In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. In deze editie aan het woord: Frank Snellen. Hoe de zoektocht naar een geel rubber armbandje van Livestrong het zaadje kan planten voor deelname aan de Tour for Life.
Op een oude fiets
Al toen ik op de lagere school zat, ging ik met vrienden op de mountainbike de bossen in, hier rondom Weert, mijn woonplaats. Toen ik dat een aantal jaar had gedaan, wilde ik weleens iets meer zien dan bomen. De racefiets begon te lonken. Op een 20 jaar oude Koga-racer die mijn bejaarde buurman nog in de schuur had hangen, heb ik mijn eerste ritjes op de weg gemaakt. Dat vond ik prachtig, maar die buurman wilde veel te veel geld hebben voor die oude fiets.
Verkocht
Op een gegeven moment was ik op zoek naar een geel rubber armbandje van Livestrong, de armbandjes waarmee Lance Armstrong aandacht wilde vragen voor zijn kankerbestrijdingsfonds, de Lance Armstrong Foundation. Ik heb heel Weert afgestruind, maar nergens hadden ze die armbandjes. Tenslotte probeerde ik het maar bij de fietsenwinkel. Die hadden geen Livestrong-armbandjes, maar er hing wel een prachtige wielrenfiets aan de muur. In de opheffingsuitverkoop! De dag erna ben ik met mijn vader teruggegaan, ik heb een proefritje gemaakt en ik was verkocht, net als de fiets. Ik weet het nog goed, het was een Trek 1000 met Shimano Sora-afmontage, een echt instapmodelletje, maar hé, je moet ergens beginnen.
Amstel Gold Race
Ik was 14, dus de afstanden waren niet direct enorm. De eerste tijd vond ik het al heel wat als ik 40 kilometer had gereden. Maar ik maakte snel progressie. In dat eerste jaar heb ik zelfs de Amstel Gold Race gereden: 125 kilometer door de Limburgse heuvels op m’n Trek 1000, in de stromende regen. Toen ik ging studeren, raakte het fietsen een beetje op de achtergrond. Je tijd gaat op aan leren, uitgaan en een bijbaantje. Pas toen ik fulltime ging werken, zo’n acht jaar geleden, had ik de avonden en weekenden weer vrij en kwam het fietsen weer in beeld. Vanaf toen werd het allemaal een stuk serieuzer. Inmiddels ben ik vier renfietsen verder – mijn huidige trainingsmaatje is een mooie Wilier –, en fiets ik niet alleen zelf redelijk fanatiek, ik volg ook alles wat met fietsen te maken heeft: wat doen de profs, wie is er in welk praatprogramma? Als de Amstel Gold Race wordt gereden, rij ik over alle Limburgse sluiproutes om ze minimaal acht keer te zien, in de zomers probeer ik altijd wel een keer richting de Franse Alpen te gaan op het moment dat de Tour de France gereden wordt.
Van de Eifel naar de achtertuin
Als ik train, heb ik wel echt een doel nodig. Zo maar fietsen om het fietsen, dat kan ik niet. Ik moet ergens naartoe werken. Toen ik eenmaal ging werken, ging ik op vakantie naar Zuid-Frankrijk. De fiets ging mee natuurlijk. Het eerste jaar fietste ik één keer de Alpe d’Huez op, en zo kwamen er elk jaar wat bergen bij. In 2018 fietste ik de Marmotte, in 2019 Mendig – Budel. Je wordt gedropt in Mendig, in de Duitse Eifel, en vervolgens rijd je 250 kilometer en 2.700 hoogtemeters huiswaarts, naar Budel, wat in de achtertuin ligt van Weert. Elk jaar wil ik weer net een tandje extremer. Ik rij geen wedstrijden, maar heb wel een bewijsdrang, puur voor mezelf. Laatst las ik in een wielrenblad over het Napoleoncomplex, extreem ambitieus gedrag om minderwaardigheidsgevoelens te compenseren. Nu heb ik niet echt last van minderwaardigheidsgevoelens, maar ik herkende er toch iets in.
Stokje
Hoe meer je gedaan hebt, hoe lastiger het wordt om een nieuw zwaarder doel uit te kiezen. In 2019 las ik op Facebook over de Tour for Life, nou, toen ging het overal kriebelen. Extremer is er bijna niet. De planning was om 2020 helemaal te wijden aan dat doel, ik ging alles in het teken stellen van die koers: een goed trainingsritme, de juiste voeding. Leven als een prof om op en top aan de start te verschijnen. Maar daar stak corona dus een stokje voor. Nu is het doel verschoven naar augustus van dit jaar. Ik merk wel dat ik het lastiger vind om te focussen omdat het natuurlijk nog steeds niet zeker is of het dit jaar wel door kan gaan. Waar ik vorig jaar ook met slecht weer op de fiets sprong, heel gedisciplineerd, moet ik mezelf nu echt oppeppen. Daar speelt nog iets anders mee: mijn vrouw is zwanger van een tweeling. Als alles goed gaat – en daar gaan we natuurlijk vanuit – komen die in april ons gezin aanvullen. Dat zorgt wel dat de prioriteiten wat verschuiven. Het idee is nog steeds om eind augustus aan de start in Bardonecchia te staan, maar of dat echt lukt en of ik dan zo scherp ben als ik zou willen, is nog maar de vraag. Want misschien zijn het wel twee kleine eigenwijsjes die andere plannen met me hebben. We gaan het zien. Het sponsorgeld blijft staan, dus ook al wordt het een jaar later, het geld komt goed terecht en dat is het belangrijkste. Maar diep in m’n hart heb ik natuurlijk voor Tour for Life gekozen omdat het een mooie combinatie is van een goed doel en een sportieve uitdaging. Ik sta dan ook te trappelen om die uitdaging aan te gaan.
Strava-stress
Ik heb geen trainingsschema laten opstellen, maar heb zelf een schema gemaakt in Excel met alle dagen van het jaar. Daarin hou ik bij hoeveel ik fiets en hoeveel kilometers ik nog moet maken. Heb ik een uurtje over, dan ga ik een uurtje volle bak, heb ik wat langer de tijd, dan doe ik een duurtraining. Ik ben wel echt een Strava-addict, als het niet op Strava staat, is het niet gebeurd. En ik heb wel een beetje last van Strava-stress: iedereen ziet je gemiddelde, als dat dan onder de 30 ligt, baal ik als een stekker. Zo fanatiek ben ik inmiddels wel.
Frank steunen? Dat kan hier!
Ook een Sportvonkje?
Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina.