Content bitch? Hell no!

Vanochtend vond ik een schat. Een opstel uit de brugklas. ‘Femke, een dikke 9!’ Inclusief krul van juffrouw Saskia Teppema. Al lezend bekroop mij een beetje een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Wat dacht dat 12-jarige meisje eigenlijk? Dat ze de nieuwe Thea Beckman ging worden? Of M. ’t Hart, om het lekker genderneutraal te houden? Geen enkel idee had ik toen van alle lessen die ik nog had te leren over schrijven. Maar één ding sprak me wel aan in de schrijfstijl van het meisje dat ik toen was; ze schreef beeldend en vol gevoel. Ik zag haar letterlijk lopen langs dat Italiaanse meer (hé, waar dacht je anders dat het over ging?!), ik rook de regen die optrok uit de bergen. En OK, ik voelde de verliefdheid op Massimiliano Giuseppe Visconti di Modrone Donati da Dangallo Tal dei Tali.

Sinds die tijd heb ik heel wat bijgeleerd over schrijftechnieken. Storytelling, reportages schrijven, interviewtechnieken, contentmarketing. Content. Gewoon, verhalen dus. Maar goed, als iemand dat content wil noemen, fine! Wat ik ook heb geleerd is dat niet iedereen alles kan schrijven. Ik zoek het gevoel in een verhaal. Of ik nou over een liefdadigheidsproject of over een IT-project schrijf, ik ga op zoek naar een gevoel, naar de mens in het verhaal, de mens achter de IT-oplossing. Ik bouw graag een vertrouwensband op met degene die ik mag interviewen en zoek altijd naar dat wat die persoon beweegt.

Dus toen ik in een vergaderhok in het door mij gehate Amsterdam Zuid te horen kreeg dat ik te soft was en mij moest verheffen tot ‘content bitch’ was ik even uit het veld geslagen. Mijn stijl was Old Skool, niet meer van deze tijd, passé. Punt. En ik heb het geprobeerd. Echt. Heel hard. Maar hoe harder ik probeerde hoe minder ik geloofde in mijn eigen werk. Hoe minder ik in mezelf geloofde. Tot ik er op een dag van was overtuigd: ik ben door de mand gevallen, ik kan helemaal niet schrijven en iedereen weet dat nu.

Slapeloze nachten volgden. Ik had wel besloten als freelancer aan de slag te gaan, maar waar ga ik m’n geld mee verdienen? Teksten schrijven? Dacht het niet. Dat duurde. En duurde. Linksom denken, rechtsom denken, ik kwam er niet uit. Tot op een ochtend ik wakker werd, en mezelf eens flink toesprak: ‘Vonk, ben je wel goed bij je hoofd? Sinds de krul van juffrouw Teppema heb je geschreven, geschreven en nog eens geschreven. Begonnen met de onzin schrappen uit brieven van hoge heren (Ebel, je weet inmiddels dat ‘edoch’ ook 25 jaar geleden hopeloos ouderwets was?), naar het schrijven van handleidingen en helpteksten voor mengmachines, naar brieven, blogs, ghostwriting, artikelen, interviews, reportages; hele intranetsites en personeelsbladen vol. En geen klacht gekregen! Feedback, uiteraard,  maar klachten? Nope! Dat op een gegeven moment mijn stijl niet meer aansloot bij een veranderende omgeving, dat kan. Maar dat zegt misschien meer over die veranderende omgeving dan over mij.

Ik incasseerde de zelfuitgedeelde schop onder m’n kont met genoegen, en ging met opgeheven hoofd naar de Kamer van Koophandel.

??‍?Wat wordt uw handelsnaam?

??Vonk Tekst & Design

??‍?Wilt u uit deze lijst met activiteiten de juiste SBI-codes zoeken?

??Ja hoor. Als eerste: SBI 9003 – Schrijven en overige scheppende kunst.

??Ha! Scheppende kunst.

??‍?Datum in functie?

??3 april 2017.

??‍?Oh, dat is uw verjaardag!

??Ja, precies, mijn 50ste verjaardag om precies te zijn.

??‍?Gefeliciteerd. Dubbel gefeliciteerd, mevrouw.

En daar ging ik dan. Femke Vonk van Vonk Tekst & Design. Tekstschrijver en Virtual Assistant. Bloedeng. De eerste keer dat je een tekst inlevert, niet te doen. En maar wachten, en maar wachten. Zal ik een herinnering sturen? Nog maar even wachten. Dan stuur je na drie dagen een herinnering, blijkt dat de beste man op vakantie was. ‘Had de opdracht vanaf m’n vakantieadres gestuurd, sorry voor de late reactie. Tekst ziet er geweldig uit, ga ‘m direct publiceren.’ Ik hoop dat ik het ooit ga leren, maar voorlopig is het allemaal eng. Eng en leuk. Zo kwam ik vandaag binnen bij een nieuwe klant. Stadsgenoot, dus voor de gelegenheid maar even overgestapt van virtueel naar ‘live’ contact. Hangt daar bij binnenkomst een mooi scherm, met mijn naam erop: “Femke Vonk | Vonk Tekst & Design”. Hoe leuk is dat?! En het gesprek? Ook helemaal leuk. Weinig engs aan. En oh ja, detail: IT-club, op zoek naar de mens in hun klantverhalen. Verhaal, mens, gevoel? Check!

Content bitch? It isn’t me! Verhalenverteller? Ja, graag!

Geplaatst in Fem Vertelt.

13 reacties

  1. Je mag zeker trots op jezelf zijn, want jezelf blijcven tegenwoordig word vaak niet meer gewaardeerd, terwijl juist een ieder zijn kwaliteiten heeft die ook anderen aanspreekt. ik vind het top en ik wens je heel veel succes

  2. Wat herkenbaar! Want hoe hard ik ook altijd roep: “wees trouw aan je eigen gevoel” was ik dat zelf in het begin van mijn blog helemaal niet. Want ik ging doen waarvan ik dacht dat er van mij verwacht zou worden: schrijven in de informerende zin i.p.v. de belevenis, vanuit mijn gevoel. Het voelde maar niet goed, vond het eigenlijk niet leuk, dus begin dit jaar besloten het roer op dat vlak om te gooien. Schrijven vanuit MIJN gevoel en belevenis, dát moest ik gaan doen. En wie het niet leuk vindt, die klikt mijn blog maar lekker weg. Erg leuk om jouw pad hierin te lezen. Succes met je mooie bedrijf!

    • Tsja, zo voelde dat toen, Ebel. Allemaal hoge heren. Die ook nog eens allemaal op elkaar leken (toen, in mijn beleving). Behalve die ene met dat brilletje 😉

  3. Zo. Is gezegd, werd geschreven en dik beaamd. Je wordt nog eens befaamd. Maar dat is ouderwets. Nu klaar met mijn gezwets. Niks contentbitch. Nieuwe start vanuit het hart. Maar dat niet alleen: de kunde staat met stip op één! 🙂 🙂 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *