Sportvonkjes | Richard Florie

In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. In deze editie aan het woord: Richard Florie. Om zijn hoofd tot rust te brengen, kocht hij in 2013 zijn eerste racefiets. Voor hij het wist fietste hij de Elfstedentocht en inmiddels staan er heel wat mooie beklimmingen op zijn palmares. De volgende grote uitdaging? Tour for Life 2021, op de fiets van Italië naar Nederland om geld op te halen voor kankeronderzoek.

Rust in mijn hoofd

Ik ben begonnen met fietsen om tot rust te komen. In het verleden ben ik een keer overspannen geweest, en een aantal jaar geleden hikte ik daar weer tegenaan. Ik kreeg toen het advies om iets structureels te zoeken waarmee ik mijn hoofd tot rust kon brengen. Fietsen, dat leek me wel wat. In oktober 2013 kocht ik een racefiets. Meteen kreeg ik uit Friesland een uitnodiging: fiets je tweede Pinksterdag mee met de Elfstedentocht? Welja joh, dacht ik, dat ga ik doen. Geen idee wat me te wachten stond. Ik had net vijftien kilometer op m’n fiets gezeten. Tot ik me er eens in ging verdiepen wat dat inhield. Wat? 235 kilometer, ben je helemaal besodemieterd! Maar ja, het gaf me wel een doel om voor te trainen. Rond maart heb ik een andere, betere fiets gekocht en eind mei fietste ik mijn eerste Elfstedentocht. Dat was gigantisch zwaar, en ik ben echt de finish over gepraat, maar ik heb het wel gedaan. Ondertussen heb ik alweer vijf Elfstedentochten gefietst en gaat het me een stuk makkelijker af.

Alpe d’Huez

Maar goed, dan heb je de Elfstedentocht gehad. Wat wordt dan je volgende uitdaging? Een groep van een man of zestig uit Makkum had het idee opgevat de Alpe d’Huez te beklimmen, of ik mee ging. Mijn gewicht is niet voor de bergen gemaakt, ik ben niet voor de bergen gemaakt, maar toch leek het me wel wat. Ik heb er – op eigen houtje, zonder echte begeleiding – keihard voor getraind, en ik ben die berg opgekomen in anderhalf uur. Hoewel ik enorm heb afgezien, gingen we jaar erna weer. En weer, en weer.

Krachttermen

Toen zag ik ik op mijn tijdlijn op Facebook de Tour for Life voorbijkomen. In acht dagen van Italië naar Nederland, om geld op te halen voor het Daniël den Hoed Fonds. Die 1.300 kilometer en 19.000 hoogtemeters, dat leek me wel wat. Dus in 2016 zei ik tegen mijn familie: ik ga Tour for Life fietsen. Mijn vader wilde wel mee als begeleider, een vriend zag de uitdaging ook wel zitten en later kwam er nog een begeleider bij. Zo zijn we in 2017 met twee fietsers en twee begeleiders van start gegaan. Daar heb ik heel veel van geleerd, ook dat je niet koste wat kost samen moet willen fietsen. Als dat niet lukt, moet je het gewoon loslaten. Dat moesten wij dus na twee dagen. De overige zes dagen heb ik zo goed als alleen gefietst. Geloof me, ik heb heel wat krachttermen tegen die bergen aangesmeten. Ook ben ik bewust een paar keer afgestapt en in de bezemwagen gestapt. Om de volgende dag weer op te kunnen stappen, moet je soms zo’n besluit nemen. Toen ik thuiskwam, was ik totaal gesloopt maar die grote smile was niet van m’n gezicht te krijgen. Die aankomst in Rotterdam dat jaar was zo indrukwekkend, als ik het terugkijk lopen nog de rillingen over m’n rug.

Je doet het niet om eraan onderdoor te gaan

Zo’n ervaring wilde ik nog wel een keer. Maar niet alleen, en iets minder dagen. Toen kwam Giro di Kika voorbij. In 2018 heb ik me daarvoor ingeschreven, met als doel die met vier fietsers en vier begeleiders te volbrengen. Een aantal mensen in mijn omgeving hadden daar wel oren naar en dat team heb ik samen kunnen brengen. In 2019 hebben Giro di Kika gefietst: zes dagen door Toscane en Umbrië, over een afstand van 900 kilometer en 14.000 hoogtemeters. Het was in juni en de temperatuur was zo hoog, dat ik opnieuw een paar keer heb moeten afstappen. Mijn lichaam trok die hitte gewoon niet. Ik ben met een begeleider naar de top van de berg gereden en heb de jongens opgewacht, om gezamenlijk naar beneden te fietsen. Je doet het tenslotte niet om eraan onderdoor te gaan, je doet het om er lol aan te beleven. Dus uiteindelijk, na zes dagen, kwamen we bij de finish en dan is het wachten tot je weer naar Nederland gaat. Bij Tour for Life kom je weer aan in Nederland, en dat is een heel ander soort beleving.

