Sportvonkjes | Frank Gruiters

In Sportvonkjes zet ik regelmatig een sporter in het zonnetje. Wat brengt de sport je, hoe blijf je gemotiveerd, train je volgens plan of volg je je gevoel, en natuurlijk: to Strava or not to Strava? Deze week aan het woord: Frank Gruiters. Frank (1966) is enthousiast mountainbiker en gedreven Duchenne Hero.

Frank Gruiters op de MTB tijdens de Malmedy marathon in de Ardennen

Tikkende tijdbom

Een jaar of twaalf geleden kreeg ik van mijn toenmalige werkgever een vrijwillig, preventief medisch onderzoek aangeboden. Ik dacht: waarom niet? Bij de uitslag bleek dat er te veel glucose in mijn urine aanwezig was. Er gingen bij mij nou niet direct alarmbellen rinkelen, maar het leek mijn vrouw – met medische achtergrond – een goed idee om meteen de volgende ochtend een nuchtere vingerprik te regelen. Daaruit bleek dat mijn bloedsuikerwaarde veel en veel te hoog was, rond de 20, terwijl een normale waarde tussen de 4 en 8 ligt. Toen ik de huisartsenpost belde, moest ik direct komen. Sterker nog, er werd gevraagd of er een ambulance geregeld moest worden. Ik was een tikkende tijdbom, terwijl ik nergens last van had!

Mijn eerste parcours op een oude fiets

De huisarts belde direct de internist in het ziekenhuis, ineens was ik een spoedgeval. Diagnose: diabetes type 2, in de volksmond ook wel suikerziekte. Behalve medicatie, kreeg ik ook het advies mee naar huis om ‘even’ 25 kilo af te vallen. Dat advies heb ik uiteraard ter harte genomen. Ik ben op mijn voeding gaan letten – het bourgondische leven van deze Brabander moest duidelijk aan banden gelegd – en ik besloot te gaan sporten. In de schuur stond nog een oude fiets, die heb ik maar eens opgelapt en daarmee ging ik voor het eerst over een parcoursje fietsen. Zo ben ik in een jaar tijd ruim twintig kilo afgevallen.

Van tien kilometer met de tong op de schoenen naar een monstertocht

Dat mountainbiken viel in het begin best tegen. Zo’n eerste keer fiets je tien kilometer door het bos met je tong op je schoenen en denk je: waar ben ik aan begonnen? Maar tegelijkertijd was het toch ook heel erg leuk. Vrienden fietsten ook, en samen verleg je je grenzen. Zo wordt tien kilometer twintig, van twintig ga je naar dertig, en dertig wordt vijftig, vijftig wordt Limburg, tien keer de heuvels in. Toen hoorden we over Duchenne Heroes: een sponsormountainbiketocht van zevenhonderd kilometer, in zeven dagen, door vier landen, om geld op te halen voor kinderen met Duchenne Spierdystrofie. In 2009 deed ik voor het eerst mee met Duchenne Heroes, inmiddels heb ik zes edities op mijn naam staan.

Trainen op gevoel

Toen we in 2009 begonnen met trainen voor de tocht, deden we dat met alle toeters en bellen: we hadden trainingsschema’s, hartslagmeters, zorgden voor de juiste opbouw, noem maar op. Na een maand of vier hebben we dat laten varen. Jongens, we gaan gewoon fietsen. Natuurlijk hadden we inmiddels wel het nodige geleerd over trainingsopbouw, die kennis namen we wel mee. De ene keer deden we een rustig rondje in zone D1, de andere keer deden we een fikse intervaltraining waar nog net geen zuurstofflessen aan te pas moesten komen. In de aanloop naar Duchenne Heroes bouwden we onze training netjes op, maar zonder vast schema.

