Op 10 juli opende de inschrijving voor Tour for Life 2020 en daar heb ik natuurlijk direct dankbaar gebruik van gemaakt. In tien dagen tijd zijn er al vijftien lieverds geweest die bij elkaar €493 hebben gedoneerd; al bijna een vijfde van het bedrag dat ik op moet halen om in Bardonecchia aan de start te mogen verschijnen. Zo gaat mijn deelname eindelijk een beetje echt voelen.
Goed op het zadel
Over voelen gesproken, als je drie keer in de week een aantal uur op de fiets zit en je weet dat je dat nog minstens 407 dagen vol moet houden, dan is het wel zaak goed op je zadel te zitten. Voor je het weet gaan pijntjes langzaamaan de pret bederven. Kramp in je voeten, pijn in je onderrug en een slijmbeursontsteking in de je schouders die langzaam oprukt; het zijn niet de dingen waar ik op zit te wachten, zeker niet nu al! Om zo optimaal de komende 9774 uur door te komen, besloot ik een bikefit te laten doen.
Instant Bikefit-professor-fan
Ik sprak met Bikefit-professor Patrick van der Weegen af bij Raas bikes in Leiden. Mijn schoenen moesten er als eerste aan geloven. Of ik geen last van dode voeten had tijdens het fietsen. Nou, dood is niet het juiste woord. Dood klinkt nog redelijk vredig. Nee, mijn voeten roepen tijdens het fietsen eerder associaties op aan foltering, marteling, kwelling. De fase net vóór een vreselijke dood, zeg maar. Dat vond Patrick niet vreemd, mijn klikplaatjes zaten precies onder de zenuwknoop in mijn voet. Een stukje naar achter et voilà! Alleen dat al maakte mij een instant Bikefit-professor-fan, maar toen hij mijn lieve fiets aansprak met ‘zij’ – zoals het hoort, alleen begrijpen maar weinig mensen dat, zelfs de Dikke Van Dale is er nog niet uit – was ik echt om.
Zoek de bilspleet
Mijn lieve fiets werd van haar achterwiel ontdaan en in een soort fietstrainer gezet en ik werd met stickertjes beplakt. En fietsen maar. Of ik geen last had van m’n doos. Een vraag die in een andere setting tot een fikse rechtse zou leiden, maar in dit geval volkomen normaal was. Nee, bedankt voor je interesse, maar mijn doos voelt zich prima. Een beetje dood zo nu en dan, maar dat is vredig, hadden we net besloten. Dat bleek te verklaren: de punt van mijn zadel stond hoger dan de achterkant van mijn zadel. Check. Of hij even aan mijn zitbotjes mocht zitten. Ja, welja, ik heb schrikwekkender voorstellen van mannen gehad. Mijn zadel bleek te smal voor mijn zitbotjes en mijn bilspleet zat niet in het midden. Althans, wel in het midden van mijn billen, maar niet in het midden van mijn zadel.
#Doeslief
Als ik het zo opsom, klinkt het als voer voor een minderwaardigheidscomplex. Maar wat je ervoor terugkrijgt! Bij elke verandering die Patrick aan mijn fiets deed, voelde ik dat mijn houding beter werd en ik lekkerder zat. Voeten? Check! Knieën? Check! Armen? Check! Onderrug? Check! Schouders? Check! Nek? Check! Ik zal je alle verdere details besparen, maar toen ik naar huis fietste zat ik beduidend beter op mijn fiets dan toen ik heen fietste. Terwijl mijn fiets toen al heerlijk fietste. Maar blijkbaar kan het altijd beter. En ik vind dat je, als je zoveel tijd op je fiets doorbrengt, best een beetje lief voor jezelf mag zijn. Dat worden 407 mooie dagen tot de aankomst in Sittard. Patrick, bedankt!
Volg je me?
Wil je me volgen in de voorbereidingsfase? Lezen hoe ik me in het zweet werk? Of benieuwd naar de andere verhalen waarnaar ik op zoek ga? Dat kan! Volg deze pagina of schrijf je aan de rechterkant van deze pagina in voor mijn nieuwsbrief. Dan ontvang je een keer per maand een update in je mailbox.
Liefs,
Fem
[su_button url=”https://www.tourforlife.nl/femke-vonk-tour-for-life-2020″ target=”blank” style=”soft” background=”#FFC107″ color=”#6b6b6b” size=”7″ center=”yes” radius=”round” icon=”icon: book”]Sponsor nu <3[/su_button]
Wat een prachtig, beeldend verslag weer van jouw ‘fietsavontuur’. Op naar nog vele fijne, sportieve fietsuren in je nog meer verbeterde fietshouding. xxx