil niet meer zonder mij. Nog één keer kijk ik rond. Het was mooi. Het is een huis met een oude, prachtige ziel, en ik ben dankbaar dat ik hier heb mogen wonen, dat ik hier een deel van mijn leven heb mogen leven.

Nog één keer kijk ik rond, kan ik de herinneringen vastpakken, betasten… Dan sluit ik de deur en maak dit thuis tot een herinnering. Een prachtige herinnering. En met die herinnering in mijn hart stap ik mijn nieuwe thuis binnen, het thuis dat de Liefde Van Mijn Leven tot het mijne heeft gemaakt. Het thuis waar wij samen, met onze kinderen, van het geluk genieten. In mijn oude huis stond het op de muur, hier staat het in mijn hart gegrift: “Happiness is not a destination, it’s a method of life.”

Ik heb een nieuw thuis.