Team Forza

Eenmaal thuis was het tijd voor een jaartje relatieve rust, maar uiteindelijk ging het weer kriebelen. Ik heb toen in mijn omgeving gedeeld dat in 2021 weer de Tour for Life wil gaan doen, en al snel stonden er twee fietsers paraat. Voor de een is dit een nieuwe ervaring, een ander heb ik Giro di Kika meegefietst, en daarnaast hebben zich twee begeleiders zich gemeld. Als Team Forza hebben we ons weer ingeschreven voor Tour for Life 2021.

Trainen op vermogen

Om te zorgen dat ik straks klaar ben voor die uitdaging, gaat er weer een trainingsschema komen. In de winterperiode train ik binnen, bij een Wattbike-centrum, samen met hen laat ik een trainingsschema opzetten voor het komende jaar. Zo’n trainingsschema geeft je handvatten om gericht te kunnen trainen. Voor mij is dat drie dagen in de week: twee keer door de week en één keer in het weekend, met op gezette tijden rustdagen ertussen. Omdat ik een – niet levensbedreigende – hartritmestoornis heb, kan ik niet op hartslag trainen. Als ik een zware inspanning doe, zit mijn hartslag rond de 100, 110. Op het moment dat ik tot rust komt, schiet mijn hartslag ineens naar de 170, 180. In 2018 ben ik om die reden op zoek gegaan naar een andere manier van trainen, en dan kom je al snel bij vermogen uit. Dat ga ik nu dus weer inzetten, eerst binnen, bij het Wattbike-centrum en vanaf het voorjaar hopelijk weer lekker drie dagen naar buiten en wat toertochten pakken.

Je moet niks

Als ik een flink stuk ga fietsen – dan heb ik het over een kilometer of honderdvijftig – dan moet ik zorgen dat ik mijn energie goed verdeel. Niet te zwaar trappen, niet te veel willen, in een comfortabele zone blijven fietsen. Door mijn cadans te verhogen, kan ik langere ritten beter volhouden. Ik let dus wel op wattage in combinatie met mijn cadans, maar soms gaan mijn gedachten hun eigen weg, en dan zakt die cadans even terug. Maar als ik dan weer wakker schiet, verhoog ik meteen weer mijn cadans. Bij duurtraining gaat het dus om balans: niet te zwaar, niet te hard. Bij een intervaltraining daarentegen is het puur op de meters kijken en aan je doelen vasthouden. Maar het belangrijkste is: blijf genieten. Ook al is het zwaar, soms moet je bewust een pauze inlassen om even om je heen te kijken. Niet denken in ‘moeten’ – ik moet het halen, ik moet bovenkomen, ik moet sneller zijn. Nee, kijk om je heen, besef waar je mee bezig bent, en geniet daarvan.

Geld voor het goede doel

Evenementen als Tour for Life of de Giro di Kika, het zijn allemaal extreme lichamelijke uitdagingen. Dat sportieve doel staat voor mij ook voorop, daar ga ik voor. Maar als je naast die sportieve uitdaging voor jezelf ook nog een heleboel geld op kan halen voor het goede doel, dan is dat toch prachtig? We hebben allemaal mensen om ons heen met kanker, de een redt het, de ander niet. Dat is oneerlijk en raakt me enorm. Daarom ga ik in 2021 opnieuw de Tour for Life fietsen. Ik weet inmiddels wat me te wachten staat, maar dat zal het niet minder zwaar maken. Ik ga de uitdaging graag nog een keer aan.

Ga fietsen

Toen ik in 2013 die eerste racefiets kocht, was dat vooral om mijn hoofd tot rust te brengen. Die behoefte heb ik nog steeds. Met een eigen bedrijf is het sowieso altijd al druk, druk, druk. Bovendien werk ik vanuit huis, al bijna dertien jaar. Ik kom ik uit bed, ga naar beneden en ga aan het werk. Als je dan niet uitkijkt, kom je gewoon niet aan beweging toe. Combineer dat met een samengesteld gezin van 4 kinderen en een vriendin, en ik hoef waarschijnlijk niks meer te zeggen. Minstens drie keer in de week, op dinsdag, donderdag en in het weekend, pak ik de fiets. Ik ben dan alleen maar bezig met het fietsen en kom met een leeg hoofd terug. Dat het werkt is wel gebleken. Als ik er maar naar neig chagrijnig te worden, zegt mijn vriendin: ‘Ga fietsen!’ Dat doe ik dan maar. Met liefde.

Richard steunen? Dat kan hier!

 

Ook een Sportvonkje?

Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.

Geplaatst in Fem Vertelt, Sportvonkjes, Tour for Life.

2 reacties

  1. mooi verhaal Richard. mooi geschreven Femke. Het is zo echt dit verhaal. ik kijk uit naar een lang gesprek dit jaar samen tijdens Tour for Life

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *