Vanochtend passeerde ik de zesduizend kilometer. Op de fiets. In (bijna) zes maanden. En toch ben ik nog steeds bang dat ik niet genoeg ben voorbereid op de Tour. Dat ik achteruit de Col de l’Iseran afglij. Dat ik de derde bocht van de Col des Saisies niet haal. Dat ik het leven laat in de Vogezen. Soms mis ik de onbevangenheid van ooit.
Stukje fietsen
Ga even met me mee, terug naar augustus 2013. Een doordeweekse vakantieochtend in Porlezza, Noord-Italië. Ik pak mijn hybride Trek en zeg tegen mijn Lief: ‘Ik ga even een stukje fietsen’. Twee uur later bel ik hem: ‘Ik sta op het Balkon!!’ Met mijn ongetrainde lijf – waar dagelijks heel wat sigaretten doorheen gingen – ben ik op de fiets gestapt en dacht: ik probeer het gewoon. Tweeduizend hoogtemeters verder heb ik de prosecco van de avond ervoor wel uitgezweet, en sta ik op Monte Sighignola, aka Balcone d’Italia. Onder me ligt het Italiaans-Zwitserse merengebied en overal om me heen zie ik prachtige bergen. I fucking did it!
Uitdaging
Inmiddels ben ik een geslaagde stoppen-met-roken-poging, dertig kilo extra, heel wat krachttrainingen, twintig kilo minder, en duizenden kilometer fietstraining verder. De Tour for Life 2020 is helaas gecanceld en de Tour for Life 2021 laat nog 14 maanden op zich wachten. Om mezelf te motiveren door te trainen, zocht ik een uitdaging voor de laatste week van augustus: de week waarin ik anders in Bardonecchia had gestaan, aan de start voor Tour for Life. Allerlei ideeën zijn de revue gepasseerd, maar overal zaten wat haken en ogen aan. Tot we bedachten van 22 augustus tot 7 september op vakantie te gaan naar Porlezza. Toen viel meteen het kwartje. De Stelvio!
Discipline
Hoe gek is het dan dat ik nu, na al die uren training, soms ’s nachts wakkerschiet en denk: ik kan het niet!? Ik rook – inmiddels alweer vier jaar – niet meer, heb de coolste en stoerste fiets ever, train met hartslagmeter, vermogensmeter, cadansmeter en snelheidsmeter. Ik volg een nauwkeurig opgesteld trainingsschema en doe dat met behoorlijk wat discipline. Waarom, echt, in hemelsnaam waarom denk ik dan nu ineens dat ik die Stelvio niet op kom? Hij zal me pijn doen, hij zal me pissed maken, misschien zal hij me aan het huilen maken, maar ik kom boven. Al moet ik op m’n knietjes die veertig haarspeldbochten door, al moet ik op m’n tandvlees die 1533 hoogtemeters overbruggen, al moet ik me aan m’n vingernagels optrekken tot de magische hoogte van 2758 meter, ik ga het gewoon doen. Ik denk dat ik een tatoeage neem. Op m’n linkeronderarm. De tekst? It’s just a hill, get over it. Tsja, soms mis ik de onbevangenheid van ooit.
Mooie beschrijving Femke. Trainen om een berg over te rijden is een andere ervaring dan de berg over fietsen. Als je het eerste kunt, gaat het tweede lukken, dat is zeker. Genieten van wat je doet is zo belangrijk! Tijdens de voorbereiding van een dergelijke uitdaging vallen onze gedachten terug op eerdere ervaringen op uitlopende gebieden.Twijfel hoort daar dus af en toe ook bij. Dat is een mooi moment om de balans te herstellen! Er ontstaat een brij van twijfel die bij de één verlammend werkt en de ander nog meer volhardend maakt, “It’s just a hill, get over it.” Je hebt een doel, je hebt een pad en je hebt jouw unieke doorzettingsvermogen. Super dat je deze drie telkens weer in balans weet te brengen! Heel veel plezier en succes met trainen! En natuurlijk met het fietsen van de Stelvio! Een fantastisch mooie beklimming met adembenemende uitzichten en leuke ontmoetingen onderweg! Sportieve groetjes Paul van Dam (Passion4Biking)