Doelen stellen

Dit jaar was het plan Dolomiti for Duchenne te gaan fietsen, het Italiaanse broertje van Duchenne Heroes. Dat ging natuurlijk niet door. Maar het stellen van doelen is wel wat ervoor zorgt dat ik gemotiveerd blijf. In het jaar dat je wel meedoet, train je wat fanatieker, in een jaar dat je niet meedoet, train je mee met een ander. Dan is het doel om de ander gemotiveerd te houden. Zo fietste ik vorige week een etappe van 156 kilometer mee met een vriend die zijn eigen alternatief heeft bedacht voor de 2020-editie van Duchenne Heroes.

Onbetaalbaar

We hebben weleens een lezing gehad van een prof-fietser. Hij zei: ‘Als amateur zeven dagen lang honderd kilometer mountainbiken door de heuvels en bergen, daar kun je bijna niet op trainen. En ja, je gaat in zo’n week ook vier keer dood. Maar als je dan bij de finish komt en daar staan die jongens in hun rolstoel je op te wachten, dat is onbetaalbaar. Maar ook het gevoel onderweg: me, myself and my bike, uiteindelijk moet je het alleen doen. Je weet hoeveel hoogtemeters je nog moet maken en dat ze zeer gaan doen, maar denkt: ik stap niet af, dat doe ik niet, doorfietsen, naar beneden kijken, nooit omhoogkijken, blik op oneindig, verstand op nul en gaan. Dat euforische gevoel als je je doel bereikt, dat is waar je de motivatie vandaan haalt. Of dat nou zevenhonderd kilometer tijdens Duchenne Heroes is, of zo maar een supersteile klim in de Italiaanse voor-Alpen, je weet dat die beloning komt.

Het bidprentje van pa en ma in de zak

Sport helpt me ook bij moeilijke momenten. Ik kom al van kleins af aan in Porlezza, aan het Italiaanse deel van het meer van Lugano. Deze plek is heel bijzonder voor mijn ouders, mijn vrouw, mijn kinderen. Mijn beide ouders zijn inmiddels helaas overleden. Ik heb daar regelmatig jankend op de fiets gezeten, altijd met het bidprentje van m’n vader en moeder in m’n achterzak. Zo gaan zij, nog steeds, elke rit met mij mee. Je bent alleen met je gedachten, en die draaien maar rond. Maar uiteindelijk helpt het me wel dingen te verwerken. Mijn motto is dan ook: blijf genieten, van elke rit.

Geen Strava-ridder

Ik deel mijn ritten wel op Strava, maar ik ga niet eindeloos mijn PR’s zitten bekijken of mijn prestaties vergelijken met die van een ander. Ik ben zeker geen Strava-ridder. Het is gewoon mooi om te zien dat je progressie maakt, zeker als je traint voor een rit als Duchenne Heroes. Maar dat soort ritten zijn geen wedstrijden, die moet je uitrijden, dat is het doel. En of ik dan de eerste ben of de laatste die binnenkomt, dat zal me een zorg zijn. Hoewel, de laatste… dat is dan weer m’n eer te na, natuurlijk.

Frank Gruiters op de MTB tijdens de Malmedy marathon in de Ardennen

Vergeet niet te genieten!

Ook een Sportvonkje?

Ben jij ook een enthousiaste sporter en vind je het leuk om een keer je verhaal te doen? Dat kan! We bellen een kwartiertje, ik stel je een paar vragen en ik schrijf een blog zoals deze uit jouw naam. Ik stuur je mijn voorstel in Word waarop je één keer mag schieten (of naar aanleiding waarvan je je terug mag trekken;-)). Lijkt het je wat? Laat het me weten via femke@vonktekstendesign.nl. Dit aanbod is gratis en voor niets, en je mag de tekst ook delen op je eigen (bedrijfs-)website of sponsorpagina. Eén maar: ik schrijf niet meer dan één Sportvonkje per week. Het kan dus zijn dat je even geduld moet hebben. Uiteraard mag je – als lezer of als Sportvonkje – je waardering altijd laten blijken door een kleine donatie te doen via mijn Tour for Life-pagina 🙂

Geplaatst in Sportvonkjes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *