‘Mama?’, klinkt een stemmetje van achter mijn rug. ‘Ja Jesse?’ antwoord ik braaf. ‘Zijn er woorden die eindigen op een ‘V’?’ Poeh… Deze vraag lijkt makkelijker dan de gewoonlijke ik-zit-achterop-de-fiets-en-denk-na-over-het-leven-vragen zoals ‘Hoe ziet God eruit?’ of ‘Waarom hebben meisjes geen piemel?’. Maar dat is slechts schijn. Mijn brein maalt… en heb een briljante ingeving. Denk ik. ‘Nou Jesse, ik weet geen gewoon woord, maar er is wel een plaatsnaam die eindigt op een ‘V’. Kiev! Dat is een stad in Rusland.’
Ik ben enorm blij met mezelf, dat ik zo vreselijk leuk op Jesse’s fiep inspeel. Oh oh, wat gevat! Maar een verontrustende stilte volgt, waaruit ik afleid dat ik iets verkeerds heb gezegd. Ik peins wat het kan zijn. ‘Oh mààà-mááá….’, gevolgd door een diepe, verontwaardigde zucht. ‘Dat is de hoofdstad van Oekraïne!!!!’ Wat kan het leven toch zwaar zijn, zo op de vroege ochtend! Zal ik stiekem een wheely maken?
Meer weten?
Deze post is een onderdeel van een serie. Weten hoe het begonnen is en hoe het verder gaat? Lees meer hierover in de korte inleiding.