Ik ben onderweg!

Gister las ik een column van Daphne Deckers over haar ‘nieuwe normaal’. De kinderen zijn het huis uit, en zij en Richard gaan een nieuwe periode in. Dat betekent even zoeken naar wat het nieuwe normaal  is. Een feest der herkenning!

Gaat Jesse op zichzelf wonen? Nee, dat niet. Hoe zelfstandig de Grote Vriendelijke Reus ook is, en al heb ik soms geen idee waar hij nu weer uithangt, hij blijft nog lekker een paar jaartjes thuis wonen. En toch ben ik op zoek naar mijn nieuwe normaal. Na 26 jaar trouw aan één werkgever, sta ik ineens op eigen benen. En dat voelt bijzonder goed, maar tegelijk heel vreemd. De eerste weken ben ik vooral bezig geweest met rust vinden. En dat dan op onze mooie plek in Italië. Een kabbelend meer, machtige bergen, zon en lekker eten; wie zou er niet rustig van worden? Inmiddels zit ik vol nieuwe energie en ga volle kracht vooruit. Nieuwe ervaringen opdoen, cursussen inplannen, congressen bezoeken. Om met Loesje te spreken: ‘Op naar een nieuwe toekomst, want die oude is allang passé’. Maar de column van Daphne deed me even terugblikken. Want ook dat hoort bij het inluiden van een nieuwe periode in je leven.

En dat zet me 26 jaar terug in de tijd. Net terug van mijn Italiaanse avontuur en op zoek naar werk. Via Randstad kwam ik als secretaresse terecht bij een groot bedrijf. Mijn hemel. Na zo’n lange tijd in Italië denk je dat je een hele stoere meid bent, maar daar voelde ik me ineens wel heel erg klein… Al die kerels die er allemaal hetzelfde uitzagen. Dacht ik. Toen. Inmiddels vraag ik me af of ik toen geen last had van een tijdelijke oogaandoening. Want die ene lange man met ringbaardje leek toch echt in de verste verte niet op die kleine man met dat ronde brilletje. En die statige heer met grijze haren zag er toch echt anders uit dan die kerel die de hele dag met doorgezakte rug liep te puffen en steunen.

Maar goed. De tijdelijke baan werd een vaste baan, de secretaresse werd assistente product management, assistente marketing en applicatiemanager van de kleurenmengmachines. Ik voelde me steeds iets minder klein worden en was als een vis in het water. Met z’n allen de millenniumbug te lijf? Geweldig! Een week lang door Frankrijk cruisen om bij winkeliers statistieken te dowloaden op superhippe floppy disks? Helemaal leuk! De stap naar applicatiemanager voor internet en intranet kwam toen Google nog een tweekoppig bedrijfje was in een garage in Californië. Als één van de eerste medewerkers kreeg ik een email-adres. Maar liefst 77 karakters lang, dat dan weer wel…

Toen de kans zich voordeed de stap te maken van de IT-kant van intranet richting de communicatiekant, greep ik die meteen. Nieuwe uitdagingen en kansen! De digitale kant bleef me trekken, maar langzaamaan ging het schrijven van artikelen een steeds groter onderdeel van mijn werk worden. Heerlijk! De liefde voor schrijven, die ik als kind al had gevoeld, bleek nog steeds te bestaan. De combinatie met het bedenken en uitrollen van internationale campagnes en het feit dat ik werkte met het leukste team ter wereld, maakte dat ik iedere ochtend weer fluitend mijn laptop openklapte. Zelfs toen de manager, de manager van de manager en de manager van de manager’s manager het bedrijf verlieten en het team tijdelijk stuurloos was, wisten we het schip moeiteloos de juiste kant op te navigeren. Tot het schip verpletterde op een rots en de bemanningsleden naar het hoofdkantoor werden verbannen. Toen ging er iets mis.

Twee jaar later durf ik wel te stellen dat ik niet zo goed gedij in ivoren torens, om het maar even optimistisch te benaderen. Misschien ben ik wel 26 jaar ouder, maar die creatieve, vrije geest is geen spat veranderd. Ik wil gewoon leuke dingen doen, mooie dingen neerzetten, met hart en ziel. Misschien niet zo gestructureerd, misschien niet volgens de procedure, maar wel met passie en enthousiasme.

Net als met kinderen die het nest verlaten, geldt dat ook hier: sommige dingen moeten gewoon gebeuren. In dit geval voel ik me zelf het kind, dat het nest heeft moeten verlaten. Omdat het tijd was. Een beetje nerveus, maar vol vertrouwen, loop ik de toekomst tegemoet. Ik heb nog even omgekeken, en zag dat er mooie dingen zijn gebeurd, maar dat ergens de paden elk een andere kant op zijn gegaan. Nu kijk ik vooruit. Geen idee waar ik heen ga, maar één ding is zeker: ik ben onderweg!